O adwentystce E. G. White wypowiedzi różne (cz. 1)
O adwentystce E. G. White wypowiedzi różne (cz. 1)
Ellen G. White (1827-1915), z domu Harmon, była i jest uznawaną „prorokinią” w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego.
Autor tego artykułu opublikował kiedyś w Internecie cykl dotyczący epizodów z życia prezesów Towarzystwa Strażnica, to znaczy dzisiejszej organizacji Świadków Jehowy:
O Russellu wypowiedzi różne (cz. I-III)
O Rutherfordzie wypowiedzi różne
N. Knorr w wypowiedziach różnych (cz. I-II)
O F. Franzu wypowiedzi różne (cz. I-II)
M. Henschel w wypowiedziach różnych
O D. Adamsie i M. Larsonie wypowiedzi różne
Obecnie podobnie ukazuje w tym tekście niektóre fakty z życia pionierki adwentyzmu.
W artykule tym nie będziemy przedstawiać dokładnego życiorysu E. G. White, ani nie będziemy cytować licznych wypowiedzi z jej książek wydanych w okresie jej płodności pisarskiej. Przytoczymy natomiast kilkanaście cytatów o niej, zawartych w dawnych i dzisiejszych publikacjach adwentystów. Zacytujemy też wiele charakterystycznych zdań z jej dzieł Na ich podstawie wyrobimy sobie jakiś ogólny pogląd o tej znanej wśród adwentystów osobie.
Katolik nie musi sięgać do opasłych tomów adwentystycznych (bo nie jest adwentystą), by dowiedzieć się cokolwiek o amerykańskiej prorokini adwentystycznej. Na dodatek większość jej dzieł ukazała się tylko po angielsku i są one niedostępne dla ogółu. Wystarczy, że zainteresowany dowie się z tego artykułu o niektórych epizodach z jej życia i wtedy może pogłębić swoją wiedzę poprzez literaturę adwentystyczną i inną polemiczną, wydawaną często przez byłych adwentystów.
W Polsce najwięcej krytycznej uwagi poświęcają E. G. White wydawcy i wyznawcy Kościoła Chrześcijan Dnia Sobotniego, który wyłonił się na początku lat 30. XX wieku z Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego.
Wydawnictwo Kościoła Chrześcijan Dnia Sobotniego (Duch Czasów) opublikowało w przeszłości po polsku dwie książki demaskujące E. G. White. Napisane zostały one przez byłego adwentystę Waltera Rea (życiorys: http://www.ellenwhiteexposed.com/rea/bio.htm ):
Niewinne kłamstwo W. Rea (Bielsko-Biała 1992), opublikowana:
https://dokumen.tips/documents/walter-rea-niewinne-klamstwo.html
Reakcje na Niewinne kłamstwo W. Rea (Bielsko-Biała 1993), opublikowana:
http://www.kchds.pl/niewinne_klamstwo/reakcje_na_niewinne_klamstwo.pdf
Prócz tego wydawnictwo „Duch Czasów” wydało kilka innych opracowań dotyczących adwentyzmu i E. G. White:
Życie E. G. White – obalenie jej twierdzeń D.M. Canright;
Jarosze do Nieba? Oskar Hoenicke;
Co sądzić o Ellen G. White i jej widzeniach? S. Kosowski;
Ruch Williama Millera – zły początek złych doktryn S. Kosowski;
Świątynia ziemska, jako symbol Świątyni Niebieskiej S. Kosowski;
Oczyszczenie Niebieskiej Świątyni S. Kosowski;
Sądy Boże nad ludzkością, S. Kosowski;
Najwyższy Kapłan według porządku Melchisedeka S. Kosowski;
Prorok Daniel, a świątynia S. Kosowski.
Krótkie omówienia powyższych opracowań zainteresowany znajdzie na oficjalnej stronie Kościoła Chrześcijan Dnia Sobotniego:
http://www.kchds.pl/wydawn.htm
Kościół Katolicki wydał natomiast książkę pt. Prekursorzy Nowej Ery, C. V. Manzanaresa (Warszawa 1994, wyd. Verbinum), która zawiera wiele haseł związanych z E. G. White i adwentyzmem:
Adwentyzm
Adwentyści Dnia Siódmego
Miller William
White Ellen G.
