Od kiedy Bóg zaczął wyznaczać i zliczać godziny głoszenia Świadkom Jehowy? (cz. 2)
Od kiedy Bóg zaczął wyznaczać i zliczać godziny głoszenia Świadkom Jehowy? (cz. 2)
W pierwszej części tego artykułu w rozdziale Kiedy i jakie wymogi godzinowe wprowadzano dla głosicieli Towarzystwa Strażnica? omówiliśmy dwie funkcje głosicieli:
Głosiciel zborowy
Nieochrzczony głosiciel
W tej części artykułu omówimy następujące grupy głosicieli:
Pionier pomocniczy (dawniej kolporter pomocniczy)
Pionier stały (kolporter)
Pionier pomocniczy (dawniej kolporter pomocniczy)
„Dawniej pionierów nazywano kolporterami, a pionierów pomocniczych – kolporterami pomocniczymi” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 717).
„Po roku 1931 kolporterów zaczęto nazywać pionierami” (Strażnica 15.05 2012 s. 31).
„Służba ta, będąca udoskonaleniem dawniejszej wakacyjnej albo okresowej służby pionierskiej, spotyka się z dużym uznaniem...” (Nasza Służba Królestwa Nr 2, 1987 s. 4-5).
Jakie były początki „pionierów pomocniczych”?
Funkcja dzisiejszego „pioniera pomocniczego” (wcześniej jako: „kolporter pomocniczy”; „posiłkowy”; pionier „wakacyjny”; pionier „okresowy”) pojawiła się pod koniec roku 1921 lub na początku roku 1922, jak wynika z podanych poniżej danych. Wyznaczono im wtedy co najmniej 40 godzin miesięcznie (czyli 10 godzin tygodniowo). Dziwne jest to, że podano wymogi godzinowe w roku 1921, ale, jak podaliśmy powyżej, rozpoczęto zliczanie tych godzin od roku 1928. Oto teksty dotyczące naszego tematu:
„Pomocnicza Służba Kolporterska
(...) Towarzystwo przeto postanowiło, celem dania większej sposobności każdemu do wzięciu udziału w pracy, zorganizować tak zwaną »Pomocniczą Służbę Kolporterską«. (...) W tym celu, każdy z poświęconych, kto poświęci przeciętnie dwie godziny pracy dziennie lub przeciętnie dziesięć godzin w tygodniu sprzedaniu książek i poda aplikacyę do Towarzystwa, wymieniając ten fakt, zostanie umieszczony na pomocniczej liście kolporterskiej i otrzyma specyalne ceny, umożliwiające mu sprzedaż książek z umiarkowanym zarobkiem i tym sposobem ułatwi sobie swoje utrzymanie” (Strażnica 15.11 1921 s. 344 [ang. 15.10 1921 s. 312]).
In 1922 the Watch Tower Society listed 462 American pioneers and auxiliaries; in 1939, 2,176 pioneers; and in September, 1946, 4,860 American pioneers (ang. Strażnica 15.10 1946 s. 318).
„W 1934 roku w Biuletynie pojawił się apel o »pionierów pomocniczych« [w ang. nie ma tu słowa „pionierów”, a tylko słowo “auxiliaries”, czyli „pomocników”]. Zapytano: »Czy do Pamiątki podejmie tę służbę 1000 osób?«” (Strażnica 15.02 2015 s. 32).
Tę samą obowiązującą liczbę 10 godzin tygodniowo (czyli 40 godzin miesięcznie) dla „posiłkowych” wymieniono też w roku 1930 (patrz I.B.S.A.Year Book 1930 s. 76).
Natomiast w roku 1935 podano, że „posiłkowi” mają wymóg 50 godzin miesięcznie (patrz 1935Year Book of Jehovah’s witnesses s. 41; por. 1938Year Book of Jehovah’s witnesses s. 97).
Jednak w roku 1939 zlikwidowano „posiłkowych” (pomocniczych) i każdy z nich musiał zostać albo „pionierem”, albo „pracownikiem zboru”:
„Do tego czasu pracownicy polowi określani byli jako pionierzy, posiłkowi i pracownicy zboru czyli zastępu [ang. pioneers, auxiliaries and company workers]. Nie widać żadnego dobrego powodu, dlaczego ktoś ma być posiłkowym, jeśli wszyscy starają się czynić w możliwości jak najwięcej na powiększanie spraw królestwa. Począwszy od 1 stycznia, 1939, nie będzie więcej posiłkowej pracy [ang. auxiliary work]. Głosiciele pełnić będą służbę specjalnych pionierów albo zwykłych pionierów lub pracowników zborowych [ang. special pioneers, regular pioneers, or company workers]” (Strażnica 01.02 1939 s. 45 [ang. 01.12 1938 s. 365]).
