„Objawiłem imię Twoje ludziom”

„Objawiłem imię Twoje ludziom”

         Podstawowymi tekstami biblijnymi, którymi posługuje się Towarzystwo Strażnica, by pokazać, że Chrystus używał imienia Jahwe, a raczej Jehowa, są następujące słowa z Ewangelii Jana:

         „Ujawniłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata. Twoimi byli i dałeś ich mnie, a oni zachowali twoje słowo” (J 17:6);

         „I dałem im poznać twoje imię, i dam je poznać, żeby miłość, którą mnie umiłowałeś, była w nich, a ja w jedności z nimi” (J 17:26).

         Oto słowa z publikacji Świadków Jehowy na ten temat:

„O swym najważniejszym zadaniu na ziemi Jezus mówi: ‘Wyjawiłem Twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata. Twoimi byli i dałeś ich mnie, a oni zachowywali Twe słowo’. Posługiwał się w służbie imieniem Bożym - imieniem Jehowa. Wykazywał, jak się je poprawnie wymawia, ale wyjawił je apostołom w jeszcze inny sposób: Sprawił, że głębiej poznali i docenili Jehowę, Jego osobowość i zamierzenie” („Największy ze wszystkich ludzi” 1991 rozdz. 116);

„Jezus posługiwał się imieniem Bożym oraz mówił o nim innym. W modlitwie do Boga rzekł: ‘Ujawniłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata’ (…) (Jana 17:6, 11, 12, 26)” (Strażnica 1 sierpnia 2008 s. 19).

         Patrz też np. „Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 833.

         Na początku należy zapytać Towarzystwo Strażnica o to rzekome „ujawnianie” imienia Jehowa. Co to za „ujawnianie” tego słowa, skoro według Biblii Świadków Jehowy zna i używa je wielu ludzi i to czasem jeszcze przed rozpoczętą misją ziemską Chrystusa?

Oto te osoby z „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata”, które posługują się imieniem Jehowa:

         Maryja (Łk 1:46);

Elżbieta (Łk 1:24-25, 45);

Zachariasz (Łk 1:67-68, 76);

sąsiedzi i krewni (Łk 1:58);

pasterze (Łk 2:15);

Jan Chrzciciel (J 1:23);

uczony w Piśmie (Łk 10:27).

         Co my zaś powiemy o „objawianiu” imienia Bożego? Jakie imię Boga Chrystus objawiał?

         Na początek należy stwierdzić, na podstawie Starego Testamentu, że określenie „Ojciec” jest też imieniem. Oto słowa o Mesjaszu:

         „Nazwą Go imieniem: (…) Odwieczny Ojciec…” Iz 9:5.

         Według Biblii Świadków Jehowy fragment ten wygląda podobnie:

         „I będą go zwać imieniem (…) Wiekuisty Ojciec…” Iz 9:6.

         Również inne słowa, którymi określono Boga, są Jego imionami. Oto przykłady:

„jakie jest Jego imię (...) odpowiedział Bóg Mojżeszowi: Jestem, który Jestem” Wj 3:13-14;

„bo Jahwe ma na imię Zazdrosny...” Wj 34:14;

„którego stolica jest wieczna, a imię Święty” Iz 57:15;

„Odkupiciel nasz to Twe imię odwieczne” Iz 63:16;

    „mówi Jahwe, Bóg Zastępów to imię Jego” Am 5:27;

    „niech wychwala Boga w tym imieniu” 1P 4:16;

„Dlatego Bóg nie wstydzi się nosić imienia ich Boga” (Hbr 11:16) tzn. Boga Abrahama, Boga Izaaka, Boga Jakuba; por. Mt 22:32.

         W Starym Testamencie Pan Zastępów ponad 6800 razy nazwany jest hebrajskim imieniem Jahwe i ponad 2700 razy określony jest terminem „Bóg”. Jednak imię „Ojciec” w zastosowaniu do Niego widnieje w nim prawdopodobnie tylko 12 razy!

         Ps 68:6 mówi ogólnie, że Bóg jest „Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem”.

Inny psalm mówi o Mesjaszu:

         „On będzie wołał do Mnie: ‘Ty jesteś moim Ojcem, Bogiem moim i Skałą mojego ocalenia’.” Ps 89:27.

         Prorok Izajasz w swoich psalmach dziękczynno-błagalnych woła do Boga:

         „Boś Ty naszym Ojcem! (…) Tyś, Jahwe naszym Ojcem, ‘Odkupiciel nasz’ to Twoje imię odwieczne” Iz 63:16;

         „A jednak, Jahwe, Tyś naszym Ojcem. Myśmy gliną, a Ty naszym twórcą” Iz 64:7.

