Osobowość Ducha Świętego w Biblii Świadków Jehowy???

Osobowość Ducha Świętego w Biblii Świadków Jehowy???

Ponad 200 tekstów o osobowości Ducha Świętego z Biblii Towarzystwa Strażnica!!!

         Na początku zaznaczamy, że po omówieniu osobowości Ducha Świętego przedstawiamy też Dodatek.Bóstwo Ducha Świętego i modlitwa do Niego.

Świadkowie Jehowy należą do najbardziej zagorzałych przeciwników osobowości Ducha Świętego. Twierdzą, że Duch Święty jest „aktywną siłą Bożą”, a nie osobą (patrz np. „Składajmy dokładne świadectwo o Królestwie Bożym” 2009 s. 219). Pomimo, że zwalczają osobowość Ducha Świętego od wielu lat, to nie ustrzegli się zmian w swojej wykładni. Chodzi o terminologię „moc”, „siła”, „wpływ” itp. Ten temat opisaliśmy szczegółowo w artykule pt. Duch Święty – siłą czy mocą według Towarzystwa Strażnica?, i do niego odsyłamy zainteresowanych (patrz www.piotrandryszczak.pl).

         Mało kto zwraca uwagę na to, że w Biblii właściwie jest nieobecne zaprzeczanie osobowości Ducha Świętego. Natomiast Świadkowie Jehowy podejmują ten temat dziesiątki razy. Jest on wielkim problemem dla nich, o czym świadczy to, ile razy pada w polskich publikacjach Świadków Jehowy od roku 1970, zamieszczonych na płycie Watchtower Library 2009 – wydanie polskie (Biblioteka Strażnicy), stwierdzenie o Duchu Świętym, że „nie jest osobą”.

         Występuje ono w nich 46 razy w takim szyku słów. Prócz tego publikacje Świadków Jehowy zawierają wiele innych podobnych fraz, takich jak:

„nie jest wcale osobą” (2 razy);

„nie jest trzecią osobą” (3 razy);

„nie jest jakąś osobistością” (1 raz);

„nie jest przedstawiany jako osoba” (1 raz) itp.

         A ile razy padają takie określenia w Biblii Świadków Jehowy?

         Ani razu!!! Przepraszam, występują dwa razy określenia „nie jest osobą” i „nie osoba”, ale nie w tekście Biblii, lecz w Dodatku (!) do niej zatytułowanym Biblijne tematy do rozmów („Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata” 1997 s. 1651, 1659).

         Od razu widać, że ten Dodatek musi być niezgodny z Pismem Świętym skoro nie ma w nim potwierdzenia omawiane stwierdzenie.

         Ale choćby Świadkowie Jehowy napisali nie 46 razy a 1046 razy, że Duch Boży „nie jest osobą”, to jednak ich własna Biblia pokazuje nam co innego!

         Nie będziemy tu przywoływać „interpretacji” Towarzystwa Strażnica na temat Ducha Świętego, a jedynie będziemy cytować jego własną Biblię. Każdy sam wyciągnie zadawalające go wnioski. Przecież Świadkowie Jehowy sami niejednokrotnie mówią, iż Biblia sama się tłumaczy, że nie potrzeba interpretacji, teologii czy tradycji. Proszę bardzo! Przystajemy na te warunki.

         Drugą sprawą jest terminologia Świadków Jehowy dotycząca Ducha Świętego. Zapyta ktoś, ile razy na wspomnianej płycie z literaturą Towarzystwa Strażnica padają określenia „czynna moc” i „czynna siła” (z różnymi zakończeniami) oraz inne słowa określające Ducha Bożego? Oto dane dotyczące tylko najważniejszych terminów:

         „czynna moc” – 160 razy (np. „Gdy umrze ktoś bliski” 2007 s. 19);

         „aktywna moc” – 10 razy (np. Strażnica Nr 2, 1993 s. 5);

         „dynamiczna moc” – 4 razy (np. Strażnica Rok CI [1980] Nr 15 s. 12);

         „czynna siła” – 146 razy (np. Strażnica 01.11 2009 s. 22);

         „aktywna siła” – 14 razy (np. Strażnica 01.10 2009 s. 5);

         „dynamiczna siła” – 4 razy (np. Strażnica 01.10 2009 s. 6);

         „energia” – 4 razy (np. Przebudźcie się! Nr 1, 1999 s. 26).

         A co Biblia Świadków Jehowy na to?

Ile razy w niej pada określenie „czynna moc”? Zero razy!

Mało tego, Biblia Świadków Jehowy wręcz odróżnia Ducha Świętego od mocy: „Nie wojskiem, nie mocą, lecz moim duchem” (Za 4:6).

         Ile razy w niej pada określenie „czynna siła”? Jeden raz i to tylko w Starym Testamencie w Rdz 1:2, o czym powiemy szerzej poniżej.

         Dodajmy też, że prócz tych określeń w literaturze Towarzystwa Strażnica występują też inne niebiblijne określenia dla Ducha Świętego, np. „moc w działaniu” („Zbliż się do Jehowy” 2002 s. 40), czy przyrównuje się Go do „prądu elektrycznego”, „fal radiowych” i „pola magnetycznego” (cytaty patrz mój artykuł pt. Duch Święty – siłą czy mocą według Towarzystwa Strażnica?).

         Ciekawe, że ta organizacja nie nazywa Ducha Bożego „czynną siłą świętą”, a przecież On najczęściej nazywany jest „Duchem Świętym”.

         Jednak najbardziej absurdalne jest to, że Świadkowie Jehowy określają czasem Ducha Świętego osobowym terminem „on”, a zarazem twierdzą, że nie jest On „osobą”. Dotyczy to ich własnych słów, jak i cytatów z Biblii:

         „(...) duch święty, nie jest on bowiem trzecią osobą rzekomej Trójcy” (Strażnica Nr 17, 1988 s. 14; por. Strażnice: Rok XCIII [1972] Nr 15 s. 2; Rok XCV [1974] Nr 13 s. 4; Rok XCVI [1975] Nr 18 s. 15; Rok CI [1980] Nr 5 s. 21; Nr 4, 1990 s. 20; Nr 20, 1993 s. 29; Przebudźcie się! Rok LXI [1980] Nr 1 s. 27; „Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 22; „Świadkowie Jehowy - głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 123, 142; „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 82).

         Jak można być kimś nazywanym „on”, a jednocześnie nie być osobą zwaną „on”?

         Jeszcze tylko zwróćmy uwagę na to, jak Świadkowie Jehowy piszą o innych ludziach, którzy zaprzeczają osobowości Boga, nazywając Go „siłą”. Czyż nie przypominają nam te poniższe słowa raczej Świadków Jehowy, którzy tak określają osobę Bożą, to znaczy Ducha Świętego. Oto ich stwierdzenie:

„Wielu wierzących uważa, że Bóg nie jest osobą, lecz siłą” (Strażnica Nr 10, 2002 s. 4).

         Jeśli na podstawie Biblii Świadków Jehowy okaże się, że Duch Święty jest osobą Bożą, to Towarzystwo Strażnica do cytowanego zdania powinno wstawić swoich głosicieli.

         Nawet gdyby przyjąć od Świadków Jehowy, że Duch Święty jest „mocą” czy „siłą”, to nie przekreśla to Jego osobowości. Powołują się oni czasem na tekst o „mocy z wysokości” (Łk 24:49), który jednak nie musi wskazywać bezpośrednio na Ducha Świętego, lecz może ukazywać Jego moc, którą on posiada (patrz np. Rz 15:13, 19). Zresztą w publikacjach Świadków Jehowy trudno znaleźć odwoływanie się do tekstu Łk 24:49 w sprawie przeczenia osobowości Ducha Bożego. Może dlatego, gdyż występuje tu słowo „moc”, a nie „siła”, które dziś najczęściej oni używają. W Biblii Towarzystwa Strażnica mamy kilka fragmentów, w których osoby Syna i Ojca nazwane są „mocami” (lub „siłą”), a jednak organizacja ta nie przeczy ich osobowości. Oto przykładowe teksty z „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” (1997):

         „będziecie widzieć Syna Człowieczego siedzącego po prawicymocy” (Mt 26:64, Mk 14:62; por. Łk 22:69 - „przy potężnej prawicyBożej”);

         „głosimy Chrystusa - moc Bożą i mądrość Bożą” (1Kor 1:24);

         „Jehowa jest moją siłą i mą potęgą” (Iz 12:2);

         „Jehowa, Pan Wszechwładny, jest moją energią życiową” (Ha 3:19);

         „Będę cię kochał, Jehowo, moja siło” (Ps 18:1; por. Jr 16:19).

         Jest jeszcze pewna ciekawostka. Otóż kiedyś Towarzystwo Strażnica, choć odrzucało osobowość Ducha, uczyło następująco o „osobistości”:

         „‘My uznajemy osobistość [w ang. personality] Ducha Świętego w Ojcu i Synu; że Duch Święty pochodzi od obu, oraz objawia się we wszystkich, którzy otrzymują spłodzenie z Ducha Świętego i przez to stają się synami Bożymi. (Jan 1:12; 1 Piotr 1:3)...’.” („Dokonana Tajemnica” 1925 s. 64; The Finished Mystery 1917 s. 57).

         Obecnie zaś pisze ono ‘trochę’ inaczej:

         „Przeanalizuj uważnie Biblię, a znajdziesz dalsze dowody na to, iż duch święty nie jest jakąś osobistością [w ang. personality], lecz czynną mocą...” (Strażnica Nr 20, 1993 s. 30).

Osobowość Ducha Świętego według „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” 1997

         Na wstępie trzeba wspomnieć o tym, co Towarzystwo Strażnica zrobiło by w swej Biblii ukryć osobowość Ducha Świętego.

         Otóż dokonało ono podczas tłumaczenia swego Pisma Świętego kilku ‘zabiegów’. Takim dostosowaniem jej do nauki Świadków Jehowy było na przykład wprowadzenie zasady, że określenie „Duch Święty” pisane jest małą literą, to znaczy „duch święty” (np. Mt 28:19). To samo dotyczy samego terminu „duch” (np. Ap 22:17), z którego nie zawsze można domyśleć się o jakiego ducha chodzi Świadkom Jehowy. W innych przypadkach piszą oni np. „duch Boży” (Mt 3:16) czy „duch wieczny” (Hbr 9:14). Także określenie „Pocieszyciel” ich Biblia oddaje z małej litery w formie „wspomożyciel” (J 14:26). Mało tego, czasem wręcz wyrugowano słowo „Duch” i zastąpiono je określeniami „natchnienie” (Mt 22:43), „duchowy” (Kol 1:8), „usposobienie duchowe” (Jud 19), „natchniona wypowiedź” (1Tm 4:1, 1J 4:2) czy „kwalifikacje duchowe” (Ga 6:1).