Ani broszura organizacyjna z roku 1945 pt. Wskazówki organizacyjne dla głosicieli Królestwa, ani inna podobna z roku 1949 pt. Rady dla Świadków Jehowy o organizacji teokratycznej, nie wymieniają żadnych innych pionierów prócz ogólnych i specjalnych.
Także wewnętrzny biuletyn z lat 1947-1949 nie wymienia funkcji „pioniera wakacyjnego”, a tylko pionierów specjalnych i ogólnych oraz głosicieli zborowych (patrz Informator Nr 22, 1947 s. 4; Informator Nr 2, 1948 s. 7; Informator Nr 4, 1949 s. 6). Jednocześnie nie można wykluczyć, że niektórzy aktywni głosiciele, szczególnie w okresie wakacji czy urlopu, podejmowali samoistnie pewne większe zobowiązania godzinowe, jak to podano w kilku angielskich publikacjach z lat 1945-1946.
Jednak w roku 1942 Towarzystwo Strażnica znów pisze, tym razem o pionierach wakacyjnych, szczególnie mając na myśli dzieci, które z okazji wakacji mogłyby więcej głosić, niż jako zwykli głosiciele podczas roku szkolnego (patrz Informant czerwiec 1942 s. 1; ang. Strażnica 01.04 1950 s. 106). Stąd określenie pionier „wakacyjny”.
Od roku 1950 wymóg godzinowy dla „pionierów wakacyjnych” był prawdopodobnie następujący, tak jak to podano później w broszurze organizacyjnej z roku 1955:
pionier wakacyjny – 75-100 godzin miesięcznie (w połowie roku 1972 pioniera „wakacyjnego [ang. vacation]” zmieniono wpierw na pioniera „okresowego [ang. temporary]” [patrz Organization for Kingdom-Preaching and Disciple-Making 1972 s. 141-142], a później na pioniera „pomocniczego [ang. auxiliary]” [patrz Służba Królestwa Nr 9, 1972 s. 8]).
„Wakacyjną służbą pionierską może się cieszyć o każdej porze roku, głosiciel, który jest w stanie spędzić w niej przynajmniej dwa kolejne tygodnie, albo też jeden, dwa, lub więcej miesięcy. Kwantum wynosi 100 godzin miesięcznie, wyjąwszy pionierów dwutygodniowych, od których jest wymagane nie mniej niż 75 godzin w miesiącu. To oznacza przynajmniej 50 godzin w ciągu dwóch tygodni służby pionierskiej oraz dodatkowo 25 godzin przez resztę miesiąca” (Kazanie wspólnie w jedności 1955 par. 69; por. Głoszenie i nauczanie w pokoju i jedności 1960 par. 71).
„W danym miesiącu musi w ciągu dwóch tygodni poświęcić na służbę kaznodziejską 50 godzin, zaś w pozostałych dwóch tygodniach nie mniej niż 25 godzin. Sporo pionierów wakacyjnych spędza w służbie głoszenia 100 godzin, z czego poważną część w pracy od domu do domu” (Strażnica Nr 18, 1966 s. 7 [ang. 01.09 1965 s. 531]).
„Podejmujący tę służbę są gotowi każdego pełnego miesiąca, w którym są pionierami wakacyjnymi, poświęcić na pracę polową co najmniej 100 godzin, a pionierzy wakacyjni, którzy chcą pełnić tę służbę przez dwa tygodnie, są gotowi w danym miesiącu spędzić w służbie polowej nie mniej niż 75 godzin” („Słowo Twoje jest pochodnią dla nóg moich” 1971 [ang. 1967] s. 134; por. ang. Służba Królestwa Nr 2, 1972 s. 3).
W roku 1972 „pioniera wakacyjnego” zmieniono na „pioniera okresowego” i wyznaczono dla niego, identycznie jak poprzednio, 100 godzin lub 75 w miesiącu:
„Pionierzy wakacyjni będą nazywani »pionierami okresowymi«, ponieważ służbę tę bracia podejmują nie tylko podczas wakacji, ale też w innych porach roku” (Służba Królestwa Nr 9, 1972 s. 8; por. Organization for Kingdom-Preaching and Disciple-Making 1972 s. 141).