Rea Walter (były adwentysta)
Ford D (były adwentysta)
Edson Hiram
Davenport Donald
Hodder Delbert
Fitch Charles
Oto spis rozdziałów, z których składa się część pierwsza naszego artykułu:
Jako jedna z ośmiorga dzieci z biednej rodziny
Jako bliźniaczka
Jako uderzona w dzieciństwie kamieniem w twarz
Jako absolwentka trzech klas szkoły podstawowej
Jako pomoc domowa
Jako ochrzczona dwa razy w Kościele Metodystycznym w roku 1840 i 1842?
Jako wyłączona z Kościoła Metodystycznego w roku 1843
Jako ‘uczennica’ W. Millera i oczekująca na Pana w 1843 i 1844 roku, a zarazem fałszywa prorokini głosząca o tych datach
Jako zwiedziona przez W. Millera i rozczarowana w roku 1844 oraz z pierwszym widzeniem z nieba
Jako obdarzona charyzmatem profetycznym w grudniu 1844
Jako mająca być ukamienowana za swe widzenie?
Jako nawrócona do święcenia szabatu przez T. M. Preble’a w roku 1846
Jako ‘rezerwowa’ ze zleceniem od Boga
Jako posiadająca dwie daty zawarcia związku małżeńskiego z J. White (1845 i 1846 r.)?
Jako żona Jakuba White, nauczyciela
Jako żona Jakuba White, stojącego na czele wspólnoty kościelnej
Jako biedna i głodna we wczesnym okresie małżeństwa
Jako matka powierzająca swe dziecko przyjaciołom
Jako młoda i zdolna w kierownictwie adwentystów
Jako nie mająca żadnego administracyjnego stanowiska ale przekazująca objawienia „od Boga”
Jako autorka pierwszej książki w roku 1851
Jako animatorka „reformy zdrowotnej”
Jako ‘oszukująca’ Boga do roku 1878
Jako „nie mająca żadnego przygotowania literackiego”, ale płodna pisarka
Jako „dar proroczy” dla Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego
Jako „autorka natchnionego dzieła” Wielki bój
Jako autorka dzieła nienaukowego
Jako interpretatorka działań szatana
Jako nieoddychająca podczas widzeń
Jako powracająca do rzeczywistości po widzeniach
Jako sprawdzana w eksperymentach ze świecą
Jako posiadająca nieludzką siłę podczas widzeń
Jako ‘widząca’ i otrzymująca sny prorocze
Jako wdowa od roku 1881
Jako posłanka Boga od roku 1885
Jako nie zawsze przyjmowana przyjaźnie
Jako podejrzewana o chorobę umysłową
Jako „plagiator”
Dane dotyczące E. G. White cytujemy przede wszystkim ze źródeł adwentystycznych. W związku z tym adwentyści nie mogą nas posądzać o zmyślanie faktów. Oto ich źródła:
Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970;
Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988;
Chrześcijanin a dieta E. G. White, Warszawa 1993;
Daniel a współczesność W. Polok, Warszawa 1982;
Doświadczenia i widzenia oraz dary Ducha 1930;
Wczesne pisma 1997;
Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989;
Od soboty do niedzieli Warszawa 1985;
Śladami Wielkiego Lekarza E. G. White, Warszawa 1991;
Wielki bój E. G. White, Warszawa 1983;
Znaki Czasu Nr 1, 1989 s. 6;
Życie Jezusa E. G. White, Warszawa 2003.
Z innych opracowań, niezależnych od adwentyzmu, cytujemy wyjątkowo jedną publikację katolicką (Prekursorzy Nowej Ery, C. V. Manzanares, Warszawa 1994) oraz kilka tekstów Świadków Jehowy. Treści te, dla odróżnienia od fragmentów adwentystów, zaznaczamy kursywą:
Jako jedna z ośmiorga dzieci z biednej rodziny
„Ellen Gould White urodziła się 26 listopada 1827 roku w raczej biednej rodzinie składającej się z ośmiorga dzieci” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 321-322).