W angielskiej Biblii Świadków Jehowy (New World Translation of the Holy Scriptures - With References 1984) również w przypisach w kilku miejscach zamieszczono zamiennie za termin spirit (duch) określenie angielskie active force (czynna siła) (patrz przypisy do Mt 3:11, Mk 1:12, Łk 4:1, J 3:5, 14:17, Dz 2:17).

Natomiast w Starym Testamencie Świadkowie Jehowy w swoim przekładzie w Rdz 1:2 zamienili słowa „Duch Boży” na „czynna siła Boża” (to jedyny ich tekst z takim sformułowaniem). Ale w przypisie do Rdz 1:2 w swej angielskiej Biblii wspominają jednak o „duchu”:

“And … active force (spirit).” Heb., weru′ach. Besides being translated “spirit,” ru′ach is also translated “wind” and by other words that denote an invisible active force (New World Translation of the Holy Scriptures - With References 1984).

W Biblii tej również w przypisach w kilku miejscach zamieszczono zamiennie za termin spirit (duch) określenie angielskie active force (czynna siła) (patrz przypisy do Ez 11:5, 24, Mi 2:7).

         Być może wstawienie określenia „czynna siła Boża”, już na początku Biblii, w drugim jej wersecie, jest jakimś ‘zagraniem’ psychologicznym ze strony Towarzystwa Strażnica. Zapewne każdy Świadek Jehowy czytając Pismo Święte ma później wszystkie wersety o Duchu Świętym dopasowywać do tekstu z Rdz 1:2. Tę samą metodę zastosowano też w tekstach o Duchu Świętym Ewangeliach i Dziejach Apostolskich (patrz powyżej).

         Wydaje się jednak, że te wszystkie zabiegi Towarzystwa Strażnica - jeśli dobrze znamy Pismo Święte - nie przeszkodzą nam dostrzec w Biblii Świadków Jehowy nauki o osobowości Ducha Świętego. Bo chociaż małe litery odbierają Jemu część chwały (jest On „Duchem chwały” 1P 4:14; wg nich „duchem chwały”), ale nie pozbawiają Go osobowości.

         Przedstawiając poniżej fragmenty biblijne ograniczymy się do podania wersetów biblijnych, cytując je, ale pozostawiając bez komentarza (pod kilkunastoma fragmentami zamieszczamy jednak krótkie komentarze).

Omawianie ich tu wszystkich przekracza zakres tego artykułu, dlatego zachęcamy do głębszej ich analizy poprzez inne źródła biblijne. Zresztą Świadkowie Jehowy także nie silą się na polemikę z całym tym zbiorem, ale zadawalają się pobieżnym omówieniem kilku fragmentów biblijnych (patrz np. „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 82-83).

         Z powodu tego, że pełnia objawienia nastała z nauką Chrystusa, a więc i ta dotycząca osobowości Ducha Świętego, dlatego większość fragmentów przytaczamy z Nowego Testamentu. Jednak ponieważ również w Starym Testamencie były już pewne zapowiedzi i wskazania dotyczące osoby Ducha Bożego, więc również je cytujemy (w ponad 20 miejscach).

         Pomijamy w cytowaniu takie stwierdzenia jak „ogarnął” (Sdz 6:34, 2Krn 24:20), „zstąpił” (Sdz 3:10, Mk 1:10, Łk 3:22, J 1:32-33, Dz 1:8, 10:44, 11:15, 19:6), „spoczął” (Lb 24:2, Sdz 11:29, Łk 4:18, 1P 4:14), „pobudził” (Sdz 13:25), „oddziaływał” (Sdz 14:6, 19, 15:14, 1Sm 10:6, 10, 11:6, 16:13), „uniósł” (2Krl 2:16), które mogą one, ale nie muszą, jednoznacznie określać osobowości Ducha. Pozostawiamy je do własnego przemyślenia.

Poniżej przedstawimy dziesiątki wersetów biblijnych cytowanych według „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” (1997) podzielonych na wiele podrozdziałów. Ujęte są one w 205 oznaczonych punktach. Zaznaczamy, że niektóre fragmenty biblijne powtarzają się, gdyż ukazują inne cechy czy działania Ducha Świętego, które odpowiednio pogrupowaliśmy. W niektórych bowiem wersetach biblijnych występują po dwa a nawet cztery interesujące nas zwroty.

            Duch Święty „mówiący”, „odzywający się”, „rzekł”

1) 2Sm 23:2 – „Mówił przeze mnie duch Jehowy i Jego słowo było na moim języku”.

            2) 1Krl 22:24 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeniósł się ode mnie, by mówić z tobą?”.

            3) 2Krn 18:23 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeszedł ode mnie, by mówić z tobą?”.

            4) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie”.

5) Mt 10:20 – „bo to nie wy mówicie, lecz duch waszego Ojca mówi przez was”.

6) Mk 13:11 – „bo nie wy mówicie, lecz duch święty”.

7) J 16:13 – „bo nie będzie mówił sam z siebie”.

8) J 16:13 – „lecz będzie mówił to, co słyszy”.

9) Dz 8:29 – „Duch zatem rzekł do Filipa: »Podejdź i przyłącz się do tego rydwanu«”.

[W tym fragmencie, jak i w innych poniższych, Duch wypowiada konkretne słowa.]

10) Dz 10:19 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn...«”.

            11) Dz 11:12 – „Toteż duch powiedział mi, żebym z nimi poszedł”.

            12) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.

            13) Dz 20:23 – „duch święty wielokrotnie składa mi świadectwo, mówiąc, iż czekają mnie więzy i udręki”.

14) Dz 21:11 – „Oto, co mówi duch święty: ‚Męża, do którego należy ten pas, Żydzi tak zwiążą w Jerozolimie i wydadzą w ręce ludzi z narodów’”.

[Duch wypowiada sie podobnie jak Syn i Ojciec („Tak, mówi duch” Ap 14:13; „Tak rzekł Jehowa” Jr 2:5; „To mówi Syn Boży” Ap 2:18).]

            15) Dz 28:25 – „Duch święty trafnie rzekł waszym praojcom przez proroka Izajasza”.

            16) Dz 28:26 – „[Duch święty] (...) mówiąc: ‚Idź do tego ludu i powiedz...’.”.

17) Hbr 3:7-8 – „Dlatego, jak mówi duch święty: »Dzisiaj, jeśli słuchacie jego głosu, nie zatwardzajcie swych serc...«”.

18) Hbr 10:15-16 – „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«”.

19) Hbr 10:17 – „powiada następnie: »A ich grzechów oraz ich bezprawnych uczynków na pewno już nie przywołam na pamięć«”.

20) Ap 2:7 – „co duch mówi do zborów”.

[Biblia Świadków Jehowy w kilku wersetach (Ap 2:7, 11, 17, 29) po słowie „zborów” stawia dwukropek i następne fragmenty uznaje za bezpośrednie słowa Ducha Świętego.]

21) Ap 2:11 – „co duch mówi do zborów”.

22) Ap 2:17 – „co duch mówi do zborów”.

23) Ap 2:29 – „co duch mówi do zborów”.

24) Ap 3:6 – „co duch mówi do zborów”.

25) Ap 3:13 – „co duch mówi do zborów”.

26) Ap 3:22 – „co duch mówi do zborów”.

27) Ap 14:13 – „Tak, mówi duch, niech odpoczną od swych trudów, bo to, co czynili, idzie wraz z nimi”.

28) Ap 22:17 – „A duch i oblubienica bezustannie mówią: »Przyjdź!«”.

[Patrz też pkt. 193-196.]

Duch Święty „wspomożycielem”

            29) J 14:16 – „da wam innego wspomożyciela”.

[„Inny wspomożyciel” w stosunku do osoby Jezusa, a więc też osoba.]

            30) J 14:26 – „Ale wspomożyciel, duch święty”.

            31) J 15:26 – „Kiedy przybędzie wspomożyciel”.

            32) J 16:7 – „Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie”.

[Biblia Świadków Jehowy „wspomożycielami” nazywa zawsze osoby ludzkie lub Boże (Wj 18:4, Pwt 33:7, 2Krl 14:26, Hi 29:12, Ps 10:14, 22:11, 30:10, 33:20, 54:4, 72:12, Iz 63:5, Lm 1:7, Ez 30:8, 32:21, Oz 13:9), a szczególnie Boga Ojca (Hbr 13:6) i Jezusa (1J 2:1) oraz jak wynika z przytoczonych tekstów także Ducha Świętego.]

Duch Święty „świadkiem”

            33) Dz 5:32 – „A my jesteśmy świadkami tych spraw, podobnie jak duch święty”.

[Duch Święty, tak jak osoby Apostołów, jest świadkiem. Również Syn i Ojciec są „świadkami” (Ap 3:14; Jr 42:5).]

            34) 1J 5:7-8 – „Bo jest trzech świadków: duch i woda, i krew, a ci trzej są zgodni”.

[Wprawdzie jako świadkowie wymienione są woda i krew, ale ich osobowości nikt nie uznaje, więc fragment ten nie może świadczyć przeciw osobowości Ducha Świętego, a jedynie może ją potwierdzać.]

Duch Święty mówiący sam o sobie „ja”

            35) Dz 10:19-20 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn. Wstań przeto i zejdź na dół, i idź z nimi, nic nie powątpiewając, ponieważ ja ich wysłałem«”.

[Gdyby Duch Święty nie był osobą, to nie mógłby sam o sobie powiedzieć „Ja” (gr. ego). Biblia Świadków Jehowy zawiera nawet zaprzeczenie pokazujące, że coś co nie jest osobą nie może mówić o sobie samym: „Czyż rzecz uformowana powie temu, który ją uformował: »Dlaczego tak mnie uczyniłeś?«” (Rz 9:20).]

Duch Święty mówiący sam o sobie „dla mnie”

36) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.

[Biblia Świadków Jehowy zawiera zaprzeczenie pokazujące, że coś co nie jest osobą nie może mówić o sobie samym: „Czyż rzecz uformowana powie temu, który ją uformował: »Dlaczego tak mnie uczyniłeś?«” (Rz 9:20).]

            Duch Święty mówiący nie „sam od siebie”

            37) J 16:13 – „bo nie będzie mówił sam z siebie, lecz będzie mówił to, co słyszy”.

            Duch Święty - „on”

            38) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie: »Mów: ‚Oto, co rzekł Jehowa:...’«”.

            39) Łk 4:18 – „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił”.

[W tych fragmentach chodzi Towarzystwu Strażnica o Ducha Świętego, gdyż pisze ono o Nim „on” (z małej litery). Gdy zaś pisze ono o Bogu używana jest duża litera, tzn. „On” (np. J 6:29, 8:42).]

            40) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.

            Duch Święty - „ten [On]”

            41) J 14:26 – „ten was nauczy wszystkiego”.

