Czy obchodzimy pogańską niedzielę?

Czy obchodzimy pogańską niedzielę?

         Nie będziemy w tym artykule wykazywać, że nie mamy nic wspólnego z pogańskim świętowaniem niedzieli. Nie będziemy tu omawiać wersetów biblijnych i tekstów wczesnochrześcijańskich związanych z niedzielą. Te kwestie przedstawiliśmy już wcześniej w jednym z artykułów oraz w książce i do nich odsyłamy zainteresowanych (patrz Niedziela i „Wnikliwe poznawanie Pism” (cz. I i II) i „W obronie wiary” rozdz. Niedziela; zamieszczone na www.piotrandryszczak.pl).

         Tu zaś przedstawimy pewną niekonsekwencję Towarzystwa Strażnica. Otóż stawia ono nam zarzut, że obchodzimy „pogańską niedzielę”, a nie stawia tego samego zarzutu Chrystusowi, że dokonał wielu swych ważnych czynów w tym ‘pogańskim’ dniu.

         Nasze wnioski pokażemy tutaj na podstawie nauki Towarzystwa Strażnica!

         Oto zasadniczy zarzut Świadków Jehowy:

         „Kościół rzymski wprowadził więc celebrowanie święta wielkanocnego w pogańskąniedzielę” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 9 s. 6);

         „Uświadomili sobie także, iż Wielkanoc jest świętempogańskim” (Strażnica Nr 10, 1995 s. 18);

„Ale niedziela nie jest ani chrześcijańska, ani żydowska. W gruncie rzeczy jest świętempogańskim, obchodzonym ku czci boga słońca” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 16 s. 9).

         Widzimy, że według Świadków Jehowy obchodzimy „święto pogańskie” i to ku czci słońca jako boga! Ciekawe gdzie są ci, o których Towarzystwo Strażnica pisze, że niedzielę „obchodzą ku czci boga słońca”.

         Teraz popatrzmy, co według tej organizacji zrobił Jezus w tym ‘pogańskim’ dniu. Można tu też zapytać, czy nie mógł On wstrzymać się z tymi swymi czynami np. do poniedziałku.

Dlaczego Świadkowie Jehowy nie stawiają Chrystusowi zarzutu, że tak dowartościował ‘dzień słońca’ poprzez swe dzieła dokonane w niedzielę?

Dlaczego Apostoł Paweł nie wystrzegał się tego ‘pogańskiego’ dnia, a wręcz odwrotnie w pewien sposób docenił i dowartościował go?

         Oto jakie fakty przedstawia Towarzystwo Strażnica, pisząc o czynach Chrystusa i Pawła dokonywanych w niedzielę:

         Wjazd triumfalny do Jerozolimy.

         Zmartwychwstanie Jezusa i ukazywanie się.

         Tomasz po ośmiu dniach.

         Zesłanie Ducha Świętego.

         Zbiórka pieniędzy.

         Łamanie chleba.

         Dzień Pański.

         Powyższe zagadnienia przedstawiamy poniżej.

         Wjazd triumfalny do Jerozolimy (J 12:1, 12:12, 19:31)

         „W niedzielę 9 Nisan 33 roku n.e. liczna rzesza ludzi z palmami w rękach witała pierworodnego Syna Bożego, Pana Jezusa Chrystusa, ‛przychodzącego jako Król w imieniu Jehowy!’ (Łuk. 19:38, NW; Hebr. 1:6)” („Nasza Służba Królestwa” Nr 2, 1994 s. 1);

         „niedziela [9 Nisan], Tryumfalny wjazd do Jerozolimy” (Strażnica Nr 6, 1998 s. 4; por. „Największy ze wszystkich ludzi” 1991 rozdz. 102);

         „W niedzielę 9 Nisan Jezus tryumfalnie wjeżdża do Jerozolimy” (Strażnica Nr 18, 2000 s. 16).

