Nowa nauka – kiedy rozpoczęła się „niewola babilońska” Świadków Jehowy?

Nowa nauka – kiedy rozpoczęła się „niewola babilońska” Świadków Jehowy?

         Towarzystwo Strażnica kilka razy zmieniało swoje nauki dotyczące Babilonu Wielkiego (według obecnej nauki to imperium religii fałszywej). Podawało ono różne daty dotyczące tego kiedy on „upadł”, kiedy ma być ostatecznie „zniszczony” i kto do Babilonu Wielkiego zalicza się, oraz, które zwyczaje chrześcijańskie są babilońskie, a które nie.

         Ale to nie wszystko, bo okazuje się, że organizacja ta sama twierdzi, iż jej głosiciele byli przez pewien czas w „niewoli babilońskiej”, z której się z czasem wydostali (np. w 1919 r.), choć pewne zwyczaje ‘babilońskie’ przez wiele lat jeszcze nadal pielęgnowali (np. Wielka Piramida do roku 1928, czy krzyż do roku 1936), pomimo, że niby tę niewolę wcześniej już opuścili.

         Właśnie czas przebywania w tej „niewoli babilońskiej” był w Towarzystwie Strażnica także zmieniany i nawet ostatnio znów został skorygowany.

         O tym piszemy w naszym artykule.

         Przypominamy, że zmiany swoich nauk Towarzystwo Strażnica nazywało przez całe lata „nowym światłem”. Definiuje ono je następująco:

„Musimy więc unikać sidła, jakim jest zazdrosne obstawanie przy własnych poglądach lub metodach działania, które nie mają solidnych biblijnych podstaw. Powinniśmy natomiast przyjmować nowe światło, jakie Jehowa rzuca na swe Słowo za pośrednictwem kanału, którym się obecnie posługuje” (Strażnica Nr 20, 2002 s. 30).

„Niewłaściwe poglądy, wierzenia i praktyki są stopniowo zarzucane, a kto decyduje się przy nich obstawać, odchodzi razem z nimi” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 641).

         Oto tytuły rozdziałów, w których omawiamy nasze zagadnienie:

Niewola babilońska przed rokiem 1881

Niewola babilońska w latach 1918-1919

Niewola babilońska w latach 1914-1918

Niewola babilońska w latach 1918-1919

Niewola babilońska od II wieku po Chr. do roku 1919

Niewola babilońska przed rokiem 1881

         Przed aresztowaniem w roku 1918 J. F. Rutherforda i innych członków Towarzystwa Strażnica zupełnie inaczej niż dziś organizacja ta nauczała o Babilonie Wielkim. Uczyła ona, że „upadł” on już dawno, bo w roku 1878 lub 1881, więc niewola babilońska nie groziła już Towarzystwu Strażnica i jego członkom. Oni zaś opuścili tę ‘niewolę’ gdy przyłączyli się do tej organizacji.

„(...) teraz przyszło nagłe i bezlitosne odrzucenie Babilonu, a znikły na zawsze wszystkie łaski i nastąpił sąd – a takie właśnie odrzucenie miało nastąpić w 1878 roku” (Przyjdź Królestwo Twoje 1919 s. 166).

„Wyrażenie »Upadł Babilon« znaczy że pewnego czasu przyjdzie zupełne i nagłe odrzucenie Babilonu, że ustanie dla niego wszelka łaska, a nastąpią same sądy – takie odrzucenie przyszło już w 1878” (Dokonana Tajemnica 1925 s. 325).

„Nie można więc właściwie było powiedzieć: »Wynijdźcie z niego ludu mój«, dopóki Babilon nie został odrzucony na wiosnę 1878 r.” (jw. s. 270).

„(...) po Chr. 1881 Upadek Babilonu” (Przyjdź Królestwo Twoje 1919 s. 136; patrz też Nadszedł Czas 1919 s. 243).

„Ten »siedmdziesiąty tydzień« (...) dostarczył figuralnego wyobrażenia podobnej próby nominalnego Kościoła Ewangelii, czyli duchowego Izraela, zwanego »Chrześciaństwem« i »Babilonem«, a próba ta odbyła się w ciągu siedmiu odpowiadających temu lat, co rozpoczęło żniwo Wieku Ewangelii – okres od października 1874 do października 1881” (Przyjdź Królestwo Twoje 1919 s. 184-185).