[W tym wersecie i następnych przekład dosłowny oddaje greckie słowo ekeinos przez „ów” (J 14:26, 15:26, 16:8) lub „on” (J 16:13 i 14) (patrz „Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993). Prócz tego Towarzystwo Strażnica jest niekonsekwentne, gdyż w swojej Biblii wielokrotnie greckie słowo ekeinos oddało w stosunku do osób Mesjasza i Boga jako „on [On]” (np. J 2:21, 4:25, 6:29, 8:42), a gdy mowa jest o Duchu zastosowano termin „ten” (patrz też o innych osobach: J 1:8, 5:46, 18:17, 25, 19:15, 20:15-16). Towarzystwo Strażnica samo kiedyś w swych publikacjach stosowało termin „On”: „Jezus obiecał uczniom, że po jego śmierci i zmartwychwstaniu otrzymają do pomocy ducha świętego. Zapowiedział: »Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę (...) i to, co ma przyjść, wam oznajmi« (Jana 14:16, 17; 15:26; 16:13)” (Strażnica Nr 20, 1993 s. 29; por. Przebudźcie się! Rok LXI [1980] Nr 1 s. 27; Strażnice: Rok XCVI [1975] Nr 18 s. 15; Rok XCV [1974] Nr 13 s. 4; Rok XCIII [1972] Nr 15 s. 2).]

            42) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca - ten będzie świadczył o mnie”.

            43) J 16:8 – „A gdy ten przybędzie”.

            44) J 16:13 – „Kiedy jednak ten przybędzie”.

            45) J 16:14 – „Ten otoczy mnie chwałą”.

            46) Ga 4:6 – „ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”

            Duch Święty - „jego”

            47) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca?”.

            48) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.

            49) Dz 1:8 – „lecz otrzymacie [jego] moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami”.

[W tym przypadku pozwoliliśmy sobie na wstawienie w nawiasie słowa „jego”, gdyż ono widnieje w wielu przekładach Biblii, które cytowało Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach: „Poza tym Jezus nakazał uczniom: »Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi« (Dzieje Apostolskie 1:8)” („Świadkowie Jehowy w XX wieku” 1989 s. 5; por. Strażnice: Rok XCIX [1978] Nr 5 s. 2; Rok XCVI [1975] Nr 22 s. 19; Rok XCIII [1972] Nr 12 s. 7; Nr 6, 1970 s. 11; Nr 10, 1967 s. 2; Nr 3, 1965 s. 7). Dosłowny przekład Dz 1:8 wygląda następująco: „ale weźmiecie moc tego który przyszedł Świętego Ducha...” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]

            Duch Święty - „go”

            50) J 14:17 – „ducha prawdy, którego świat nie może otrzymać, ponieważ ani go nie widzi, ani go nie zna. Wy go znacie, ponieważ z wami pozostaje i jest w was”.

            51) J 16:7 – „ale jeśli pójdę, to poślę go do was”.

Duch Święty - „mu”

            52) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić”.

Duch Święty „jakiś”

            53) Dz 19:2 – „Ależ nigdy nie słyszeliśmy, czy jest jakiś duch święty”.

[Uczniowie ci na pewno słyszeli o działaniu Boga w mocy, ale nie wiedzieli nic o odrębnym Duchu. Nie powiedzieli, że nie słyszeli o sile, ale o Duchu.]

Duch Święty „nie [jest] mocą”

            54) Za 4:6 – „Nie wojskiem, nie mocą, lecz moim duchem”.

[Tekst ten według greckiej Septuaginty wygląda następująco: Ouk en dynamei megale oude en ischyi, all e en pneumati mou, legei kyrios pantokrator (Za 4:6 LXX). Oto jego tłumaczenie: „Nie dzięki wielkiej mocy, ani dzięki sile, lecz za sprawą Ducha mojego, mówi Pan Wszechmogący”.]

            Duch Święty i Jego „moc”

            55) Łk 2:27 – „W mocy ducha przyszedł więc do świątyni”.

            56) Łk 4:14 – „A Jezus powrócił w mocy ducha do Galilei”.

            57) Dz 1:8 – „lecz otrzymacie [jego] moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami”.

[W tym przypadku pozwoliliśmy sobie na wstawienie w nawiasie słowa „jego”, gdyż ono widnieje w wielu przekładach Biblii, które cytowało Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach, np. „Poza tym Jezus nakazał uczniom: »Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jegomoc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi« (Dzieje Apostolskie 1:8)” („Świadkowie Jehowy w XX wieku” 1989 s. 5; por. Strażnice: Rok XCIX [1978] Nr 5 s. 2; Rok XCVI [1975] Nr 22 s. 19; Rok XCIII [1972] Nr 12 s. 7; Nr 6, 1970 s. 11; Nr 10, 1967 s. 2; Nr 3, 1965 s. 7). Dosłowny przekład Dz 1:8 wygląda następująco: „ale weźmiecie moc tego który przyszedł Świętego Ducha...” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]

            58) Rz 15:13 – „abyście obfitowali w nadzieję mocą ducha świętego”.

            59) Rz 15:19 – „mocą ducha świętego”.

[Patrz też pkt 76.]

            Duch Święty różny od „mocy”

            60) Łk 1:35 – „Duch święty przyjdzie na ciebie i moc Najwyższego cię ocieni”.

61) Dz 10:38 – „o Jezusie z Nazaretu, jak Bóg go namaścił duchem świętym i mocą”.

            62) 2Kor 6:6-7 – „duchem świętym, miłością nieobłudną, ⁷ mową prawdziwą, mocą Bożą”.

            63) 1Tes 1:5 – „lecz także przez moc i ducha świętego”.

Duch Święty „bluźniony”

            64) Mt 12:31 – „bluźnierstwo przeciw duchowi nie będzie przebaczone”.

[Por. Duch zestawiony z osobą Jezusa w Mt 12:32.]

            65) Mk 3:29 – „Jednakże kto by zbluźnił przeciwko duchowi świętemu, ten nie ma przebaczenia na wieki, ale jest winien grzechu wiecznego”.

            66) Łk 12:10 – „ale kto by bluźnił przeciwko duchowi świętemu, temu nie będzie przebaczone”.

[Patrz też pkt 204.]

Duch Święty „czyniący, stwarzający”

67) Hi 33:4 – „Duch Boży mnie uczynił i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło”.

            68) Ps 33:6 – „Słowem Jehowy zostały uczynione niebiosa, a duchem jego ust cały ich zastęp”.

            69) Ps 104:30 – „Gdy posyłasz swego ducha, zostają stworzone; i odnawiasz oblicze ziemi”.

Duch Święty dający „dary”

            70) 1Kor 12:8-9 – „Na przykład jednemu jest dana poprzez ducha mowa mądrości, drugiemu mowa poznania według tego samego ducha, innemu wiara przez tego samego ducha, innemu dary uzdrawiania przez tego jednego ducha”.

            Duch Święty dający „radość”

            71) Łk 10:21 – „W tejże godzinie rozradował się w duchu świętym”.

            72) 1Tes 1:6 – „przyjęliście słowo z radością ducha świętego”.

Duch Święty dający „wolność”

            73) 2Kor 3:17 – „gdzie duch Jehowy, tam wolność”.

            Duch Święty dający „życie”

            74) Rz 8:2 – „Gdyż prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem”.

            Duch Święty „dokonujący”

            75) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.

            Duch Święty „napełniający mocą, sprawiedliwością, potęgą”

            76) Mi 3:8 – „A tymczasem ja za sprawą ducha Jehowy zostałem napełniony mocą i sprawiedliwością, i potęgą”.

Duch Święty „nauczający”

            77) Łk 12:12 – „bo w tejże godzinie duch święty was nauczy, co powinniście mówić”.

            78) J 14:26 – „duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, ten was nauczy wszystkiego”.

            Duch Święty „niezadowolony”

            79) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.

            Duch Święty „objawiający”

            80) Ef 3:5 – „Za innych pokoleń tajemnica ta nie była oznajmiona synom ludzkim, tak jak została teraz przez ducha objawiona Jego świętym apostołom i prorokom”.

            Duch Święty „odnawiający”

            81) Tt 3:5 – „przez odnowienie nas duchem świętym”.

            Duch Święty „odpoczywający”

            82) Za 6:8 – „Zobacz, te, które ruszają do krainy północy, sprawiły, że duch Jehowy odpoczął w krainie północy”. [Por. Hbr 4:4 o Bogu odpoczywającym.]

            Duch Święty mający „poczynania”

            83) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.

Duch Święty „okłamywany”

            84) Dz 5:3 – „Szatan cię ośmielił, byś postąpił fałszywie wobec ducha świętego”.

Duch Święty „otaczający chwałą”

            85) J 16:14 – „Ten otoczy mnie chwałą”.

[Osoby Syna i Ojca też otaczają chwałą (J 17:1); por. o innych osobach (J 17:10).]

Duch Święty „otrzymujący”

            86) J 16:14 – „otrzyma z tego, co moje”.

            87) J 16:15 – „otrzymuje z tego, co moje”.

Duch Święty „oznajmiający”

            88) J 16:13 – „oznajmi wam to, co nadchodzi”.

            89) J 16:14 – „i wam to oznajmi”.

            90) J 16:15 – „i wam to oznajmia”.

Duch Święty „ożywiający”

            91) 2Kor 3:6 – „ale duch ożywia”.

            92) 1P 3:18 – „ale ożywiony w duchu”.

Duch Święty „pocieszający”

            93) Dz 9:31 – „chodząc w bojaźni przed Jehową i w pociesze ducha”.

[Bojaźń przed osobą Boga zestawiona z pociechą Ducha.]

Duch Święty „posiadający miecz”

            94) Ef 6:17 – „miecz ducha, to jest słowo Boże”.

            Duch Święty „posyłający”

            95) Iz 48:16 – „A teraz posłał mnie Wszechwładny Pan, Jehowa - tak, jego duch”.

            Duch Święty „posłany”

            96) J 14:26 – „którego Ojciec pośle w moim imieniu”.

            97) J 15:26 – „którego ja wam poślę od Ojca”.

            98) J 16:7 – „ale jeśli pójdę, to poślę go do was”.

            99) Ga 4:6 – „Bóg posłał do naszych serc ducha swego Syna i ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”.

            100) 1P 1:12 – „za sprawą ducha świętego posłanego z nieba”.

            101) Ap 5:6 – „siedem duchów Bożych, które zostały posłane na całą ziemię”.

[„Siedem duchów” to Duch Święty w całej swej pełni wraz z siedmioma darami z Iz 11:2 (LXX); por. Ap 1:4, 5:6. Towarzystwo Strażnica również odnosi teksty o siedmiu duchach do Ducha Świętego: „Wspomniano tu także o »siedmiu duchach«. Wyrażenie to oznacza pełnię czynnej mocy Bożej, czyli ducha świętego...” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 18).]

Duch Święty „postanawiający”

102) Dz 15:28 – „Albowiem duch święty i my sami uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego brzemienia, z wyjątkiem następujących rzeczy koniecznych”.