         Ciekawe, że w latach 50-tych i 60-tych XX wieku Towarzystwo Strażnica uczyło w tej sprawie o poniedziałku i 10 Nisan, a jednak zmieniło pogląd na rzecz niedzieli i 9 Nisan (!):

         „Dzień, w którym ludzie wymachiwali Jezusowi palmami, nie był niedzielą, lecz poniedziałkiem 10 Nisan, r. 33 po Chr.” („Upewniajcie się o wszystkich rzeczach” ok. 1957 [ang. 1953, 1957] s. 62; por. Let Your Name Be Sanctified 1961 s. 254).

         Warto też porównać dwie inne publikacje:

         „10. Nisan (…) Triumfalny wjazd Jezusa do Jeruzalem” („Wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego” 1954 [ang. 1946] s. 337);

         „9 Nisan (…) Tryumfalny wjazd Chrystusa do Jerozolimy” („Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” 1998 s. 290; por. Strażnica Nr 20, 1969 s. 4; Strażnica Rok XCV [1974] Nr 5 s. 1).

         Zmartwychwstanie Jezusa i ukazywanie się (Mt 28:1, Mk 16:2, 9; Łk 24:1, 13, 33-34, 36; Jan 20:1, 19)

         „Zmartwychwstał trzeciego dnia, w niedzielę wcześnie rano” (Strażnica Nr 7, 1996 s. 6);

         „16 [Nisan 33 roku n.e.], niedziela, Zmartwychwstanie Jezusa” (Strażnica Nr 6, 1998 s. 4);

         „Jezus zmartwychwstał w dniu nazywanym dziś niedzielą” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 2, s. 658);

         „Owej niezapomnianej niedzieli Jezus pięć razy ukazuje się różnym osobom, nie pozostawiając wątpliwości co do tego, że znowu żyje” (Strażnica Nr 6, 1999 s. 9).

         Tomasz po ośmiu dniach (J 20:26)

         „Następnej niedzieli, gdy uczniowie byli zgromadzeni w wieczerniku i Tomasz był z nimi, Pan Jezus znowu się ukazał” („Stworzenie czyli historja biblijna w obrazach” 1914 s. 71); ten sam tekst patrz też „Złoty Wiek” 01.04 1928 s. 111;

         „Potem ukazał się dopiero za tydzień (w niedzielę wieczór) Apostołom. Tym razem i Tomasz był z nimi w Jeruzalemie. - Ew. Jana 20:26-29” („Harfa Boża” 1921, 1929 s. 172);

         „Później po upływie pierwszego tygodnia, On pierwszego dnia w tygodniu ukazał się, gdzie i Tomasz był obecny” (Straznica 01.04 1926 s. 109).

         That meeting was late in the day, and we are told that “eight days later his disciples were again indoors.” (John 20:26) Let us assume that the count began with Sunday so the eight days would end on the next Sunday. (ang. Strażnica 15.11 1961 s. 677);

         Tłumaczenie: „To spotkanie odbyło się późno tego dnia, i powiedziano nam, że »osiem dni później jego uczniowie znowu byli wewnątrz« (J 20:26). Załóżmy, że liczenie zaczęło się od niedzieli, tak że osiem dni skończyłoby się w kolejną niedzielę”.

         On the other hand, mention is made that on certain occasions Christ’s disciples came together on the first day of the week. (John 20:19, 26; Acts 20:7). (ang. Przebudźcie się! 22.11 1972 s. 6).

         Tłumaczenie: „Z drugiej strony uczyniono wzmiankę, że przy pewnych okazjach uczniowie Chrystusa zgromadzali się pierwszego dnia tygodnia (J 20:19, 26; Dz 20:7)”.

         „Jednakże po upływie tygodnia [Tomasz] ujrzał i usłyszał Jezusa na innym zgromadzeniu, a przekonawszy się o jego tożsamości, wyznał: ‘Pan mój’. (...) Czy [Jezus] spytał Tomasza, gdzie był w ubiegłym tygodniu?” (Strażnica Tom XCII [1971] Nr 7 s. 11);

         „Jana 20:26-31 (...) Na tydzień przed tym zdarzeniem z Tomaszem zmartwychwstały Jezus rozmawiał z Marią Magdaleną...” (Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 6 s. 11).