„Chcąc służyć Jehowie jako pionier okresowy, trzeba odpowiadać pewnym wymaganiom. (...) żeby w ciągu całego miesiąca spędzić w służbie polowej 100 godzin lub 75 godzin, jeśli zamierzasz pełnić tę służbę przez dwa tygodnie” (Służba Królestwa Nr 6, 1975 s. 3 [ang. Nr 2, 1975 s. 3]).
W roku 1976 „pioniera okresowego” (po zaledwie 4 latach istnienia) przemianowano na „pioniera pomocniczego” i wyznaczono nowy obniżony wymóg – 60 godzin (w Polsce ogłoszono to w styczniu 1977 roku):
„Dla tych, którzy nie są w stanie spędzić 90 godzin w miesiącu w tego rodzaju świętej służbie, ale mogą robić coś więcej niż przeciętny głosiciel Królestwa, stoi otworem pomocnicza służba pionierska. Każdy, kto ją podejmuje, powinien spędzić w służbie 60 godzin w miesiącu. Służba ta, będąca udoskonaleniem dawniejszej wakacyjnej albo okresowej służby pionierskiej, spotyka się z dużym uznaniem, o czym świadczy fakt, że podejmuje ją coraz więcej osób, które zaznają w niej wielu błogosławieństw. Pewna siostra pisze: »Gdy w roku 1976 (...) ogłoszono, że została udostępniona nowa forma działalności głoszenia – pomocnicza służba pionierska, w której miesięczne minimum wynosi 60 godzin – nie posiadałam się z radości...«” (Nasza Służba Królestwa Nr 2, 1987 s. 4-5; por. 1977 Yearbook of Jehovah’s Witnesses s. 22).
„Zapowiedź wprowadzenia pomocniczej służby pionierskiej wzbudziła wielki entuzjazm. (...) Służba ta została wprowadzona w miejsce okresowej służby pionierskiej (...) Ustalenie wymaganej ilości godzin na poziomie 60 godzin w miesiącu powinno udostępnić ten cenny przywilej wielu głosicielom zborowym” (Nasza Służba Królestwa Nr 1, 1977 s. 4 [ang. Nr 10, 1976 s. 4]).
„Kandydat na pioniera pomocniczego musi być ochrzczony, bez zarzutu pod względem moralnym i musi być w stanie spędzić w służbie polowej 60 godzin w miesiącu” (Nasza Służba Królestwa Nr 3, 1998 s. 4; por. Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 300).
Ciekawe, że Towarzystwo Strażnica nawet ‘kusiło’ swoich pionierów pomocniczych, aby „na próbę” podjęli głoszenie w wymiarze 90 godzin:
„Jeżeli pionier pomocniczy uwzględni w swym planie dodatkowo jedną godzinę dziennie lub jeden cały dzień w tygodniu, to może osiągnąć cel godzinowy pioniera stałego. Aby się przekonać, czy jest to możliwe, spróbuj w jednym miesiącu, w którym pełnisz pomocniczą służbę pionierską, przeznaczyć na nią 90 godzin” (Nasza Służba Królestwa Nr 2, 1997 s. 5).
W roku 1999 Towarzystwo Strażnica po raz kolejny zmniejszyło miesięczną ilość godzin głoszenia dla pionierów pomocniczych:
pionier pomocniczy – 50 godzin miesięcznie;
„Biorąc to wszystko pod uwagę, Towarzystwo zmniejsza wymaganą liczbę godzin dla pionierów stałych i pomocniczych. Począwszy od roku kalendarzowego 1999 pionierzy stali będą musieli wypracować (...) natomiast pionierzy pomocniczy – 50 godzin” (Nasza Służba Królestwa Nr 1, 1999 s. 7).
„Pionier pomocniczy poświęca na głoszenie 50 godzin w miesiącu” (Nasza Służba Królestwa Nr 2, 2006 s. 4).
W roku 2012 Towarzystwo Strażnica wprowadziło ‘promocyjną’ liczbę godzin dla pionierów pomocniczych w określonych miesiącach (30 godzin zamiast 50). Jak pokazała nowa książka z roku 2015, cytowana poniżej, jest to już stały zwyczaj, a nie tylko chwilowy:
„Wszyscy z entuzjazmem przyjęli zapowiedź, że w kwietniu pionierzy pomocniczy będą mogli wybrać, czy chcą spędzić w służbie 30, czy 50 godzin. Wiele osób, które do tej pory nie mogły wziąć udziału w tej formie działalności, skwapliwie skorzystało z nadarzającej się okazji” (Rocznik Świadków Jehowy 2012 s. 7).