         Później na rok 1918 zapowiadano „kompletne obalenie”, czyli „upadek Babilonu”, a jednak w tym właśnie czasie aresztowano prezesa Towarzystwa Strażnica, czyli dostał się on do „niewoli babilońskiej”:

         „Wobec tego, że R. P. 73 był świadkiem kompletnego obalenia nominalnego naturalnego Izraela w Palestynie więc w równorzędnym roku 1918 powinniśmy się spodziewać kompletnego obalenia nominalnego duchowego Izraela, czyli upadku Babilonu. (Obj. 18.) Pastor Russell rzekł wówczas: »Całkiem słusznie. Właśnie to nastąpi«.” (Dokonana Tajemnica 1925 s. 152; por. edycja ang. The Finished Mystery 1917 s. 129).

         Jeszcze w roku 1926, a po polsku w roku 1929 pisano, że głosiciele Towarzystwa Strażnica wyszli po roku 1874 z „niewoli babilońskiej”:

         „Wypełnione proroctwo wskazuje, że około roku 1874 i później Pan rozpoczął przyświecać światłem na swoje słowo i wyprowadzać prawdziwych Chrześcijan z niewoli Babilońskiej i przywracać im wyrozumienie wielkich fundamentalnych prawd, które były nauczane przez apostołów, lecz które zostały ukryte przez niewidzialny wpływ Djabła” (Wyzwolenie 1929 [ang. 1926] s. 236).

Niewola babilońska w latach 1918-1919

         Poniższa nauka z roku 1929 bardzo krótko obowiązywała, ale wrócono do niej po latach w roku 1988:

         „Od roku 1918 do 1919 był to okres wielkiej boleści i cierpienia. Tego czasu kościół znajdował się faktycznie w niewoli Babilonu, które jest jedno z nazwisk szatańskiej organizacji” (Strażnica 15.02 1929 s. 53 [ang. 15.12 1928 s. 373]).

         „Niewola. (...) W roku 1918 ta sama »bestja« zaprowadziła lud Boży do niewoli i zabiła jego »dwóch świadków«” (Światło 1930 t. I, s. 281).

Niewola babilońska w latach 1914-1918

         Na początku lat 30. XX wieku wprowadzono nową wykładnię „niewoli babilońskiej” związanej z latami 1914-1918:

         „Od rozpoczęcia wojny światowej w roku 1914 poczęto zabierać lud Boży do więzienia. Przy końcu roku 1918 wszyscy poświęceni Jehowie znajdowali się w więzieniu, ponieważ przedstawiciele Babilonu powstrzymali pracę. (...) W roku 1919 dzieło Jehowy zostało wznowione przez jego sprzymierzony lud” (Strażnica 01.11 1931 s. 323-324 [ang. 15.08 1931]).

„Od r. 1914 do 1918 świadkowie Jehowy byli więźniami duchowego, czyli nowoczesnego Babilonu. Nazwy Babilon Biblia używa do określenia tego złego świata pozostającego pod władzą Diabła. (...)Tych »dwóch świadków«, którzy się stali jakby trupami, wyobraża świadków Jehowy, którzy w roku 1918 umarli duchowo” (Od raju utraconego do raju odzyskanego 1960 s. 188).

„Podczas wojny światowej w latach 1914-1918 ci oddani Jehowie Bogu, namaszczeni Jego duchem czciciele zostali pojmani w niewolę babilońską i wygnani; było to dla nich surowym skarceniem. (...) Wiosną roku 1919 wierny, namaszczony duchem ostatek chrześcijańskich czcicieli Jehowy został wyzwolony z tej niewoli babilońskiej i zrzucił z siebie pęta Babilonu...” („Narody mają poznać, że ja jestem Jehowa” – Jak? 1974 s. 137).