         „Często ukazywał się uczniom akurat wtedy, gdy się gdzieś zebrali. Z Jana 20:26 wynika, że jego uczniowie już wówczas zaczęli się zgromadzać cotydzień” („Nasza Służba Królestwa” Nr 4, 1981 s. 7);

         „[Jan] Miał zaszczyt ujrzeć wskrzeszonego Jezusa jeszcze tego samego wieczoru (Jn 20:19; Łk 24:36) i w następnym tygodniu (Jn 20:26)” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. I, s. 877).

         Jak widzimy, choć Towarzystwo Strażnica w ostatnich latach unika używania słowa „niedziela”, omawiając J 20:26, ale i tak mówiąc o kwestii tygodnia potwierdza dzień, o którym myślimy. Zresztą nigdy nie odwołało ono swego wcześniejszego utożsamiania z niedzielą dnia z J 20:26.

         Kiedyś tekst J 20:26 łączono również z niedzielą w następujących publikacjach:

         ang. Strażnica 01.02 1915 s. 5625 (reprint);

ang. Strażnica 15.02 1926 s. 62;

ang. Strażnica 15.04 1939 s. 127.

         Zesłanie Ducha Świętego (Dz 2:1)

         „tak zresztą było w wypadku 120 uczniów bezgrzesznego Jezusa, oczekujących w Jeruzalem w niedzielę, 6 Siwana 33 roku n.e. na dalszy bieg wydarzeń” (Strażnica Rok CI [1980] Nr 20 s. 4);

         „Jakże ekscytujące wydarzenia rozegrały się w Jerozolimie w niedzielę rano 6 Siwan 33 roku n.e.! Tuż przed godziną dziewiątą zdarzył się cud - osoby zebrane w pewnej sali ‛zaczęły mówić różnymi językami’ (Dzieje 2:4)” (Strażnica 15.08 2008 s. 25).

         Zbiórka pieniędzy (1Kor 16:2)

         „Ale w liście do Koryntian Paweł jedynie zachęcił chrześcijan, by każdego pierwszego dnia tygodnia odkładali w swych domach pewną sumę na potrzeby braci w Jerozolimie. Pieniędzy tych nie mieli przekazywać w miejscu zebrań; należało je zatrzymać do przyjazdu apostoła” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 2, s. 658);

         „Pisząc o zbiórkach pieniężnych, Paweł zalecił: ‘Każdego pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was w swoim domu odkłada coś na zapas’ (1 Koryntian 16:2a). A zatem dawanie należy planować zawczasu i realizować ten plan systematycznie” (Strażnica Nr 22, 2002 s. 30; por Przebudźcie się! Nr 3, 2009 s. 5).

         Godne pochwały jest to, iż Towarzystwo Strażnica podkreśliło za Pawłem, że tu nie chodzi o jakąś jedną niedzielę, ale mowa jest o „każdym” pierwszym dniu tygodnia.

         Łamanie chleba (Dz 20:7)

         „Paweł spotkał się ze swymi towarzyszami na wspólnym posiłku ‘pierwszego dnia po sabacie’ (w niedzielę)” (Strażnica Nr 4, 1993 s. 29).

         „A spotkanie Pawła z braćmi z Troady w pierwszym dniu tygodnia, opisane w Dziejach Apostolskich, nie mogło się odbyć kiedy indziej, skoro następnego dnia udawał się on w dalszą podróż” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 2, s. 658).