            Duch Święty „pośredniczący”

            103) Łk 2:26 – „I zostało mu przez Boga wyjawione za pośrednictwem ducha świętego”.

            104) Dz 1:2 – „gdy już za pośrednictwem ducha świętego dał przykazanie”.

Duch Święty „powołujący”

            105) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.

Duch Święty „pozwalający”

            106) Dz 2:4 – „tak jak duch dawał im się wypowiadać”.

Duch Święty „prowadzący”

            107) Rz 8:14 – „Wszyscy bowiem, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi”.

            108) Ga 5:18 – „jeśli was duch prowadzi, to nie jesteście pod prawem”.

            Duch Święty „przybywający”

            109) J 15:26 – „Kiedy przybędzie wspomożyciel”.

            110) J 16:8 – „A gdy ten przybędzie”.

            111) J 16:13 – „Kiedy jednak ten przybędzie - duch prawdy”.

            Duch Święty „przychodzący”

            112) Mt 3:16 – „ujrzał przychodzącego nań ducha Bożego”.

            113) Łk 1:35 – „Duch święty przyjdzie na ciebie”.

            114) J 16:7 – „Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie”.

            115) Rz 8:26 – „Podobnie i duch przychodzi z pomocą naszej słabości”.

Duch Święty „przymuszający”

            116) Mk 1:12 – „I natychmiast duch go przymusił, aby poszedł na pustkowie”.

Duch Święty „składający wielokrotnie świadectwo”

            117) Dz 20:23 – „duch święty wielokrotnie składa mi świadectwo, mówiąc, iż czekają mnie więzy i udręki”.

118) Hbr 10:15-16 – „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«”.

            119) 1J 5:6 – „A duch składa świadectwo, ponieważ duch jest prawdą”.

Duch Święty „słuchający”

            120) J 16:13 – „lecz będzie mówił to, co słyszy”.

Duch Święty - „sprzeciwianie się Jemu”

            121) Dz 7:51 – „wy się zawsze sprzeciwiacie duchowi świętemu”.

Duch Święty „świadczący”

            122) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca - ten będzie świadczył o mnie”.

[Duch ma świadczyć, jak osoby Apostołów: „ale i wy macie świadczyć” (J 15:27).]

            123) Rz 8:16 – „Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi”.

            124) 1P 1:11 – „Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa”.

Duch Święty „uczący”

            125) 1Kor 2:13 – „O tych też sprawach mówimy nie słowami, których uczy mądrość ludzka, lecz takimi, których uczy duch”.

            Duch Święty „udzielający”

            126) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.

Duch Święty „ujmujący się”

            127) Rz 8:26 – „lecz sam duch ujmuje się za nami nie wypowiedzianymi westchnieniami”.

[Por. o osobie Chrystusa: „który też ujmuje się za nami” (Rz 8:34).]

            128) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.

Duch Święty „ustanawiający”

            129) Dz 20:28 – „pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami”.

Duch Święty „uśmiercający i dający życie”

            130) Rz 8:13 – „ale jeśli duchem uśmiercacie praktyki ciała, będziecie żyć”.

Duch Święty „uświęcający, umywający, usprawiedliwiający”

            131) Rz 15:16 – „będąc uświęcony duchem świętym”.

            132) 1Kor 6:11 – „Ale zostaliście umyci, ale zostaliście uświęceni, ale zostaliście uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz duchem naszego Boga”.

            133) 2Tes 2:13 – „ku wybawieniu przez uświęcenie was duchem”.

            134) 1P 1:2 – „zgodnie ze znajomością rzeczy przyszłych, posiadaną przez Boga, Ojca, z uświęceniem przez ducha, aby byli posłuszni i pokropieni krwią Jezusa Chrystusa”.

Duch Święty „wlewający miłość”

            135) Rz 5:5 – „ponieważ miłość Boża została wlana w nasze serca za sprawą ducha świętego, którego nam dano”.

Duch Święty „wprowadzający”

            136) J 16:13 – „duch prawdy - wprowadzi was w całą prawdę”.

Duch Święty „wskrzeszający”

            137) Rz 8:11 – „A jeśli duch tego, który wskrzesił Jezusa z martwych, mieszka w was, to ten, który wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, ożywi też wasze śmiertelne ciała przez swego ducha w was przebywającego”.

Duch Święty „wskazujący”

            138) 1P 1:11 – „Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa”.

            Duch Święty „wychodzący”

            139) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca - ten będzie świadczył o mnie”.

Duch Święty „wyjaśniający”

            140) Hbr 9:8 – „A zatem duch święty wyjaśnia”.

Duch Święty „wystawiany na próbę”

            141) Dz 5:9 – „Dlaczego oboje uzgodniliście między sobą, żeby wystawić na próbę ducha Jehowy?”.

            Duch Święty „wysyłający”

            142) Dz 10:19-20 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn. Wstań przeto i zejdź na dół, i idź z nimi, nic nie powątpiewając, ponieważ ja ich wysłałem«”.

            143) Dz 13:4 – „Mężowie ci, wysłani przez ducha świętego”.

Duch Święty „zabraniający”

            144) Dz 16:6 – „ponieważ duch święty zabronił im głosić słowo”.

            145) Dz 16:7 – „lecz duch Jezusa im nie pozwolił”.

Duch Święty „zamieszkujący”

146) Rz 8:9 – „jeśli duch Boży istotnie w was mieszka”. [Por. o osobie Chrystusa w Ef 3:17]

147) Rz 8:11 – „A jeśli duch tego, który wskrzesił Jezusa z martwych, mieszka w was...”.

            148) 1Kor 3:16 – „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży?”.

            149) 1Kor 6:19 – „wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was”.

            150) Ef 2:22 – „aby stanowić miejsce, w którym Bóg zamieszka przez ducha”.

            151) 2Tm 1:14 – „przez ducha świętego, który w nas mieszka”.

            Duch Święty „zaprowadzający, prowadzący”

            152) Mt 4:1 – „Jezus został zaprowadzony przez ducha na pustkowie”.

            153) Łk 4:1 – „był przez ducha wodzony po pustkowiu”.

            Duch Święty „zasmucany”

            154) Iz 63:10 – „zasmucili jego świętego ducha”.

            155) Ef 4:30 – „I nie zasmucajcie świętego ducha Bożego”.

[Ciekawy ‘argument’ przeciw temu wersetowi zastosowało Towarzystwo Strażnica: „Również Słowo Boże możemy »zasmucić«, gdy postąpimy sprzecznie z nim...” (Strażnica Nr 9, 1964 s. 6). W Biblii mowa jest tylko o zasmucaniu osoby Boga („zasmucali go na pustyni” Ps 78:40), ludzi (Łk 18:23, 22:45) i o zasmuconym Jezusie (Mk 14:34).]

            Duch Święty „zbierający”

            156) Iz 34:16 – „bo usta Jehowy wydały nakaz, a jego duch je zebrał”.

Duch Święty „znieważany”

            157) Hbr 10:29 – „ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości”.

Duch Święty - chrzest w Jego „imię”

            158) Mt 28:19 – „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.

[W Biblii nie ma określenia typu „w imię prawa”. Towarzystwo Strażnica próbuje narzucić Biblii świecki i niebiblijny punkt widzenia pisząc: „Gdy mówimy »w imieniu prawa«, nie powołujemy się na osobę” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 22); „Zrozumiemy to lepiej, gdy pomyślimy o zwrocie, którym często posługuje się policja: »W imieniu prawa, otwierać!« - ewentualnie o słowach: »W imieniu króla«, na ogół znajdujących się w królewskich nakazach i rozporządzeniach” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 1 s. 27). To drugie określenie o osobowym „królu” raczej potwierdza nasz punkt widzenia. Również inny, ale biblijny, ‘argument’ Towarzystwa Strażnica raczej potwierdza nasz rozumienie gdyż mówi o „osobach” (proroka i sprawiedliwego): „Porównaj z wyrażeniem »w imieniu prawa«. Zobacz też Ewangelię według Mateusza 10:41 w Bibliigdańskiej, gdzie Jezus użył słów »w imieniu proroka« i »w imieniu sprawiedliwego«” (Strażnica Nr 2, 1991 s. 5). Gdybyśmy zastosowali naukę Towarzystwa Strażnica do całego tekstu Mt 28:19, to okazałoby się, że Ojciec i Syn też nie są osobami, łącznie z Duchem Świętym. Ale zróbmy eksperyment co do słów „w imieniu prawa”. Otóż okazuje się, że mamy w Biblii Świadków Jehowy „prawo ducha” (Rz 8:2), „prawo Chrystusa” (Ga 6:2) i „prawo Jehowy” (Wj 13:9). Jeśli te zwroty zastosujemy w Mt 28:19, to też daje to nam trzy osoby i określenie typu „w imieniu prawa” dotyczyłoby Ojca, Syna i Ducha.]

            Duch Święty z osobami Ojca i Syna oraz Jego „wspólnota”

            159) Mt 28:19 – „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.

[Zestawienie Ducha Świętego obok Ojca i Syna, którzy posiadają moc czy siłę, świadczy o Jego odrębności. Por. poniżej 130 fragmentów biblijnych, które wymieniają razem Ojca, Syna i Ducha.]

            160) 2Kor 13:14 – „Niezasłużona życzliwość Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga oraz wspólnota w duchu świętym niech będą z wami wszystkimi”.

Duch Święty przeciwstawiony szatanowi

            161) Mt 12:26-28 – „Tak samo jeśli Szatan wypędza Szatana, podzielił się wewnętrznie; jakże więc ostoi się jego królestwo? Ponadto jeśli ja wypędzam demony za sprawą Beelzebuba, to za czyją sprawą wypędzają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. Ale jeśli ja duchem Bożym wypędzam demony, to istotnie zaskoczyło was królestwo Boże”. [Duch Święty przeciwstawiony osobie szatana.]

            Duch Święty przeciwstawiony złemu duchowi

            162) Mk 3:29-30 – „»(...) Jednakże kto by zbluźnił przeciwko duchowi świętemu, ten nie ma przebaczenia na wieki, ale jest winien grzechu wiecznego« Mówili bowiem: »Ma ducha nieczystego«”.

[Duch Święty przeciwstawiony osobie ducha nieczystego.]

            Duch Święty „niczym gołąb”

            163) Mk 1:10 – „ujrzał rozwarte niebiosa oraz ducha zstępującego na niego niczym gołąb”.

[Gołąb jest istotą, a nie siłą czy mocą. Raczej mocy nie można widzieć, ale ducha osobowego tak (por. Łk 24:37, Mt 14:26).]

            164) Łk 3:22 – „i zstąpił na niego duch święty, z kształtu cielesnego podobny do gołębia”.

[Chociaż Duch Święty jest osobą duchową, to jednak mówi się o Jego „kształcie cielesnym”, a nie o jakiejś sile, mocy czy prądzie elektrycznym do którego porównuje go Towarzystwo Strażnica: „Można go poniekąd przyrównać do elektryczności, a więc siły, którą się wykorzystuje do wykonywania najróżniejszych zadań” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 20).]