Również w innych księgach Starego Testamentu użyto imienia „Ojciec” w stosunku do Boga (Pwt 32:6, 2Sm 7:14, Jr 3:4, 3:19, 31:9, Ml 1:6, 2:10 [patrz też Hi 34:36 w Biblii Gdańskiej i Biblii Świadków Jehowy]).

         Później Księga Tobiasza, której jednak nie uznają Świadkowie Jehowy, a która powstała ok. 250 roku przed Chrystusem, zamieszcza w modlitwie Tobiasza wezwanie do Boga jako Ojca:

         „wynoście Go pochwałami przed wszystkim, co żyje, ponieważ On sam jest Panem i Bogiem naszym, On sam Ojcem naszym i Bogiem po wszystkie wieki” Tb 13:4.

         Trzeba tu też zacytować bardzo wymowne słowa Boga z Księgi Jeremiasza, które jakby wprowadzą nas do Nowego Testamentu:

         „Myślałem: będziesz Mnie nazywał: ‘Mój Ojcze!’ i nie odwrócisz się ode Mnie. Ale jak niewiasta nie dotrzymuje wiary swemu oblubieńcowi, tak nie dotrzymaliście Mi wiary wy, domu Izraela – wyrocznia Pana” Jr 3:19-20.

         Wobec powyższego trudno uważać, by Stary Testament w pełni objawiał nam Boga jako Ojca. Poniżej zobaczymy ile razy ojcostwo Pana Zastępów ukazane i podkreślone jest w Nowym Testamencie, a szczególnie w mowach oraz modlitwach Chrystusa i to na dodatek w tej Ewangelii, z której pochodzą słowa z J 17:6 („Objawiłem imię Twoje ludziom…”).

         W Nowym Testamencie mamy zachowanych kilka modlitw i dialogów z okresu przed rozpoczęciem misji Chrystusa. Charakterystyczne jest to, że osoby takie jak Maryja, Zachariasz, Elżbieta, Symeon czy Jan Chrzciciel nie nazywają Boga Ojcem (patrz Łk 1:46-55, 1:68-79, 1:42-45, 2:28-32, 3:7-18). Natomiast Żydzi tamtych czasów według Jana Chrzciciela raczej patriarchę Abrahama, a nie Pana Zastępów, nazywali swym ojcem: „a nie myślcie, że możecie sobie mówić: ‘Abrahama mamy za ojca’.” (Mt 3:9, Łk 3:8). Nawet sami to stwierdzali później: „Ojcem naszym jest Abraham” (J 8:39), choć przyciśnięci argumentami Jezusa (J 8:39-40) powiedzieli jednak: „jednego mamy Ojca - Boga” (J 8:41). W dwóch innych modlitwach Izraelitów mamy zachowane prośby i dziękczynienia z wezwaniem „Boże” (Łk 18:11, 13).

Dopiero Chrystus wnosi imię Ojca do Nowego Testamentu i to już w dzieciństwie:

         „Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Łk 2:49.

         Później dziesiątki Jezus razy nazywa Boga „Ojcem”, zarówno w modlitwach, jak i w dialogach oraz w przemowach. Oto spis miejsc z Nowego Testamentu, gdzie Chrystus tak mówi o swym Ojcu:

         Mt 5:16, 45, 48, 6:1, 4, 6, 8, 9, 14, 15, 18 (2 razy), 26, 32, 7:11, 21, 10:20, 29, 32, 33, 11:25, 26, 27 (3 razy), 12:50, 13:43, 15:13, 16:17, 27, 18:10, 14, 19, 35, 20:23, 23:9, 24:36, 25:24, 26:29, 39, 42, 53, 28:19.

         Mk 8:38, 11:25, 13:32, 14:36 (2 razy).

         Łk 2:49, 6:36, 9:26, 10:21 (2 razy), 22 (3 razy), 11:2, 13, 12:30, 32, 22:29, 42, 23:34, 46, 49.

         J 2:16, 3:35, 4:21, 23 (2 razy), 5:17, 19, 20, 21, 22, 23 (2 razy), 26, 36 (2 razy), 37, 43, 45, 6:27, 32, 37, 40, 44, 45, 46 (2 razy), 57 (2 razy), 65, 8:18, 19 (2 razy), 27, 28, 38, 49, 54, 10:15 (2 razy), 17, 18, 25, 29 (2 razy), 30, 32, 36, 37, 38 (2 razy), 11:41, 12:26, 27, 28, 49, 50, 13:1, 3, 14:2, 6, 7, 9 (2 razy), 10 (3 razy), 11 (2 razy), 12, 13, 16, 20, 21, 23, 24, 26, 28 (2 razy), 31 (2 razy), 15:1, 8, 9, 10, 15, 16, 23, 24, 26 (2 razy), 16:3, 10, 15, 23, 25, 26, 27, 28 (2 razy), 32, 17:1, 5, 11, 21, 24, 25, 18:11, 20:17 (3 razy), 21;

         Dz 1:7;

         Ap 2:28, 3:5, 3:21.