         Ciekawe, że kiedyś Towarzystwo Strażnica uczyło o systematycznych spotkaniach chrześcijan w niedzielę, a nie tylko o okazjonalnym pożegnaniu Pawła:

         „pierwotny Kościół zgromadzał się każdego pierwszego dnia tygodnia na ‘łamanie chleba’. - Dzieje Ap. 2:42, 46; 20:7. Zauważyliśmy poprzednio, że tygodniowy zwyczaj łamania chleba (...) było to przyjacielskie zebranie na pamiątkę Jego zmartwychwstania i kilkorazowego łamania chleba, kiedy mieli sposobność być z Panem (...) Pamiątka łamania chleba na pierwszy dzień tygodnia, podczas którego oczy ich bywały otwarte, iż poznali Pana, prawdopodobnie było powodem, iż uczniowie odtąd przyjęli zwyczaj zgromadzania się w ten pierwszy dzień, przyjmując wspólny posiłek” („Nowe Stworzenie” 1919 s. 582-583).

         Cytowana książka reklamowana i rozprowadzana była przez Towarzystwo Strażnica przynajmniej do roku 1930 (patrz reklamy jej: „Wyzwolenie” 1929 s. 351; Strażnica 01.11 1929 s. 322; Strażnica 01.04 1930 s. 111; „Złoty Wiek” 15.07 1930 s. 224).

         Ale i niedawno, ‘niechcąco’, przy omawianiu niedzielnego ukazania się Jezusa według J 20:26, Towarzystwo Strażnica potwierdziło cotygodniowe spotkania chrześcijan właśnie w niedzielę:

         „Często ukazywał się uczniom akurat wtedy, gdy się gdzieś zebrali. Z Jana 20:26 wynika, że jego uczniowie już wówczas zaczęli się zgromadzać cotydzień” („Nasza Służba Królestwa” Nr 4, 1981 s. 7).

         Dzień Pański (Ap 1:10)

         Określenie „dzień Pański” nie jest dziś odnoszone przez Towarzystwo Strażnica do niedzieli. Ponieważ jednak było tak w przeszłości (przez wiele lat), pozwalamy sobie przypomnieć tę interpretację. Zobaczmy jednak wpierw, jak ta organizacja swój dawny pogląd zaliczyła do „odstępstwa”:

         „Dopiero po śmierci apostołów nadano niedzieli takie znaczenie i zaczęto ją nazywać „dniem Pańskim”. Stanowiło to element odstępstwa, przepowiedzianego przez Jezusa i apostołów…” (Strażnica Nr 8, 1991 s. 27).

         Dziś niewielu Świadków Jehowy wie, że Towarzystwo Strażnica kiedyś dzień z Ap 1:10 identyfikowało z niedzielą. Nie zdają sobie oni też sprawy z tego, że kiedyś mieli „odstępczą” wykładnię. Oto dawna nauka tej organizacji:

         „Niektórzy twierdzą, że (pierwszy dzień) chrześcijański sabat został wprowadzony edyktem przez jednego z papieży. Ale to błąd. Na początku faktem było to, że chodziło o pierwszy dzień tygodnia, w którym nasz Pan powstał z martwych. I w tym dniu i wieczorem [tego dnia] spotkał się ze swoimi uczniami, rozjaśniał im Pisma, aż serca w nich pałały. (...) Najstarszy zapis w Piśmie, który używa określenia: ‘Dzień Pański’ - jako pierwszy dzień tygodnia jest w Ap 1:10 (A. D. 96)” (ang. Strażnica Nr 21/22, 1894 s. 348);

         „Chociaż słowa ‘dzień Pański’ mogą być rozsądnie zrozumiane w znaczeniu, że Jan w wizji został przeniesiony w strumieniu czasu do wielkiego Dnia Millenium, Dnia Chrystusa, Dnia Pańskiego, niemniej jednak sądzimy, że rozsądnym jest rozumieć to również w znaczeniu, iż ujrzał tę wizję pierwszego dnia tygodnia. I jak właściwym było, że nasz Pan, który powstał pierwszego dnia tygodnia, w tym dniu najczęściej ukazywał swoją moc zmartwychwstania, powinien tego samego dnia objawiać siebie i niechybność wspaniałych instrukcji Kościołowi poprzez Jana, honorując tenże dzień tygodnia” (ang. Strażnica Nr 11, 1901 s. 187);