Dostępne nam źródła nic nie wspominają o losach rodzeństwa E. White. Czy podzielały jej późniejszą wiarę?
Jako bliźniaczka
„W dniu 26 listopada 1827 roku w domu Roberta i Eunice Hermonów przeszły na świat dwie bliźniacze siostry: Ellen i Elizabeth” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 439).
Dostępne nam źródła nic nie wspominają o losach drugiej z bliźniaczek.
Jako uderzona w dzieciństwie kamieniem w twarz
„Już w okresie wczesnego dzieciństwa Ellen uległa nieszczęśliwemu wypadkowi, którego omal nie przypłaciła życiem. W wieku 9 lat w drodze powrotnej ze szkoły została uderzona kamieniem w twarz w okolicy nosa. Przez trzy tygodnie była nieprzytomna, a w późniejszym czasie bardzo cierpiała z powodu poważnego uszkodzenia nosa. W tym samym mniej więcej czasie zachorowała na tzw. wówczas »wodne suchoty« i lekarze dawali jej najwyżej kilka miesięcy życia” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 322; por. Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 439, 441 – „koleżanka uderzyła ją niechcąco kamieniem w twarz”).
Jako absolwentka trzech klas szkoły podstawowej
„Ta skromna, bogobojna niewiasta nie mająca żadnego przygotowania literackiego z wykształceniem 3 klas szkoły podstawowej...” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 327).
Jako pomoc domowa
„W okresie dzieciństwa uczynna i pogodna Ellen pomagała matce w gospodarstwie domowym, ojcu zaś w jego warsztacie” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 439).
Jako ochrzczona dwa razy w Kościele Metodystycznym w roku 1840 i 1842?
„W roku 1840 udała się z rodzicami na zebranie organizowane przez metodystów w Buxton, Maine, gdzie postanowiła oddać swe serce Bogu. Miała wówczas 12 lat. Po powrocie do domu przyjęła wraz z innymi chrzest, dokonany na jej życzenie przez zanurzenie w falach Oceanu Atlantyckiego (...) Tego samego dnia Ellen przyjęta została do Kościoła metodystów” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 441).
„W 1842 r. przyjęła chrzest i została członkinią Kościoła Metodystycznego, do którego należeli również rodzice” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 141).
Dziwne, że E. White uznała swój chrzest u metodystów za ważny, gdyż przecież według jej nauki i adwentystów protestantyzm jest częścią Babilonu Wielkiego!
Jako wyłączona z Kościoła Metodystycznego w roku 1843
„W następnym (1843) roku cała rodzina została wyłączona z Kościoła wskutek przyjęcia poselstwa Williama Millera” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 141).
Dostępne nam źródła nic nie wspominają o losach rodziny E. White, po zwiedzeniu przez W. Millera i oczekiwaniu końca świata. Czy podzielała jej późniejszą wiarę?
Jako ‘uczennica’ W. Millera i oczekująca na Pana w 1843 i 1844 roku, a zarazem fałszywa prorokini głosząca o tych datach
„W latach 1840 i 1842 brała udział, wraz z innymi członkami swej rodziny, w zebraniach millerystów organizowanych w mieście Portland. Z zainteresowaniem przyjęła poglądy adwentowe głoszone przez Williama Millera i jego współpracowników, z ufnością oczekując powrotu Zbawiciela, najpierw w roku 1843, a następnie w roku 1844. Ellen aktywnie uczestniczyła w pracach ruchu, głosząc poselstwo o drugim adwencie wśród rówieśników” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 441).
Jako zwiedziona przez W. Millera i rozczarowana w roku 1844 oraz z pierwszym widzeniem z nieba
„Wraz z pozostałymi millerystami E. G. Harmon przeżywała w roku 1844 zawód oczekiwania na przyjście Pańskie” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 141).
„Po załamaniu się ruchu w dniu 22 października 1844 r. wskutek niespełnienia się millerowskich przepowiedni, E. G. White (wówczas jeszcze E. G. Harmon), mimo rozczarowania, pozostała wierna Pismu Świętemu i idei drugiego adwentu, stając się wybranym przez Boga narzędziem dla Jego ludu (...) a poniekąd nawet duchowym przywódcą Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 429).