„Wydostanie się z Babilonu Wielkiego nie będzie już możliwe, gdy dotychczasowi polityczni kochankowie tej »nierządnicy« obrócą się przeciw niej i ją zgładzą (Obj. 17:15-18). Oddany lud Jehowy opuszcza to zagrożone miejsce od powojennego roku 1919 n.e. Wynika stąd wniosek, że Babilon Wielki już upadł, oczywiście w sensie symbolicznym. W roku 1919 stracił moc podbijania w niewolę ludu Jehowy. Od tamtej pory nigdy już nie udało mu się narzucić temu ludowi swoich pęt religijnych, jak to miało miejsce podczas wojny światowej w latach od 1914 do 1918” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 3 s. 3).

„Podobnie jak starożytnych Izraelitów deportowano z kraju ich życia narodowego i — mówiąc symbolicznie — pogrzebano na siedemdziesiąt lat w Babilonie, tak również w latach 1914-1918 wyginięcie groziło ostatkowi współczesnych Izraelitów duchowych” (Strażnica CV [1984] Nr 5 s. 18).

„Warto zwrócić uwagę na okoliczność, że Boskie polecenie co do wydostania się z Babilonu Wielkiego było skierowane właśnie do »mojego ludu« (Obj. 18:4). W myśl Pism Hebrajskich zupełnie podobnie brzmiał nakaz, jaki w swoim czasie wydał Bóg izraelskim zesłańcom w Babilonii (Izaj. 52:11). Dlatego wezwanie: »mój ludu«, odnosi się bezpośrednio do przebywającego jeszcze na ziemi ostatka zrodzonych z ducha, namaszczonych uczniów Jezusa Chrystusa. W okresie pierwszej wojny światowej z lat 1914-1918 Babilon Wielki, posłużywszy się politycznymi, militarnymi i sądowniczymi czynnikami tego świata, pojmał owych pomazańców, gdyż zależało mu na przerwaniu ich działalności. Ten duchowo usposobiony ostatek dostał się wówczas do niewoli w tym sensie, że utracił swobodę ruchu w służbie dla Jehowy” (Strażnica Rok CVI [1985] Nr 22 s. 13).

         Prawdopodobnie o latach 1914-1918 uczono po raz ostatni w roku 1986 i to w angielskiej publikacji, która po polsku się nie ukazała:

„Podczas pierwszej wojny w latach 1914-18 członkowie ostatka duchowych Izraelitów przeżyli niewolę z rąk Babilonu Wielkiego i jego politycznych kochanków” (Worldwide Security Under the “Prince of Peace” 1986 s. 33).

Niewola babilońska w latach 1918-1919

         W roku 1988 w angielskiej wersji książki pt. Wspaniały finał Objawienia bliski! (1993) wprowadzono nową wykładnię o „niewoli babilońskiej”. Dotyczyła ona lat 1918-1919. Właściwie nie była to nowa wykładnia, ale powrót do ‘starej’, tej z końca lat 20. XX wieku:

„A zatem w roku 1918 dla niektórych członków ludu Jehowy symboliczna niewola babilońska oznaczała także literalne uwięzienie. (...) Jednakże w roku 1919 na scenie wydarzeń nastąpiła niespodziewana zmiana. W listopadzie 1918 roku Wielka Wojna dobiegła końca. Wniesiono odwołanie od wyroków na przedstawicieli Towarzystwa Strażnica; wykazano, że są ofiarami pomyłki sądowej. Rutherford i jego współpracownicy ku rozczarowaniu ich nieprzyjaciół z kręgów religijnych zostali zwolnieni z więzienia. (...) Po wyjściu na wolność w roku 1919 Rutherford i jego współpracownicy powrócili do bruklińskiej siedziby Towarzystwa Strażnica. (...) Babilon Wielki był ich nieprzejednanym wrogiem, a teraz trzeba było obwieścić jego upadek. (...)dla Świadków Jehowy w roku 1919 Babilon Wielki upadł. Byli już wolni od jego okowów!” (Strażnica Nr 9, 1989 s. 4-5).

„Chwilowy sukces babilońskiego chrześcijaństwa w roku 1918 nagle przeobraził się w klęskę, gdy w roku 1919 ostatek pomazańców, czyli klasa Jana, dostąpił odrodzenia i duchowego zmartwychwstania. Babilon Wielki upadł w tym znaczeniu, że nie mógł już trzymać w niewoli nikogo ze sług Bożych” (Wspaniały finał Objawienia bliski! 1993 [ang. 1988] s. 209).