         „O Dniu Pańskim. Przypuszczalnie Jan odnosił do pierwszego dnia tygodnia, zwanego dziś niedzielą. Jest to szczególny dla nas dzień Pański – dzień, w którym nasz Pan powstał z martwych i w którym wszyscy - zgodnie z obietnicą Słowa Bożego otrzymali życie, a nasze nadzieje dzięki Chrystusowi zostały przyspieszone. W tym okresie widzimy też odniesienie do Wieku Millenium, często zwanym w Piśmie - ‘dniem Chrystusa’.” (ang. Strażnica Nr 11, 1905 s. 168);

         „Przypuszczalnie Apostoł miał wizję pierwszego dnia tygodnia, dziś zwanego niedzielą. Dla chrześcijan to szczególny dzień Pański - dzień, w którym nasz Zbawiciel powstał z martwych, i w którym wszyscy - zgodnie z obietnicą Słowa Bożego - otrzymali życie a nasze nadzieje dzięki Chrystusowi zostały przyspieszone. W tym określeniu widzimy też odniesienie do Wieku Millenium, często zwanego w Piśmie - ‘dniem Pana’. Dziś, według naszego zrozumienia chronologii, żyjemy w bliskości tego Dnia Chrystusa; i jest to właściwie dostatecznie blisko, że zaczynamy widzieć cudowne rzeczy Boskiego charakteru i planu” (ang. Strażnica Nr 22, 1916 s. 343);

         „Przypuszczalnie Jan nawiązał do pierwszego dnia tygodnia powszechnie zwanego niedzielą. On jest w sposób szczególny dniem Pańskim, dniem w którym nasz Pan zmartwychwstał…” (ang. Strażnica Nr 3, 1920 s. 43).

„Pierwszy Dzień – Dniem Pana

Stosując się do tej wolności, zaraz w początkach kościoła zaczęto odbywać swoje zgromadzenia w pierwszym dniu tygodnia, ponieważ w dniu tym Odkupiciel ich zmartwychwstał. W dniu tym ukazał się niektórym w górnej izbie i dwom w drodze do Emmaus, a Maryi i później innym uczniom blisko grobu. Te cztery znaki zmartwychwstania Pana nadały dniu temu specyalne znaczenie i uczyniły go dniem świętym w zaraniu kościoła. (...) W rzeczywistości, o ile nam wiadomo, ilekroć się ukazał uczniom po swoim zmartwychwstaniu, czynił to zawsze w pierwszym dniu tygodnia. Nic też dziwnego, że zaczęli dzień ten nazywać Dniem Pana” (Strażnica 15.02 1921 s. 60 [ang. 15.10 1920 s. 319]).

         Widzimy z powyższego, że obchodząc niedzielę wzorujemy się na biblijnych doniesieniach, a nie na pogańskich przesłankach. Te wydarzenia niedzielne Towarzystwo Strażnica samo wymienia, jednak nie wiadomo dlaczego krytykuje nas za to, że je dowartościowujemy. Czyżby organizacja ta chciała, byśmy, znając czyny Jezusa, usuwali ich ślady niedzielne? Wtedy zapewne by postawiła nam zarzut, iż nie widzimy, co Biblia mówi o niedzieli. A może Towarzystwo Strażnica odrzuciło obchodzenie tego dnia tylko dlatego, aby odróżniać się od innych wyznań?

         Na zakończenie przedstawiamy tylko jeden motyw dla „święcenia” niedzieli, który Towarzystwo Strażnica kiedyś przytaczało:

„Sam fakt, że Pan zmartwychwstał w pierwszym dniu tygodnia, wystarczał, aby dzień ten był święcony przez Jego wyznawców, jako dzień oznaczający odżycie ich nadziei” („Nowe Stworzenie” 1919 [ang. 1904] s. 470).