„Wielkie rozczarowanie w dniu 22 października 1844 roku nie pozbawiło wiary młodej Ellen” (jw. s. 441).
„W dwa miesiące po przeżytym rozczarowaniu Ellen G. Harmon otrzymała pierwsze widzenie, które dodało wierzącym w Portland, w stanie Maine, nowej otuchy i które również zostało przyjęte jako światło z nieba” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970 s. 36).
„I właśnie wówczas, podczas modlitwy, popadła w zachwycenie ducha. Obecni myśleli, że nastąpiła gwałtowna śmierć” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 430).
Czy w Piśmie Świętym da się zauważyć, by prorocy podczas przemawiania w imieniu Pana popadali w stan jakby „gwałtownej śmierci”?
Jako obdarzona charyzmatem profetycznym w grudniu 1844
„W grudniu 1844 objawił się w jej życiu charyzmat profetyczny, który odtąd towarzyszył jej do końca życia” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970 s. 141).
Jako mająca być ukamienowana za swe widzenie?
„Próbowałam przynieść wierne sprawozdanie z Niebieskiego Chanaanu wraz z kilkoma winnemi gronami, za co niektórzy chcieli mnie ukamienować, tak jak za to samo chcieli ukamienować Izraelici Kaleba i Jozuego, 4 Mojż. 14, 10” (Doświadczenia i widzenia oraz dary Ducha 1930 s. 10).
Jako nawrócona do święcenia szabatu przez T. M. Preble’a w roku 1846
„W następnym roku [1845] ukazał się (...) artykuł napisany przez duchownego T. M. Preble’a, który nawoływał do apostolskiego święcenia soboty. Artykuł wywołał żywy oddźwięk wśród przywódców nowej wspólnoty kościelnej. Kilku z nich zaczęło święcić sobotę, zwłaszcza Józef Bates, Hiram Edson, Owen Crosier, potem Jan Andrews, Uriasz Smith, a od roku 1846 – Jakub i Ellen G. White i wielu innych” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 37).
Jak widać, E. White nie była pierwszą osobą wśród jej współwyznawców święcącą sobotę. Nie został jej też szabat na samym początku objawiony.
Mało tego, wcześniej, szczególnie jako metodystka, była osobą, która uznawała niedzielę jako „dzień Pański”.
Jako ‘rezerwowa’ ze zleceniem od Boga
„Historia początków ruchu adwentystycznego dowodzi, że najpierw stanowisko wysłannika Bożego zostało powierzone młodemu energicznemu i zdolnemu mężczyźnie o nazwisku Hasen Foss. Ten jednak, bojąc się trudności i odpowiedzialności związanych z posłannictwem odrzucił wezwanie Boże wobec czego zlecił je Bóg istocie najsłabszej z najsłabszych” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 321; por. Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 429).
Z tego wynika, że Bóg nie wybrał właściwej osoby, skoro zamienił ją później na siedemnastoletnią kobietę.
Jako posiadająca trzy daty zawarcia związku małżeńskiego z J. White (1845 i 1846 r.)?
„W roku 1845 zawarł związek małżeński z Ellen G. Harmon” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 38).
„Podczas podróży do Orrington, w stanie Maine, Ellen poznała 24-letniego kaznodzieję adwentystycznego, Jakuba White. (...) Wkrótce zawiązała się między nimi przyjaźń, a po upewnieniu się, że Pan kieruje ich losami, zawarli związek małżeński w sierpniu 1846 roku” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 442).
„30 września 1846 roku wzięłam ślub ze starszym James White” (Życie i działanie Ellen G. White Kowale 2005 s. 97).
Jako żona Jakuba White, nauczyciela
„Jakub S. White (1821-1881) (...) pracował w miejscowej szkole w charakterze nauczyciela” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 37).
Interesujące jest to, że nauczyciel ożenił się z absolwentką trzech klas szkoły podstawowej. Czyżby motywy edukacyjne grały tu jakąś rolę w przyszłym piśmiennictwie E. White?