            165) J 1:32 – „Ujrzałem, jak duch zstępował z nieba niczym gołąb i na nim pozostał”.

Duch Święty mający „świątynię”

            166) 1Kor 3:16 – „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży?”.

            167) 1Kor 6:19 – „wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was”.

[Świątynie w Izraelu stawiano osobie Boga, a nie bezosobowym mocom.]

Duch Prawdy

            168) J 14:17 – „ducha prawdy, którego świat nie może otrzymać”.

[Osoby Syna i Ojca też nazwane są prawdą (J 14:6, Ps 31:5 – „Jehowo, Boże prawdy”). Nielogicznie wyglądałoby stwierdzenie „czynna siła prawdy”, gdyby Duch Prawdy był „czynną siłą”.]

            169) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca”.

            170) J 16:13 – „duch prawdy - wprowadzi was w całą prawdę”.

            171) 1J 5:6 – „A duch składa świadectwo, ponieważ duch jest prawdą”.

Duch chwały

            172) 1P 4:14 – „ponieważ spoczywa na was duch chwały, duch Boga”.

[Osoby Ojca i Syna też są określone podobnie:           „Ojciec chwały” (Ef 1:17), „Bóg chwały” (Dz 7:2), „Pan chwały” (1Kor 2:8, Jk 2:1).]

            Duch Święty „wieczny”

            173) Hbr 9:14 – „krew Chrystusa, który przez ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie”.

[Osoby Ojca i Syna (Iz 9:6) są wieczne, więc wieczność Ducha Świętego potwierdza Jego osobowość.]

Duch Święty dawcą „niezasłużonej życzliwości [łaski] i pokoju”

            174) Za 12:10 – „I wyleję ducha łaski oraz błagań na dom Dawida”.

            175) Hbr 10:29 – „ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości”.

[Osoby Syna i Ojca też są okazicielami łaski (2Kor 13:14, Łk 1:28). Nielogicznie wyglądałoby stwierdzenie „czynna siła łaski” czy „czynna siła niezasłużonej życzliwości”, gdyby Duch łaski był „czynną siłą”. Patrz też pkt 202.]

            176) Ap 1:4-5 – „Jan do siedmiu zborów, które są w okręgu Azji: Życzliwość niezasłużona i pokój wam od »Tego, który jest i który był, i który przychodzi«, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem, i od Jezusa Chrystusa”.

[„Siedem duchów” to Duch Święty w całej swej pełni wraz z siedmioma darami z Iz 11:2 (LXX); por. Ap 5:6. Towarzystwo Strażnica również odnosi tekst Ap 1:4 do Ducha Świętego: „Wspomniano tu także o »siedmiu duchach«. Wyrażenie to oznacza pełnię czynnej mocy Bożej, czyli ducha świętego...” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 18). Duch Święty, jako dawca, wymieniony jest obok osób Ojca i Syna.]

            Duch Święty „dobry”

            177) Ps 143:10 – „Duch twój jest dobry”.

            178) Ne 9:20 – „Udzielałeś też swego dobrego ducha”.

[Osoby Syna i Ojca też są nazwane „dobrymi“            (J 10:11, 1P 2:3, Mk 10:17, Łk 18:19); por. o „dobrym człowieku” (Dz 11:24).]

            Duch Święty mający „prawo”

            179) Rz 8:2 – „Gdyż prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem”.

            Duch Święty mający „sprawy”

            180) Rz 8:5 – „ale ci, którzy są w zgodzie z duchem - na sprawach ducha”.

            181) 1Kor 2:14 – „Ale człowiek fizyczny nie przyjmuje spraw ducha Bożego”.

            Duch Święty mający „myśli [dążności]”

            182) Rz 8:6 – „Albowiem myślenie ciała oznacza śmierć, lecz myślenie ducha oznacza życie i pokój”.

            Duch Święty mający „zamysły”

            183) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.

Duch Święty mający „westchnienia [błagania]”

            184) Rz 8:26 – „lecz sam duch ujmuje się za nami nie wypowiedzianymi westchnieniami”.

Duch Święty mający „prawość, pokój, radość”

            185) Rz 14:17 – „Gdyż królestwo Boże nie oznacza jedzenia i picia, lecz prawość i pokój, i radość z duchem świętym”.

Duch Święty mający „miłość”

            186) Rz 15:30 – „A usilnie zachęcam was, bracia, przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, i przez miłość ducha”. [Por. o osobach Syna i Ojca: „miłość Chrystusa” (2Kor 5:14); „miłość Boga” (2Kor 13:14).]

Duch Święty badający i poznający „sprawy Boże”

            187) 1Kor 2:10 – „bo duch bada wszystko, nawet głębokie sprawy Boże”.

188) 1Kor 2:11 – „nikt nie poznał spraw Bożych, oprócz ducha Bożego”.

            Duch Święty i Jego cechy

            189) Iz 11:2 – „I spocznie na nim duch Jehowy, duch mądrości i zrozumienia, duch rady i potęgi, duch poznania i bojaźni przed Jehową”.

            Duch Święty „oglądany, pozostający”

            190) J 1:33 – „Nad kim zobaczysz ducha zstępującego i pozostającego na nim, ten chrzci w duchu świętym”.

            191) J 14:17 – „Wy go znacie, ponieważ z wami pozostaje i jest w was”.

Duch Święty dający „przekonujące dowody”

            192) J 16:8 „da światu przekonujący dowód co do grzechu i co do prawości, i co do sądu”.

Duch Święty „mówi”, „powiedział”, „woła”, „wypowiedział”

            193) 1Tm 4:1 – „Jednakże natchnionawypowiedź wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów”.

[Słowa „natchniona wypowiedź”: dosł. „duch”, tzn. “spirit” wg The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985 (w przypisie Or, “the spirit”), wydawca Towarzystwo Strażnica; patrz też przypis do 1Tm 4:1 (Or, “the spirit.”) w New World Translation of the Holy Scriptures - With References 1984. Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach czasem cytuje Biblie, które mają słowo „Duch” (np. „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 327; Przebudźcie się! Nr 11, 1998 s. 17; Strażnica Nr 6, 1994 s. 23).]

            194) Dz 4:25 – „przez ducha świętego powiedziałeś ustami naszego praojca Dawida, twego sługi: ‚Dlaczego narody wszczęły tumult, a ludy rozmyślały nad rzeczami daremnymi?... ’”.

195) Ga 4:6 – „Bóg posłał do naszych serc ducha swego Syna i ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”.

196) Dz 1:16 – „ustami Dawida duch święty uprzednio wypowiedział o Judaszu”.

[Patrz też powyżej punkty 1-28.]

Duch Święty „namaszczający”

            197) Łk 4:18 – „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił”.

[W tym fragmencie chodzi Towarzystwu Strażnica o Ducha Świętego, gdyż pisze ono o Nim „on” (z małej litery). Gdy zaś pisze ono o Bogu używana jest duża litera, tzn. „On” (np. J 6:29, 8:42).]

Duch Święty - „oznajmianie, doradzanie” mu

            198) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca?”.

Duch Święty „zabierający”

            199) Dz 8:39 – „duch Jehowy szybko zabrał stamtąd Filipa”.

Duch Święty „przypominający”

            200) J 14:26 – „duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu (...) przywiedzie wam na pamięć wszystko, co ja wam powiedziałem”.

            Duch Święty „jak chce”

            201) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.

[Gdyby Duch Święty nie był osobą nie mógłby działać „jak chce”, ale jako siła byłby związany bezpośrednio z tym, który nią dysponuje.]

            Duch Święty będący „w zgodzie z Bogiem”

            202) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.

            Duch „błagań”

            203) Za – „I wyleję ducha łaski oraz błagań na dom Dawida”.

Duch Święty „bluźniony”

            204) 1P 4:14 - który względem nich bywa bluźniony (Biblia Gdańska).

[Tekst ten przytaczamy za Biblią Gdańską, a nie z Biblii Świadków Jehowy. Był on stosowany w polskich publikacjach Towarzystwa Strażnica przez wiele lat, aż do roku 1950. Identyczny tekst zawierała angielska Biblia Króla Jakuba, którą ta organizacja wydała w roku 1942 i między innymi na podstawie niej cytowała go przez dziesiątki lat. O tych zagadnieniach powiemy poniżej (patrz Wielbienie Ducha Świętego). Patrz też pkt. 64-66]

Duch Święty „uwielbiony”

            205) 1P 4:14 - ale względem was bywa uwielbiony (Biblia Gdańska).

[Tekst ten przytaczamy za Biblią Gdańską, a nie z Biblii Świadków Jehowy. Był on stosowany w polskich publikacjach Towarzystwa Strażnica przez wiele lat, aż do roku 1950. Identyczny tekst zawierała angielska Biblia Króla Jakuba, którą ta organizacja wydała w roku 1942 i między innymi na podstawie niej cytowała go przez dziesiątki lat. O tych zagadnieniach powiemy poniżej (patrz Wielbienie Ducha Świętego).]

         Po przytoczeniu tak wielu fragmentów ukazujących nam osobowość Ducha Świętego, czyż nie dziwne wydają się nam następujące słowa Towarzystwa Strażnica:

         „PismoŚwiętekonsekwentniepoświadcza, żeduchświętyniejestosobą, lecz czynną siłą, którą Bóg się posługuje, by urzeczywistniać swoje zamierzenie i swoją wolę” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 496).

Prócz tych ponad 200 fragmentów ukazujących osobowość Ducha Świętego istnieją też inne, w których nie występuje termin „duch”, ale jakieś inne słowo zastępujące Jego osobę (podobnie jak Jezus jest „drogą” – J 14:6; „drzwiami [bramą]” – J 10:7, 9). Przykładowo termin „namaszczenie” użyty jest dla opisania Ducha Świętego (por. Łk 4:18, Dz 10:38, 1J 2:20), który „uczy” i „naucza”:

         „A w was pozostaje namaszczenie, któreście od niego otrzymali, i nie potrzebujecie, żeby ktoś was nauczał; ale jak namaszczenie od niego uczy was o wszystkim i jest prawdziwe, a nie jest kłamstwem, i jak was nauczyło, pozostawajcie w jedności z nim” (1J 2:27).

Dodajmy tu, że odsyłacze z Biblii Świadków Jehowy (J 14:26, 16:13) również wskazują, że oni owe „namaszczenie” identyfikują z Duchem Świętym.

         Świadkom Jehowy wydaje się też, że jeśli w tekście Rdz 1:2 zmienili „Ducha Bożego” na „czynną siłę Bożą”, to całkowicie wyrugowali jego osobowość. Ale przecież w ich Biblii padają tam takie oto słowa: „czynna siła Boża przemieszczałasię tu i tam nad powierzchnią wód” (Rdz 1:2). Jeśli zauważymy, że i Bóg i Syn Boży przemieszczali się nad wodami, to wcale te ich słowa nie muszą przeczyć osobowości Ducha Świętego (patrz Hi 9:8, Ps 77:19, J 6:19).