„Ci, którzy nie mogą pełnić służby pełnoczasowej, ale mają ducha pionierskiego, niekiedy zostają pionierami pomocniczymi – przeznaczają na działalność kaznodziejską 30 lub 50 godzin miesięcznie” (Kto dzisiaj wykonuje wolę Jehowy? 2014, lekcja 13).
„W marcu i kwietniu oraz w miesiącu wizyty nadzorcy obwodu głosiciele mogą pełnić pomocniczą służbę pionierską w zmniejszonym wymiarze godzin” (Zorganizowani do spełniania woli Jehowy 2015 s. 102).
Widzimy z powyższego, że zarówno zmieniały się nazwy określające pionierów pomocniczych, jak i liczba godzin głoszenia dla nich:
„kolporter pomocniczy”, „posiłkowy”, zlikwidowana funkcja (nie istniała), „pionier wakacyjny”, „pionier okresowy”, „pionier pomocniczy”.
40 godz., 50 godz., zlikwidowana funkcja, 75-100 godz., 60 godz., 50 godz., 30-50 godz.
Pionier stały (kolporter)
Kolporterzy, zwani „po roku 1931” pionierami, pojawili się w Towarzystwie Strażnica już za życia C. T. Russella, a nawet na początku jego działalności, bo w roku 1881:
„1881 (...) Powstaje Towarzystwo Traktatowe – Strażnica Syjońska; rozlega się wezwanie: »Potrzeba 1000 kaznodziejów« (chodzi o kolporterów lub osoby gotowe poświęcić na rozgłaszanie prawdy biblijnej tyle czasu, ile tylko mogą)” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 718).
„Dawniej pionierów nazywano kolporterami...” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 717).
„Po roku 1931 kolporterów zaczęto nazywać pionierami” (Strażnica 15.05 2012 s. 31).
Jednak, jak wspomnieliśmy, godziny spędzone w terenie rozpoczęto liczyć tym pionierom dopiero od roku 1928. Wcześniej tych „kolporterów” rozliczano ze sprzedanych książek, założonych prenumerat czasopism (Strażnica i Złoty Wiek – od 1919 r.) i rozkolportowanych broszur i traktatów.
Jakie były początki „pionierów [kolporterów]”, gdy rozpoczęto im wyznaczać wymogi godzinowe?
Nie sposób dotrzeć do wszystkich dawnych danych z publikacji wewnętrznych Towarzystwa Strażnica, ale w latach 30. XX wieku podawano dla pionierów wymóg co najmniej 110 godzin pracy w terenie (1935Year Book of Jehovah’s witnesses s. 41; 1936Year Book of Jehovah’s witnesses s. 122).
Z czasem bardzo podwyższono wymóg godzinowy dla pionierów i w pierwszych latach czterdziestych XX wieku i aż do końca roku 1947 był on następujący:
pionier stały (ogólny) – 150 godzin miesięcznie (Informator Nr 22, 1947 s. 4; Wskazówki organizacyjne dla głosicieli Królestwa 1945 s. 7, par. 40 i s. 6 par. 34; 1945Yearbook of Jehovah’s Witnesses s. 61; 1944Yearbook of Jehovah’s Witnesses s. 61; ang. Strażnica 01.07 1943 s. 205; Consolation 02.09 1942 s. 23; ang. Strażnica 01.04 1941 s. 112).
„Dlatego grudniowy [1947] numer Informatora (obecnie Nasza Służba Królestwa) zawierał apel, aby wstępować w szeregi pionierów stałych [ang. general], którzy głosiliby 150 godzin miesięcznie” (Strażnica 15.09 2011 s. 4).
Jednak od roku 1948 obniżono wymóg godzinowy ze 150 do 120 godzin:
„Z dniem 1. stycznia 1948 miesięczne kwantum godzin dla pionierów ogólnych [tzn. stałych] zostają zredukowane ze 150 na 120 godzin” (Informator Nr 2, 1948 s. 4; por. Informator Nr 5, 1948 s. 4; ang. Strażnica 15.01 1948 s. 32; ang. Strażnica 15.08 1948 s. 249).