Jako żona Jakuba White, stojącego na czele wspólnoty kościelnej
„Po tragicznych wypadkach październikowych 1844 roku stanął na czele powstającej wspólnoty kościelnej o nowej adwentystycznej orientacji teologicznej” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 37-38).
Czyżby przywództwo nad „wspólnotą kościelną” zakochanego w E. White pomogło jej w dostaniu się do „kierownictwa duchowego” adwentystów (patrz poniżej) i stanie się „duchowym przywódcą”?
„E. G. White (wówczas jeszcze E. G. Harmon), (...) stając się wybranym przez Boga narzędziem dla Jego ludu (...) a poniekąd nawet duchowym przywódcą Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 429).
Jako biedna i głodna we wczesnym okresie małżeństwa
„Wczesny okres małżeństwa Jakuba i Ellen White’ów był niezwykle trudny. Byli biedni, doznawali wielu udręk i kłopotów, a czasem nawet dokuczał im głód” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 442).
Jako matka powierzająca swe dziecko przyjaciołom
„W dniu 26 sierpnia 1847 roku urodził się White’om pierwszy syn, któremu nadano imię Henryk. (...) wkrótce Ellen zrozumiała, że aby móc kontynuować pracę Pana, podróżować i głosić powierzone jej przez Boga poselstwo, musi powierzyć dziecko opiece zaufanych przyjaciół” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 442-443).
Jako młoda i zdolna w kierownictwie adwentystów
„Kierownictwo duchowe tworzyli: Jakub White, Ellen G. Harmon, Józef Bates, Hiram Edson i inni” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 37).
E. White (ur. 1827) miała w roku 1844 tylko 17 lat.
Jako nie mająca żadnego administracyjnego stanowiska ale przekazująca objawienia „od Boga”
„E. G. White nie piastowała żadnego administracyjnego stanowiska kościelnego. Służyła radą i wiernie przekazywała otrzymane od Boga objawienia” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 142).
Jako autorka pierwszej książki w roku 1851
„W roku 1851 ukazała się pierwsza książka Ellen. G. White, objętości 64 strony, zatytułowana (...) (Zarys doświadczeń i poglądów Ellen. G. White). W roku 1854 wyszedł jeszcze »Supplement« (dodatek) do tego dzieła” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 443).
Jako animatorka „reformy zdrowotnej”
„Chociaż już w roku 1848 rozpoczęto agitację przeciwko piciu alkoholu, paleniu tytoniu i spożywaniu używek i narkotyków, to jednak podstawowe zasady programu reformy zdrowotnej zostały nakreślone przez E. G. White w roku 1863, tuż po zorganizowaniu Generalnej Konferencji, a potem w roku 1865” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 42-43).
Jako ‘oszukująca’ Boga do roku 1878
„W roku 1859 wprowadzono pojęcie »systematycznej dobroczynności« na potrzeby Kościoła. Wkrótce uświadomiono sobie, że było to połowicznym rozwiązaniem i że w świetle Słowa Bożego wciąż jeszcze »oszukiwano« Boga »w dziesięcinach i ofiarach«. Studia nad tym zagadnieniem trwały kilkanaście lat, aż w roku 1878 ogłoszono i wprowadzono oficjalnie system dziesięcin” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 44, 46).
Jako „nie mająca żadnego przygotowania literackiego”, ale płodna pisarka
„Ta skromna, bogobojna niewiasta nie mająca żadnego przygotowania literackiego (...) pozostawiła po sobie ponad 100.000 stron druku w tym takie wspaniałe książki jak: »Wielki Bój«, »Życie Jezusa«, »Droga do Chrystusa«, »Świadectwa dla zboru« (9 tomów), »Chrześcijański dom« i inne. Znajdują się w nich głęboko natchnione rady dotyczące życia chrześcijańskiego” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 327).
Czyżby mąż E. White, będący nauczycielem, był współredaktorem jej dzieł?
Adwentyści zaś retorycznie pytają:
„Czy mogło to być dziełem skromnej, nie posiadającej odpowiedniego wykształcenia kobiety?” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 431).