         Patrz też Strażnica Nr 6, 1992 s. 11-12.

„Czy Babilon Wielki musiał już kiedyś przyznać, że Jehowa dokonał potężnych dzieł? Tak. Podczas I wojny światowej namaszczeni duchem słudzy Jehowy głosili w ucisku. W roku 1918 znaleźli się w niewoli duchowej, gdy czołowi przedstawiciele Towarzystwa Strażnica zostali uwięzieni. Zorganizowana działalność kaznodziejska niemal ustała. Potem, w roku 1919, Jehowa uzdrowił ich i swym duchem dodał im sił, dzięki czemu przystąpili do wywiązywania się z nakazu głoszenia dobrej nowiny po całej zamieszkanej ziemi” (Strażnica Nr 5, 2001 s. 15).

„Jak wyjaśniono we wcześniejszych rozdziałach niniejszej książki, w 1918 roku naród ten znalazł się w niewoli babilońskiej, lecz w roku 1919 odzyskał siły duchowe” (Proroctwo Izajasza światłem dla całej ludzkości 2001 t. II, s. 168).

Niewola babilońska od II wieku po Chr. do roku 1919

         Nową naukę o „niewoli babilońskiej” ogłoszono na spotkaniu statutowym Towarzystwa Strażnica w październiku 2015 roku, ale wprowadzono ją oficjalnie do publikacji dopiero w roku 2016.

         Nowe zrozumienie mówi o tym, że ta niewola zaczęła się na początku II wieku po Chr. (po śmierci Jana) i trwała do roku 1919, a nie tylko w latach 1918-1919, jak nauczano ostatnio.

„Jak długo lud Boży przebywał w niewoli Babilonu Wielkiego? Ta duchowa niewola trwała od II wieku n.e. do roku 1919” (Strażnica marzec 2016 s. 29).

„Przez lata wyjaśnialiśmy, że niewola ta rozpoczęła się w roku 1918 i obejmowała krótki okres,w którym lud Boży znalazł się pod władzą Babilonu Wielkiego” (jw. s. 29).

„W świetle tych szczegółów biblijnych wyraźnie widać, że niewola Babilonu Wielkiego, w której przebywał lud Boży, przypadała na okres dłuższy niż wydarzenia z lat 1918-1919. (...) Zaczęła się ona w II wieku n.e. i trwała aż do oczyszczenia duchowej świątyni w czasie końca” (jw. s. 30).

         Jak widzimy, Towarzystwo Strażnica kilka razy zmieniało swoje nauki dotyczące swej „niewoli babilońskiej”. Ostatnie wykładnie wiązały się z rokiem 1919, jako czasem uwolnienia z tej „niewoli”. Jednak, jak organizacja ta sama przyznaje, nadal po wskazanym roku miała u siebie „babilońskie nauki”, pomimo wydostania się z Babilonu:

„Wielbiciele prawdziwego Boga musieli się jednak całkowicie uwolnić od pogańskich nauk i obyczajów. Na przykład jeszcze przez jakiś czas po roku 1919 zwracali uwagę na to, by nosić ubiory nadające jakoby wygląd bardziej świątobliwy, uważali wielką piramidę egipską za »Biblię w kamieniu«, obchodzili takie pogańskie święta jak »Boże Narodzenie«, posługiwali się pogańskimi symbolami, jak krzyż, i pielęgnowali inne nieczyste zwyczaje religijne” (Strażnica Nr 8, 1969 s. 4).

         Ciekawe, że w innej publikacji Towarzystwo Strażnica podało zupełnie inną opinię co do roku 1919 i „babilońskich zwyczajów”:

         „Z Bożego punktu widzenia Babilon Wielki już upadł. W roku 1919 namaszczeni duchem słudzy Jehowy zostali uwolnieni spod jarzma babilońskich nauk i praktyk, które od tysiącleci zniewalały ludy i narody” (Strażnica Nr 19, 2005 s. 24).