Jeszcze na początku roku 1949 pisano o 120 godzinach (Informator Nr 4, 1949 s. 6), ale w tym samym roku zmniejszono wymóg do 100 godzin:
pionier stały – 100 godzin miesięcznie (Rady dla Świadków Jehowy o organizacji teokratycznej 1949 s. 9, par. 9);
„Dlatego grudniowy [1947] numer Informatora (obecnie Nasza Służba Królestwa) zawierał apel, aby wstępować w szeregi pionierów stałych, którzy głosiliby 150 godzin miesięcznie. (W roku 1949 wymaganie to zmniejszono do 100 godzin)” (Strażnica 15.09 2011 s. 4).
„Głosiciele zborowi powinni dążyć do poświęcenia co miesiąc na wielbienie imienia Jehowy przynajmniej 9 lub 10 godzin, natomiast pionierzy stali dążą do zaraportowania co miesiąc 100 godzin...” (Służba Królestwa Nr 5, 1961 s. 3; por. ang. Strażnica 01.04 1950 s. 103).
„Od pionierów oczekuje się, że poświęcą służbie polowej przeciętnie co miesiąc 100 godzin w miesiącu” („Słowo Twoje jest pochodnią dla nóg moich” 1971 [ang. 1967] s. 131; Służba Królestwa Nr 9, 1972 s. 8; Organization for Kingdom-Preaching and Disciple-Making 1972 s. 136).
W roku 1976 ogłoszono, że miesięczny wymóg dla pionierów został zmniejszony o 10 godzin i był następujący:
pionier stały – 90 godzin miesięcznie (ang. Nasza Służba Królestwa Nr 10, 1976 s. 4);
„Teraz celem pionierów stałych jest spędzanie co miesiąc w służbie 90 godzin” (Nasza Służba Królestwa Nr 1, 1977 s. 4 [ang. Nr 10, 1976 s. 4]).
„Pionierem jest ten Świadek Jehowy, który spędza na głoszeniu 90 godzin miesięcznie lub co najmniej 1000 godzin rocznie” (Strażnica Rok C [1979] Nr 11 s. 14 [ang. 15.08 1978 s. 21]).
„Nowa książka »Zorganizowani do pełnienia naszej służby« podaje na stronie 114 (wyd. ang. [1983; wyd. polskie 1985]): »Chcąc się nadawać na pioniera stałego, musisz na bieżąco być w stanie spędzić w służbie polowej 1000 godzin w roku. Taki jest warunek. Chcąc osiągnąć ten cel, musisz pracować co miesiąc 90 godzin...«” (Nasza Służba Królestwa Nr 12, 1984 s. 4-5).
„»Niektórzy mówią, że nie każdy może być pionierem. Skąd więc mam wiedzieć, czy to coś dla mnie?« Odpowiedź zależy od twoich osobistych warunków i obowiązków biblijnych. Jest wiele osób, którym zdrowie lub obecna sytuacja życiowa nie pozwala spędzać w służbie 90 godzin miesięcznie” (Nasza Służba Królestwa Nr 7, 1998 s. 3).
W roku 1999 Towarzystwo Strażnica po raz kolejny zmniejszyło miesięczną ilość godzin głoszenia dla pionierów stałych:
pionier stały – 70 godzin miesięcznie;
„Biorąc to wszystko pod uwagę, Towarzystwo zmniejsza wymaganą liczbę godzin dla pionierów stałych i pomocniczych. Począwszy od roku kalendarzowego 1999 pionierzy stali będą musieli wypracować 70 godzin w miesiącu, czyli ogółem 840 godzin w ciągu roku” (Nasza Służba Królestwa Nr 1, 1999 s. 7).
„Pionier stały poświęca na tę działalność średnio 70 godzin miesięcznie...” (Nasza Służba Królestwa Nr 8, 2005 s. 3).
„Pionierzy stali zazwyczaj poświęcają na służbę kaznodziejską 70 godzin miesięcznie, usługując w swoim rodzinnym zborze lub tam, gdzie potrzeby są większe” (Strażnica 15.09 2014 s. 30).
Widzimy z powyższego, że zarówno zmieniały się nazwy określające pionierów stałych, jak i liczba godzin głoszenia dla nich:
„kolporter”, „pionier”, „pionier ogólny [general]”, „pionier zwykły [regular]” (Strażnica Nr 2, 1966 s. 12), „pionier stały [regular]”.
110 godz., 150 godz., 120 godz., 100 godz., 90 godz., 70 godz.
W części trzeciej tego artykułu będziemy kontynuować nasz temat. Omówimy w nim takie oto funkcje głosicieli:
pionier specjalny, misjonarz, głoszące dziecko.