Krytycy adwentyzmu zaś piszą:
„Niemniej wielu badaczy sądzi, że pisma jej były dziełem zbiorowym (m.in. autorem miałby być także jej mąż)” (Prekursorzy Nowej Ery, C. V. Manzanares, Warszawa 1994, s. 130).
O mężu E. White adwentyści piszą, jako o wydawcy:
„W roku 1845 zawarł związek małżeński z Ellen G. Harmon. Od roku 1848 był wydawcą adwentystycznego czasopisma »Present Truth«. (...) Od roku 1871 wydawał drugi miesięcznik »Health Reformer« (Reformator Zdrowotny), a w roku 1874 zainicjował edycję miesięcznika »Sings of the Times« (Znaki Czasu)” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 38).
Jako „dar proroczy” dla Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego
„Traktujemy ją i jej pisma jako spełnienie obietnicy Bożej w czasach ostatecznych w postaci daru proroczego dla Kościoła...” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 328).
Jako „autorka natchnionego dzieła” Wielki bój
„Ellen. G. White, autorka natchnionego dzieła »Wielki bój« daje przepiękny obraz wybawienia...” (Daniel a współczesność W. Polok, Warszawa 1982, s. 142).
Jako autorka dzieła nienaukowego
Inny teolog adwentystów, Z. Łyko, pisze w Przedmowie, że książka Wielki bój nie ma „charakteru ściśle naukowego”, z czym w pełni się zgadzamy:
„Dzieło E. G. White nie ma charakteru ściśle naukowego” (Wielki bój E. G. White, Warszawa 1983, s. 9).
Trudno jednak oczekiwać od E. G. White naukowości, skoro adwentyści piszą, że ukończyła ona tylko trzy klasy szkoły podstawowej (tekst patrz powyżej).
Jako interpretatorka działań szatana
„»Przez dwie błędne nauki – nieśmiertelność duszy i święcenie niedzieli – szatan zwodzi ludzi. Pierwszy błąd stwarza podatny grunt dla spirytyzmu, natomiast drugi jest pomostem, łączącym z Rzymem. Protestanci Stanów Zjednoczonych będą pierwszymi, którzy wyciągną rękę nad przepaścią, aby uchwycić dłoń spirytyzmu« (E. G. White, dz. cyt., s. 455)” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 311).
Oczywiście z duszą, jak i z niedzielą, nie walczyła ona od samego początku, lecz dopiero po roku 1846:
„Wkrótce doktryna adwentyzmu wzbogacona została o dalsze nauki biblijne, np. naukę o śmiertelności duszy (...) doktrynalne zdefiniowanie ich nastąpiło na szeregu konferencji, odbytych w okresie od kwietnia do listopada roku 1848...” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 37-38).
Jako nieoddychająca podczas widzeń
„Dr Kellog złożył następujące oświadczenie: »Jestem najzupełniej przekonany, że nie oddycha ona przez cały czas trwania widzenia, ani w tym przypadku ani w czasie kilkunastu innych, gdy miała widzenia a ja byłem obecny«” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 323).
Jako powracająca do rzeczywistości po widzeniach
„(...) oznaką końca widzenia było dwukrotne głębokie zaczerpnięte powietrze, po czym powracał normalny, naturalny oddech. (...) bezpośrednio po widzeniu wszystko wokoło wydawało się jej ciemne, po czym w krótkim czasie powracały naturalne kolory, siły i dobre samopoczucie” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 435).
Jako sprawdzana w eksperymentach ze świecą
„Inny człowiek, nazwiskiem F. C. Castle również składał świadectwo (...) »Był przy tym obecny lekarz i według swojej najlepszej wiedzy dokonał pewnej próby, aby odkryć przyczynę takiego jej stanu. Zapalona świeca została przystawiona jak tylko można było najbliżej do jej oczu, które były szeroko otwarte; żaden mięsień na twarzy nawet nie drgnął. Następnie został zbadany puls a następnie oddech i zostało stwierdzone, że nie oddycha. Był on ogromnie zadowolony, że to co odkrył nie dało się wyjaśnić żadnymi kryteriami naturalnymi ani naukowymi«”(Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 323).