         Widzimy z powyższego, że nawet bez stawiania Świadkom Jehowy specjalnego zarzutu o jakimś wadliwym tłumaczeniu tekstów biblijnych, można w ich Piśmie Świętym dostrzec osobowość Ducha Świętego. I nie w tym rzecz, że jeden czy drugi werset można też inaczej rozumieć, ale chodzi o to, iż wszystkie fragmenty razem wzięte doskonale się uzupełniają, ukazując nam osobę Ducha Bożego. Nas w tym przypadku nie interesuje interpretacja Towarzystwa Strażnica, tylko to, co każdy sam może wyczytać z jego Biblii.

         Widzimy również, że to nie jest sporadyczne czy wyjątkowe nadawanie Duchowi Świętemu cech osobowych, ale wręcz lawina tekstów, które ukazują Go jako osobę Bożą. Towarzystwo Strażnica lubuje się zaś w przeciwstawianiu tym dziesiątkom wersetów pojedynczych przypadków, w których uosabia się grzech czy śmierć:

„Ale Biblia personifikuje też inne rzeczy, takie jak mądrość, śmierć i grzech (Przysłów 1:20; Rzymian 5:17, 21)” (Strażnica Nr 2, 1991 s. 4; por. „Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 21).

My jednak sami wyciągnijmy wnioski na podstawie ich Biblii. Zresztą co tu porównywać. Czy śmierć jest „czynną siłą” czy stanem? Czy grzech jest „czynną mocą” czy oderwaniem się od Boga?

         Świadkowie Jehowy piszą też, że mądrość bywa personifikowana, a nie jest osobą:

„W Księdze Przysłów uosobiona została mądrość (Prz 1:20-33; 8:1-36), która zarówno w języku hebrajskim, jak i polskim jest rodzaju żeńskiego” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 497).

Otóż wydaje się, że w tym przypadku Towarzystwo Strażnica chce nas celowo wprowadzić w błąd. Dlaczego? Ponieważ mądrość, o której wspomina (Prz 8:1-36), utożsamia z osobą Jezusa (patrz jw. t. 1, s. 973, hasło Jezus Chrystus oraz odsyłacze w „Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata” 1997). Widać więc z tego, że spersonifikowana mądrość może być osobą (Jezusem), a personifikowany Duch Święty nią nie może być! Czy nie jest to przynajmniej dziwne lub pokrętne tłumaczenie?

         Świadkowie Jehowy ekscytują się również innymi stwierdzeniami swojej organizacji, np. o Łk 3:16:

„Woda i ogień nie są osobami, i tak samo nie jest nią duch święty” (Strażnica Nr 11, 1970 s. 27; por. podobnie „Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 497).

Ale my mamy przecież co najmniej 130 fragmentów z Biblii Towarzystwa Strażnica, w których Duch Święty zestawiany jest z osobami Ojca i Syna. Jeśli więc Oni są osobami Bożymi, to i Duch także. Fragmenty te cytowaliśmy w artykule pt. Trójca Święta w Biblii Świadków Jehowy??? (cz. 2), ale tu chociaż przytoczymy oznaczenia tych wersetów:

            Mt 3:16n., 4:1-7, 10:18nn., 12:18, 12:28, 22:43n., 28:19; Mk 1:9nn., 12:36; Łk 1:31-35, 1:41-45, 2:26nn., 3:21n., 4:1-12, 4:18n., 10:21, 11:9 i 13, 24:49; J 1:31nn., 3:2 i 5, 3:34n., 4:21 i 23, 4:24n., 14:16, 14:26, 15:26, 16:13nn., 20:21n.; Dz 1:1-4, 1:5nn., 2:17 i 22, 2:33, 2:38n., 4:8nn., 5:31n., 6:10n. i 14, 7:48-52, 7:55, 8:15n. i 21, 8:27nn. i 32, 10:38, 10:46nn., 11:15nn., 15:8-11, 16:6n. i 10, 20:21n., 20:23n., 20:28, 21:11 i 13n., 28:23nn. i 28; Rz 1:1-4, 5:5n., 8:1nn., 8:9nn., 8:14n., 8:16n., 8:27nn., 8:39-9:1-4, 14:17nn., 15:12n., 15:16, 15:17nn., 15:30; 1Kor 2:13-16, 3:11 i 16n., 6:11, 6:15 i 19n., 7:17 i 39n., 12:4nn., 12:12n. i 18; 2Kor 1:21n., 3:3n., 3:14-17, 4:13n., 5:5n., 6:1-6, 13:14; Ga 3:1n. i 5, 3:11-14, 4:6, 5:21-25, 6:1-7; Ef 1:12nn., 1:17, 2:18, 2:21n., 3:2-5, 3:14-17, 4:3-6, 4:30nn., 5:18nn.; Flp 3:3; Kol 1:6nn.; 1Tes 1:3nn., 1:6nn., 4:1-8, 5:18n.; 2Tes 2:13; 1Tm 3:15n., 4:1-6; 2Tm 1:7n., 1:13-18; Tt 3:4-6; Hbr 2:3n., 3:6n., 6:4-7, 9:14, 10:12-15, 10:29n.; 1P 1:2, 1:11-17, 1:21n. (BG), 3:18, 4:13-16; 2P 1:18-21; 1J 3:23n., 4:2nn., 4:13n., 5:4-6; Jud 20n.; Ap 1:4n., 2:1 i 7, 2:28n., 3:1 i 5n., 3:7 i 12n., 3:21n., 5:6n., 14:12n., 22:1, 22:16nn.

         Jeszcze więcej jest fragmentów, w których Ojciec jest zestawiany z Duchem Świętym, lub Syn z Duchem Bożym. Wszyscy zatem są osobami Bożymi.

         Co jeszcze można dodać. Otóż gdyby Biblia Świadków Jehowy zawierała 2 teksty nadające osobowość Duchowi Świętemu, to byśmy mogli sądzić, że to rodzaj jakiejś przenośni dla określenia mocy czy siły. Gdyby takich tekstów było 20, to mogłaby to być celowa personifikacja nieosobowego ducha. Ale jeśli takich fragmentów jest ponad 200, to nie można sądzić by Bóg celowo wprowadzał w błąd czytelników Biblii ukazując im jako osobę Bożą „coś”, co nie jest osobą.

Zaznaczamy też, że inne określenia dotyczące Ducha Świętego, które wydają się Świadkom Jehowy zaprzeczać Jego osobowości (np. „wylać”, „napełnić”, „namaścić”), omówiliśmy w innych opracowaniach (patrz „W obronie wiary” rozdziały: Osoba Ducha Świętego (np. pkt. 14.2., 14.3., 14.4.); Osobowość Ducha Świętego i „Wnikliwe poznawanie Pism” (cz. I i II); por. poniżej Bibliografia uzupełniająca).

Tu nie zajmowaliśmy się nimi, gdyż tematem naszym było ukazanie osobowości Ducha Świętego na podstawie tekstów z Biblii Towarzystwa Strażnica, a nie przeprowadzanie polemiki z interpretacją tej organizacji.

Dodatek. Bóstwo Ducha Świętego i modlitwa do Niego

         Jakie „swoje” argumenty przeciwko Bóstwu Ducha Świętego przedstawia Towarzystwo Strażnica? Otóż trzeba tu wyjaśnić, że tej organizacji nie jest wygodnie zwalczać Bóstwo Ducha Bożego, gdyż On według niej zawarty jest w Bogu, będąc Jego siłą. W związku z tym posiada On wszystkie cechy Boga (np. wszechmoc, wszechobecność), prócz oczywiście osobowości. Jawne zwalczanie Jego Bóstwa przez Świadków Jehowy byłoby więc zwalczaniem Boga.

         W publikacjach Towarzystwa Strażnica od roku 1970 można znaleźć takie oto tylko jedno (!) stwierdzenie:

         „Duch ten nie jest Bogiem, ale czynną siłą, którą On posyła, czyli wykorzystuje do realizacji swych zamierzeń” (Strażnica Nr 18, 2005 s. 7).

         Jak widzimy brak tu argumentacji, a tylko jest wskazanie swojej wykładni o nieosobowym Duchu.

         Czy to możliwe jednak by ta organizacja nie zwalczała Bóstwa Ducha?

         Otóż gdy przeglądniemy hasło Duch Święty w skorowidzach Towarzystwa Strażnica, to znajdziemy w nich zaledwie po jednym odsyłaczu do jednej i tej samej publikacji (Watch Tower Publications Index 1930-1985 1986 s. 398; „Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica 1986-2000” 2003 s. 111; „Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica 2001-2005” 2007 s. 47).

         Tą publikacją wskazaną przez odsyłacze w skorowidzach jest książka pt. „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” w różnych jej edycjach (1985 [ang.], 1991, 2001).

         Gdy zaglądniemy do tej książki, to zauważymy, że Towarzystwo Strażnica nie przedstawia w niej „swoich” argumentów, lecz katolickiego teologa K. Rahnera, na dodatek jezuity!!! Organizacja ta cytuje jego krótkie fragmenciki z niemieckiego wielotomowego dzieła z 1954 roku, w którym on wypowiada się na temat Ducha Świętego. Oto te słowa:

         „Nigdy jeszcze o Duchu nie powiedziano Theos [Bóg]” („Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 372);

         „nigdzie w N[owym] T[estamencie] nie nazwano (...) [ducha świętego] (...) ho Theos [dosł. Bogiem (z rodzajnikiem)]” (jw. s. 372).

         Nie wiemy na ile zdania te zostały wyrwane z kontekstu, a są to tylko nikłe fragmenty z tomu pierwszego jego wielkiego dzieła ze stron 156 i 162 (patrz jw. s. 372). Nawet nie wynika ze zdań tych, czy to są słowa Rahnera, czy raczej ludzi, z którymi on na przykład polemizuje. Nie podano też, jak on godził swoją wiarę w Bóstwo Ducha Świętego z tymi stwierdzeniami.

         Chciałoby się też zapytać: komu Świadkowie Jehowy mają wierzyć? Czy jezuicie? Przecież cytowana ich książka jest przede wszystkim dla nich, a nie do rozpowszechniania wśród katolików.