         Widzimy z powyższego, że w samej tylko Ewangelii Jana Chrystus około 110 razy nazywa Boga swoim Ojcem.

         Później Jezus nadal objawiał Boga jako Ojca, jak zapowiedział w J 17:26 („nadal będę objawiał”), ale już najczęściej poprzez słowa i usta Apostołów i Ewangelistów:

Jana (J 1:14, 18, 5:18, 1J 1:2, 3, 2:1, 14, 15, 16, 22, 23, 24, 3:1, 4:14, 2J 3, 4, 9, Ap 1:6, 14:1);

Pawła (np. Rz 1:7, 1Kor 1:3, 2Kor 1:3, Ga 1:1, Ef 1:3, Flp 2:11, Kol 1:3, 1Tes 1:1, 2Tes 1:1, 1Tm 1:2, 2Tm 1:2, Tt 1:4, Flm 3, Hbr 12:9 [przytoczyliśmy po jednym przykładzie z każdego listu]);

Jakuba (Jk 1:17, 27, 3:9);

Piotra (Dz 2:33, 1P 1:2, 3, 17, 2P 1:17);

Judę (Jud 1);

Łukasza (Dz 1:4).

         Prócz tego, że Chrystus wzywał wielokrotnie swego Ojca, to nigdy nie używał imienia Jahwe, nawet w modlitwach. Jednak Towarzystwo Strażnica twierdzi co innego:

„Dla Jezusa imię Boże musiało mieć żywotne znaczenie, bo nierazwymieniałjewswoichmodlitwach” („Imię Boże, które pozostanie na zawsze” 1987 s. 5; por. 3).

         Organizacja ta nie przytoczyła jednak ani jednej modlitwy, w której Jezus wymieniał imię Jehowa.

         Oto zaś modlitwy Chrystusa zachowane w Nowym Testamencie, które przeczą temu, co uczą Świadkowie Jehowy:

„Ojcze nasz” Mt 6:9.

 „Ojcze, Panie nieba i ziemi” Mt 11:25.

„Ojcze mój” Mt 26:39;

„Abba, Ojcze” Mk 14:35-36.

„Eloi (...) to znaczy: Boże mój” Mk 15:34.

„Ojcze, dziękuję Ci” J 11:41.

„Ty, Ojcze” J 17:5.

„Ojcze Święty” J 17:11.

„Ojcze sprawiedliwy” J 17:25.

         Patrz też Mt 11:26, 26:42, Łk 10:21, 23:34, 46, J 12:28, 17:1, 21, 24.

         Po ukazaniu powyższych treści wierzymy, że nikt nie będzie uważał, iż słowa „Ojcze nasz (...) święć się imię Twoje” (Mt 6:9) oznaczają, że Chrystus wzywał imienia Jehowy. Przecież On nie powiedział „święć się imię Jehowa”, ale zupełnie niewygodne dla Świadków Jehowy słowa: „Ojcze (…) święć się imię Twoje”.

         Na zakończenie, aby było widać, że kwestię imienia Boga, jak my dziś, rozumieli chrześcijanie pierwszych wieków, przedstawiamy jeden z najstarszych ocalałych komentarzy do tekstu J 17:6 pozostawiony przez Tertuliana (ur. 155):

         „Nazywanie Boga Ojcem nie zostało jeszcze nikomu podane. Nawet ten, który o to pytał, Mojżesz, usłyszał inne imię (patrz Wj 3:13-15). Nam zostało ono objawione w Synu. Bo już Syn jest nową nazwą Ojca. ‘Przyszedłem – powiedział – w imię Ojca’ (J 5:43) i znów: ‘Ojcze, wsław swoje imię!’ (J 12:28) I jeszcze wyraźniej: ‘Imię Twe objawiłem ludziom’ (J 17:6)” („O modlitwie” 3; tekst wg „Tertulian. Wybór Pism” ks. W. Myszor, o. E. Stanula, ks. W. Kania, Warszawa 1970).

         Inne zagadnienia związane z imieniem Bożym patrz moja książka „W obronie wiary” rozdziały 10-13 (www.piotrandryszczak.pl).