Jako posiadająca nieludzką siłę podczas widzeń
„Natomiast widać było istnienie u niej nadzwyczajnej siły podczas trzeciego widzenia, gdy trzymała w ręce Biblię o wymiarach 50 na 30 cm i 10 cm grubości, wagi ok. 9 kg... Przy innej okazji siostra White trzymała tę samą Biblię otwartą w jednej ręce poniżej głowy. Ręka była zgięta pod kątem 45 stopni, a ona przez około pół godziny drugą ręką przewracała stronice i czytała wiele tekstów” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 324).
Jako ‘widząca’ i otrzymująca sny prorocze
„Podczas swego długiego życia otrzymała wiele widzeń i snów. Niektóre z nich zostały spisane, inne przekazała ustnie. Widzenia otrzymywała podczas modlitwy, podczas zebrań, a nawet w podróży. Długość ich wahała się od kilku minut do kilku godzin” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 431).
Rozumiemy, że nie spisywano widzeń i snów, które się nie sprawdziły.
Jako wdowa od roku 1881
„W dniu 6 sierpnia 1881 roku, w sobotnie popołudnie, Jakub White zmarł – w Battle Creek. Stojąc nad trumną swego męża podczas uroczystości żałobnych Ellen G. White uroczyście przyrzekła kontynuować powierzone jej dzieło mimo ciosu i osamotnienia, mimo że jej zabrakło męża pomocy i troski” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 449).
Jako posłanka Boga od roku 1885
„(...) oficjalnie uznano E. G. White za posłankę Boga do Kościoła Ostatków, co znalazło wyraz w uchwale podjętej przez kolegium kierownicze Kościoła ogłoszonej w Review and Herald z 4.12.1885” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 434).
Jako nie zawsze przyjmowana przyjaźnie
„E. G. White często występowała przed większym lub mniejszym audytorium. Nie zawsze słuchacze byli nastawieni do niej i do jej poselstw przyjaźnie” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 431).
Jako podejrzewana o chorobę umysłową
„Hodder Delbert
Pediatra i profesor medycyny na uniwersytecie w Connecticut (USA). Na podstawie swoich badań orzekł, że Ellen G. White (...) cierpiała na ciężką chorobę umysłową, spowodowaną wypadkiem w dzieciństwie. Teza Hoddera mogłaby tłumaczyć niektóre wizje Ellen White” (Prekursorzy Nowej Ery, C. V. Manzanares, Warszawa 1994, s. 58).
Jako „plagiator”
Były adwentysta W. Rea nazwał E. White „plagiatorem”:
„Natomiast W. Rea, który nie neguje niezrównoważonego charakteru White, kładzie nacisk na samo pochodzenie jej wizji i udowadnia jej fałszerstwo. Wiele się też mówiło na temat możliwych związków Ellen White ze spirytyzmem; ona sama często powoływała się na kontakty z duchami, które przekazywały jej swoje objawienia ”(Prekursorzy Nowej Ery, C. V. Manzanares, Warszawa 1994, s. 58).
„W. Rea, jeden z najlepszych na świecie specjalistów w kwestii tej sekty i były jej adept, nazwał Ellen White »złodziejką, która do końca życia korzystała z pomocy i natchnienia innych ludzi« (...) Miał zaś na myśli (...) nie budzący wątpliwości fakt, że większość domniemanych proroctw Ellen White była plagiatami, niekiedy dosłownymi wcześniej powstałych dzieł” (jw. s. 130).
Również Świadkowie Jehowy przytaczają wypowiedzi W. Rea i D. Forda (byłych adwentystów), którzy uważają, że E. G. White była plagiatorem:
»Prorokini« adwentystów plagiatorem?