         W każdym razie mamy wydany w Polsce jego słownik teologiczny, w którym wyznaje on swoją wiarę w Trójcę Świętą oraz Bóstwo Ducha Świętego, i w te jego poglądy też niech głosiciele tej organizacji uwierzą, skorą tamtym zawierzają:

         „Trójca Święta, określenie podstawowej tajemnicy chrześcijaństwa, mówiącej o jednej naturze i trzech osobach (Ojca, Syna i Ducha Świętego) w Bogu. (...) To samo mówi się w Starym Testamencie o bóstwie Ducha Świętego, który jako Duch Boży jest po prostu pełnią zbawienia Bożego (Łk 4,18; Tt 3,5n.). (...) Nowy Testament kategorycznie obstając przy jedyności Boga, równocześnie mówi, że istnieje w Nim samym troistość: Ojciec, Syn i Duch Święty, których odróżnia się od siebie z racji odmiennego działania zbawczego, a mimo to są do tego stopnia równi, że przez Syna i Ducha Świętego nie można rozumieć tylko (pomniejszonych) »mocy« działania Boga wobec świata (por. wiele »trynitarnych miejsc«, jak np. Mt 28,19; 2Kor 13,13 i in.)” („Mały Słownik Teologiczny” K. Rahner, H. Vorgrimler Warszawa 1987, s. 502).

         Poniżej przedstawiamy fragmenty z Biblii Świadków Jehowy (oraz z innych przekładów), które ukazują nam Bóstwo Ducha Świętego i cześć dla Niego.

         Boskie tytuły Ducha Świętego

         Już same biblijne określenia „Duch Boży” i „Syn Boży” (por. „Bóg” J 20:28) wskazują nam, że mamy do czynienia z osobami Bożymi. Podobnie jest z terminem „Duch Święty”. Słowem „Święty”, prócz Ducha Bożego, określone są pozostałe osoby Boże (patrz Dz 3:14, 1P 3:15, Ps 99:5, Iz 8:13).

         To samo dotyczy określeń „Duch Jahwe” (Sdz 3:10, BP), „Duch Pański” (Dz 5:9; „Duch (...) Pana” Iz 61:1), „Duch Boga” („Boży Duch” 1P 4:14), „Boży Duch Święty” (Ef 4:30), „Duch Ojca” (Mt 10:20), „Duch Syna” (Ga 4:6), „Duch Jezusa” (Dz 16:7, Flp 1:19), „Duch Chrystusa” (Rz 8:9), „Duch Prawdy” (J 14:17, 16:13), „Duch wieczny” (Hbr 9:14), „Duch łaski” (Hbr 10:29) i „Duch chwały” (1P 4:14). Wszystkie te określenia razem wzięte wskazują na Boskość Ducha Świętego. Ale to nie wszystko.

         Prócz tego niektóre z wymienionych tytułów Ducha Świętego są zbieżne z określeniami Boga Ojca. Oto trzy przykłady o Duchu i Bogu „chwały”, „prawdy” i „łaski”:

„(...) ponieważ spoczywa na was duch chwały” (1P 4:14).

„Bóg chwały” (Dz 7:2). „Ojciec chwały” (Ef 1:17).

„(...) duch prawdy” (J 16:13).

„Jehowo, Boże prawdy” (Ps 31:5).

„(...) ducha niezasłużonej życzliwości [łaski]” (Hbr 10:29; por. Za 12:10).

„Bóg wszelkiej życzliwości niezasłużonej [łaski]” (1P 5:10).

         Może dlatego, że te tytuły Ducha Świętego nakazują w Nim widzieć Boga, Świadkowie Jehowy zamienili je na określenie „czynna siła” czy „czynna moc”.

Duch Święty Bogiem

         Apostoł przemiennie używa określenia Duch Święty i Bóg mówiąc, że okłamywanie Ducha Świętego jest okłamywaniem Boga:

         „Szatan cię ośmielił, byś postąpił fałszywiewobec ducha świętego” (Dz 5:3).

         „Postąpiłeś fałszywie nie wobec ludzi, lecz wobec Boga” (Dz 5:4).

         „Dlaczego oboje uzgodniliście między sobą, żeby wystawić na próbę ducha Jehowy?” (Dz 5:9).

         Duch Święty Panem

         Większość przekładów biblijnych zawiera takie oto słowa:

         „Pan zaś jest Duchem, a gdzie Duch Pański tam wolność” (2Kor 3:17).

         Jednak prawie wszystkie katolickie przekłady Biblii zawierają w przypisie do tego tekstu informację, że możliwe jest też inne odczytanie tego wersetu, to znaczy:

         „Panem zaś jestDuch...” (przypis w Biblii Tysiąclecia do 2Kor 3:17; por. Biblia Poznańska czy komentarz KUL).

         Wynikałoby z tego, że Duch czy Duch Pański nazwany jest tu „Panem”. Byłoby to zgodne z innymi fragmentami, w których pozostałe osoby Boże nazwane są „Panami”:

         „Jezus jest Panem” (Rz 10:9).

         „Jehowo, nasz Panie” (Ps 8:1).

         Trzeba tu jednak zaznaczyć, że w swej Biblii Towarzystwo Strażnica wstawiło w omawianym wersecie dwukrotnie imię „Jehowa”, przez co zmieniło odniesienie tego wersetu z Ducha Świętego na Jehowę:

         „Jehowa zaś jest Duchem; a gdzie duch Jehowy, tam wolność” (2Kor 3:17).

         Jest to niezgodne z oryginalnym tekstem greckim (patrz Novum Testamentum Graece Nestle-Aland, Stuttgart 1979, s. 477). Organizacja ta sama przyznała to pośrednio publikując w swym grecko-angielskim Nowym Testamencie słowa oryginału i bezpośrednie tłumaczenie tych słów. Oto ten ich angielski tekst 2Kor 3:17:

         The but Lord the spirit is; where but the spirit of Lord, freedom (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985, s. 794).

         Jak widzimy, grecki termin Kyrios (Pan) oddano tu dwukrotnie słowem Lord (Pan), a nie „Jehowa”. Dlaczego później to zmieniono?

Jeżeli przemawiający Pan z Dz 10:14 jest tą samą osobą, co mówiący Duch z Dz 10:20, to znaczy, że Duch Św. jest Panem i zarazem osobą.

         Świątynia Ducha Świętego – świątynią Bożą

         Apostoł wymiennie używa określeń „świątynia Boża” i „świątynia Ducha Świętego” oraz wskazuje, że mieszkańcem obu świątyń jest „Duch Boży”:

         „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży?” (1Kor 3:16).

         „wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was” (1Kor 6:19).

         Prócz tego w Izraelu nie poświęcano świątyni bezosobowym mocom czy siłom, ale osobowemu Bogu. Duch Święty musi więc być osobowym Bogiem posiadając świątynię. Patrz też poniżej omówienie tekstu 1Kor 6:19-20.

         Duch Święty jako Bóg działa „jak chce”

         Apostoł określeniem „jak chce” ukazuje Ducha Świętego jako Boga, a o Bogu też powiedziano, że czyni „co się jemu podoba” (J 8:29, 1Kor 15:38):

         „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce” (1Kor 12:11).

         Wieczność Ducha Świętego jako Boga

         Apostoł wskazuje na wieczność Ducha Świętego, a wieczny jest Bóg („Jehowo (...) Królu Wieczności” Ap 15:3):

         „krew Chrystusa, który przez ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie” (Hbr 9:14).

         Wszechwiedza Ducha Świętego jako Boga

Apostoł wskazuje, że sprawy Boskie są znane tylko udzielonemu nam Duchowi Bożemu:

         „Gdyż właśnie nam Bóg to objawił przez swego ducha, bo duch bada wszystko, nawet głębokie sprawy Boże. Któż bowiem z ludzi zna sprawy człowieka, oprócz ducha człowieczego, który w nim jest? Tak też nikt nie poznał spraw Bożych, oprócz ducha Bożego” (1Kor 2:10-11).

         Trzeba tu dodać, że dla Towarzystwa Strażnica wiedza Boga nie jest „wszechwiedzą”, nie stanowi więc ona o Jego Boskości. Uczy ono bowiem o „selektywnej wiedzy Boga” (patrz np. art. Selektywne posługiwanie się zdolnością przewidywania - Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 10 s. 15-16; por. s. 17-22). Świadkowie Jehowy o Bogu piszą następująco:

         „Selektywne, czyli wybiorcze korzystanie ze zdolności przewidywania oznacza, że Bóg mógł z własnej woli powstrzymaćsię od przewidywania naprzód wszystkich bez wyjątku przyszłych czynów swoich stworzeń” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 10 s. 15).

         „Czy zatem Bóg przewidział lub wręcz zaplanował grzech Adama oraz zgubne następstwa tego występku dla rodzaju ludzkiego? Bynajmniej, a wynika to chociażby z powyższych rozważań. Co więcej, gdyby Bóg przewidział to wszystko, stałby się inicjatorem grzechu już podczas stwarzania człowieka i tym samym ponosiłby odpowiedzialność za całe zło i cierpienie ludzi” (Strażnica Nr 8, 1998 s. 7);

         „Podobnie sama zdolność przewidywania przyszłości nie oznacza, że Bóg zna lub planuje każdy jej szczegół. Z umiejętności tej korzysta w sposób wybiórczy i rozważny” (Strażnica Nr 19, 2004 s. 12).

         W innych publikacjach Towarzystwo Strażnica jednak wyznaje wszechwiedzę Boga:

         „Rozsądne jest więc, że wszechwiedzący Stwórca zadbał o to, by Mesjasz przyszedł w okresie, gdy dostępne były rodowody pozwalające sprawdzić jego pochodzenie” (Strażnica Nr 4, 2006 s. 6).

         Trudno więc z różnych opinii tej organizacji wyciągnąć jakiś wiążący wniosek.

         Wszechobecność Ducha Świętego jako Boga

         Świadkowie Jehowy o dziwo nie kwestionują wszechobecności Ducha Świętego, ale Boga Ojca! Piszą oni:

         „Prawdziwy Bóg nie jest wszechobecny, ponieważ Biblia mówi, że przebywa w określonym miejscu...” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 262);

         Natomiast o Duchu Świętym wypowiadają się następująco:

         „Jeśli chodzi o samego Boga, wersety biblijne zgodnie poświadczają, że przebywa On w konkretnym miejscu. Natomiast o Jego świętym duchu dowiadujemy się, że potrafi dotrzeć wszędzie. Psalmista Dawid pytał: ‘Dokądże pójdę od twego ducha i dokądże ucieknę od twego oblicza?’ (Psalm 139:7). Pod wpływem takich sformułowań niektórzy ludzie doszli do wniosku, że Bóg jest wszechobecny. Ale kontekst tego i podobnych wersetów wskazuje, że mowa tu o czymś innym: o duchu Jehowy - Jego czynnej sile” (Przebudźcie się! Nr 5, 2005 s. 21).

         Można z tego wyciągnąć wniosek, że według nauki Towarzystwa Strażnica Duch Święty jest jakby uprzywilejowany, czy wręcz wyższy od Boga Ojca. W związku z tym nie musimy przeprowadzać jakiejś polemiki w obronie wszechobecności Ducha Świętego. Wystarczy nam to, że jest ona Jego właściwością. Oto zaś kilka fragmentów, które ukazują wszechobecność wszystkich trzech osób Bożych: 1Krl 8:27, Ps 139:7-12, Iz 6:3, Jr 23:24, Am 9:2-4, Mt 18:20, 28:20, Dz 17:28, 1Kor 2:10, 15:28, Ef 4:6, Mdr 1:7-8 (Księga nie uznawana przez Towarzystwo Strażnica).