Delegaci na międzynarodowy kongres Adwentystów Dnia Siódmego, który się odbył na początku lat osiemdziesiątych, raz jeszcze zapewnili, że Ellen G. White była „tak samo natchniona, jak prorocy biblijni”. Napisała ponad 50 książek. Tymczasem wieloletni kaznodzieja adwentystów, który przez 2 lata prowadził skrupulatne badania nad jej pismami, oświadczył: „Była plagiatorką [osobą przywłaszczającą cudze utwory, dokonującą dosłownych zapożyczeń z cudzych dzieł podanych jako oryginalne i własne]”. Dla pastora Waltera Rea dowody na to są tak oczywiste, że — jak powiedział: „Mógłbym poprosić z ulicy kierowcę ciężarówki i też by się na tym poznał”. W. Rea mówi, że źródła, z których Ellen White głównie korzystała, to dzieła pisarzy religijnych z połowy XIX wieku nie będącymi adwentystami, i przytacza sporo dowodów na to. Jak twierdzi, dotąd nie znalazł poważniejszej pracy Ellen White, która nie byłaby oparta na jakimś wcześniej opublikowanym źródle. „Istotne znaczenie ma to, że według częstych wypowiedzi jej samej jak również wspólnoty, do której należała, nigdy niczego nie przepisywała z innych dzieł ani też nie była pod niczyim wpływem” — oświadcza W. Rea.
Oto, co na temat odkrycia tego plagiatu napisał prezes Southwestern Adventist College w Keene (Teksas, USA) Donald R. McAdams: „Ellen White odgrywa w życiu Adwentystów Dnia Siódmego rolę tak znaczącą, że jej wypowiedzi wywierają wpływ na niemal każdą dziedzinę nauk i zwyczajów adwentystycznych. (...) Sama myśl, iż jej słowa mogłyby być zapożyczone od kogoś innego i niekoniecznie uchodzić za ostatni autorytet, wywołuje w szeregach adwentystów zamieszanie i wszystkich nas niepokoi. (Przebudźcie się! Rok LXVIII [1987] Nr 10 s. 8).
Zaostrza się spór wśród adwentystów
„Plagiatorstwo założycielki Kościoła adwentystów wstrząsnęło nim do podstaw” — głosił nagłówek wydawanej w Atlancie gazety Journal and Constitution. Spór toczył się wokół rewelacji o pismach głównej założycielki tego Kościoła, pani Ellen G. White. Twierdziła ona, że jej książki z lat od 1844 do 1915 są oparte na licznych widzeniach, w których głos Boży pouczał ją o wszystkim, począwszy od doktryn biblijnych aż po sprawy odżywiania i ubierania. Tymczasem uczeni adwentyści odkryli, że w jej pismach są dosłowne zapożyczenia z różnych innych źródeł „w znacznie większym stopniu, niż przedtem sądziliśmy”. Desmond Ford, którego Kościół adwentystów niedawno pozbawił praw kaznodziejskich za podważanie pism pani White, powiedział: „Wykorzystywano jej nauki w sposób niewłaściwy, przyjmując je za podstawę wiary, niemal za namiastkę Biblii”.
Były kaznodzieja adwentystów Walter Rea, również pozbawiony urzędu po wykryciu przez niego mnóstwa dowodów plagiatorstwa Ellen White, oświadczył: „Odpisywała i zapożyczała niemal wszystko. Coś niecoś wiedziano o tym już wcześniej, ale nie aż tyle. Jednakże to, co odkryliśmy teraz, sprawiło, że sprawa nabrała wielkiego rozgłosu, przy czym wiele z tego godzi w samą istotę propagowanej przez nią teologii”. Zaznaczył też, że „szokującą liczbę” jej plagiatów ukrywa się przed przeciętnymi wyznawcami Kościoła, po czym dodał: „Takie [zatajanie] wyrządza więcej szkody niż ujawnienie szczerej prawdy. Nie zanosi się na to, że sprawa ucichnie. Będzie raczej coraz głośniejsza” (Przebudźcie się! Rok LXVIII [1987] Nr 12 s. 16).
Krytykę tak zwanego „sądu śledczego” (rozpoczętego w roku 1844), głównej nauki adwentystów, Świadkowie Jehowy przeprowadzili w jednym ze swych artykułów pt. Nauka o „sądzie śledczym” - czy jest oparta na Biblii? (Strażnica Nr 14, 1997 s. 25-29). Posiłkowali się w nim, między innymi, byłymi uczonymi adwentystycznymi.
W części drugiej tego artykułu będziemy kontynuować przedstawianie epizodów z życia E. G. White i różnych wypowiedzi o tej osobie.