         Wszechmoc Ducha Świętego

         Duch Święty będąc Duchem Wszechmocnego Boga sam jest też Wszechmocnym:

„Duch Boży mnie uczynił i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło” (Hi 33:4).

         Duch Święty Stwórcą

         Duch Święty biorąc udział wraz z Ojcem i Synem w stworzeniu jest też Stwórcą:

         „SłowemJehowy zostały uczynione niebiosa, a duchemjego ust cały ich zastęp” (Ps 33:6).

         „Gdy posyłasz swego ducha, zostają stworzone; i odnawiasz oblicze ziemi” (Ps 104:30).

         „Duch Boży mnie uczynił i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło” (Hi 33:4).

         Narodzenie z Ducha Świętego – narodzeniem z Boga

         Apostoł ukazuje, że narodzenie z Ducha jest narodzeniem z Boga:

         „Jeżeli ktoś nie narodzisię z wody i ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3:5).

„narodzilisię nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli człowieka, lecz z Boga” (J 1:13).

         Uświęcenie przez Ducha Świętego – uświęceniem przez Boga

         Apostoł ukazuje, że uświęcenie przez Ducha Świętego jest uświęceniem przez Boga:

„ale zostaliście uświęceni (...) duchem naszego Boga” (1Kor 6:11; por. 1P 1:2).

         „Oby sam Bóg pokoju w pełni was uświęcił” (1Tes 5:23).

         Usprawiedliwienie przez Ducha – usprawiedliwieniem przez Boga

Apostoł ukazuje, że usprawiedliwienie przez Ducha Świętego jest usprawiedliwieniem przez Boga:

         „ale zostaliście uznani za prawych [usprawiedliwieni] w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz duchem naszego Boga” (1Kor 6:11).

         „Bo nie ci, którzy prawa słuchają, są prawi wobec Boga, lecz ci, którzy prawo wypełniają, zostaną uznani za prawych [usprawiedliwieni]” (Rz 2:13).

         Uczeń Ducha Świętego - uczniem Boga

         Apostoł ukazuje, że będąc uczniami Ducha Świętego jesteśmy uczniami Boga:

„duchświęty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, ten was nauczy wszystkiego” (J 14:26).

         „‚I oni wszyscy będą wyuczeniprzezJehowę’. Każdy, kto usłyszał od Ojca i się nauczył, przychodzi do mnie” (J 6:45).

         Słowa Ducha Świętego - słowami Boga

         Apostoł słowa Boga przypisuje Duchowi Świętemu. Tym samym Ducha Świętego uważa za Boga i równego pozostałym osobom Bożym:

         „Paweł zaś wypowiedział tę jedną uwagę: »Duch święty trafnie rzekł waszym praojcom przez proroka Izajasza, mówiąc: ‚Idź do tego ludu i powiedz: „Słysząc, będziecie słyszeć, lecz na pewno nie zrozumiecie, i patrząc, będziecie patrzeć, lecz na pewno nie ujrzycie. Bo serce tego ludu stało się nieczułe i uszami swymi usłyszeli, lecz nie zareagowali, i zamknęli swe oczy, żeby czasem nie widzieć swymi oczami i nie słyszeć swymi uszami, i nie zrozumieć swym sercem, i nie zawrócić, i żebym ich nie uzdrowił«’” (Dz 28:25-27).

         „I usłyszałem głos Jehowy, mówiący: »Kogo poślę i kto nam pójdzie?« A ja rzekłem: »Oto jestem! Mnie poślij«. I powiedział jeszcze: »Idź i mów do tego ludu: ‚Wciąż słuchajcie, lecz nie rozumiejcie; i wciąż patrzcie, lecz nie poznawajcie’. Znieczul serce tego ludu i znieczul ich uszy, i posklejaj im oczy, żeby oczami nie widzieli i uszami nie słyszeli i żeby ich serce nie rozumiało, i żeby nie zawrócili i nie zapewnili sobie uzdrowienia«” (Iz 6:8-10).

         „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«” (Hbr 10:15-16).

         „»Oto nadchodzą dni - brzmi wypowiedź Jehowy (...) – (...) brzmi wypowiedź Jehowy«. »Albowiem takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach« - brzmi wypowiedź Jehowy. »Włożę w nich moje prawo i napiszę je na ich sercu. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem«” (Jr 31:31-33; por. Hbr 8:10).

         Prawo Ducha – Prawem Boga

         Apostoł mówi nam o „Prawie Ducha”, a ono jest „Prawem Boga”. Duch Święty jest więc Bogiem:

„Gdyż prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem” (Rz 8:2).

         „Prawo Jehowy jest doskonałe, przywraca duszę” (Ps 19:7).

         Grzech przeciw Duchowi Świętemu

         Poniższy werset wskazuje nam, że Duch Święty to ktoś więcej niż „Syn Człowieczy”, co ukazuje Bóstwo Ducha Bożego i potwierdza Jego osobowość:

         „Na przykład kto by mówił słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu przebaczone; ale kto by mówił przeciwko duchowi świętemu, temu nigdy nie będzie przebaczone - ani w tym systemie rzeczy, ani w przyszłym” (Mt 12:32).

         Towarzystwo Strażnica opatruje werset ten takim oto komentarzem:

         „Nawet gdyby Duch Święty był osobą i Bogiem, tekst ten wyraźnie przeczy nauce o Trójcy, gdyż wynikałoby z niego, że w jakimś stopniu Duch Święty jest większy niż Syn.” („Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 370).

         Tymczasem po pierwsze, organizacja ta ‘zagubiła’ w swym komentarzu istotne słowo „Człowieczy”. Cały tytuł „Syn Człowieczy” wskazuje nam, że Duch Święty to ktoś więcej niż człowiek-Jezus. Natomiast wcale Duch Boży nie jest wyższy od „Syna Bożego” o czym przekonamy się czytając inny fragment Biblii Świadków Jehowy:

„Jak myślicie, o ileż surowsza kara należy się temu, kto podeptał Syna Bożego i za pospolitą uznał wartość krwi przymierza, którą został uświęcony, oraz ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości?” (Hbr 10:29; por. Hbr 6:4-6).

         Tu widzimy, że kara jest identyczna dla tego kto depcze i znieważa „Syna Bożego” i zarazem „Ducha łaski” („ducha niezasłużonej życzliwości”). Nie jest więc Duch Święty wyższy od Syna Bożego, jak sugerują Świadkowie Jehowy. Był zaś „wyższy” od „uniżonego” Jezusa, „Syna Człowieczego” (por. Flp 2:6-8).

         Wielbienie Ducha Świętego

         Poniższy tekst 1P 4:14, który choć nie występuje we wszystkich przekładach Biblii, potwierdza osobowość i Bóstwo Ducha Świętego, który jest „otaczany chwałą” czy „uwielbiony” lub przez innych „bluźniony”:

         „u nich doznaje krzywdzącego mówienia, u zaś was jest otaczany chwałą” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne z kodami gramatycznymi” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993, s. 1114, przypis).

         „który względem nich bywa bluźniony, ale względem was bywa uwielbiony” (Biblia Gdańska);

         „u nich bluźnią mu, ale u was chwałę mu się oddaje” (Nowy Testament Pana naszego Jezusa Chrystusa, wyd. Trinitarian Bible Society);

         „z ich strony jest obrzucany bluźnierstwami, a z waszej strony oddawana mu jest cześć” (komentarz KUL - „List Katolickie” Tom 11, s. 235).

         Patrz też np. Young’sLiteralTranslationoftheHolyBible; New King James Version; Modern King James Version.

         Z historii Towarzystwa Strażnica ciekawy jest fakt, że tym zakończeniem wersetu 1P 4:14 organizacja ta posługiwała się przez dziesiątki lat, aż do roku 1950, kiedy to wydała swój Nowy Testament, ale już z innym tekstem. Dziwne to, gdyż Świadkowie Jehowy ani nie uznawali nigdy osobowości Ducha Świętego, ani nie oddawali Mu czci. Mało tego, sami też drukowali Biblie, które taki tekst zawierały! Szczycą się na przykład, że w roku 1942 wydali ang. Biblię Króla Jakuba, która ma omawiane słowa (patrz „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” 1998 s. 323). To samo dotyczy Nowego Testamentu wydawanego przez nich od 1926 roku pt. TheEmphaticDiaglott (jw. s. 323; por. jego ed. z 1942 r. – „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 6).

         Oto najważniejsze publikacje Towarzystwa Strażnica, które cytowały tekst 1P 4:14 z powyższymi słowami (w polskich publikacjach najczęściej według Biblii Gdańskiej):

„Miljony ludzi z obecnie żyjących nie umrą!” 1920 s. 57; „Harfa Boża” 1921, 1929 [ang. 1921, 1928, 1937, 1940] s. 300-301; „Stworzenie” 1928 [ang. 1927] s. 264; „Pojednanie” 1928 s. 281-282; „Rząd” 1928 s. 172-173; „Wyzwolenie” 1929 [ang. 1926] s. 232-233; Jehovah 1934 s. 233-234;

            ang. Strażnica kwiecień 1881 s. 214 (reprint); ang. Strażnica 15.10 1912 s. 5118 (reprint); ang. Strażnica 01.10 1914 s. 5544 (reprint); ang. Strażnica 01.06 1918 s. 6268 (reprint); ang. Strażnica 15.03 1924 s. 87; ang. Strażnica 15.11 1924 s. 342; ang. Strażnica 01.02 1925 s. 42; ang. Strażnica 15.02 1927 s. 63; ang. Strażnica 15.04 1928 s. 120; ang. Strażnica 01.05 1930 s. 138; ang. Strażnica 15.12 1930 s. 375, 377; ang. Strażnica 01.01 1933 s. 13; ang. Strażnica 01.11 1934 s. 333; ang. Strażnica 01.01 1936 s. 15; ang. Strażnica 15.12 1937 s. 376; ang. Strażnica 01.03 1938 s. 74; ang. Złoty Wiek 04.06 1924 s. 572; ang. Złoty Wiek 17.12 1924 s. 190; ang. Złoty Wiek 16.08 1933 s. 716.

         Wydaje się, że po raz ostatni przytoczono tekst 1P 4:14 ze słowami o czci dla Ducha Świętego w roku 1943 (później, aż do roku 1950, werset ten nie był cytowany w jakiejkolwiek formie):

Such religious reproach is nothing to be ashamed of or to mourn over. "If ye be reproached for the name of Christ, happy are ye; for the spirit of glory and of God resteth upon you: on their part he is evil spoken of, but on your part he is glorified." (1 Pet. 4: 14) (ang. Strażnica 15.05 1943 s. 151).

Inne teksty biblijne o wielbieniu Ducha Świętego i modlitwie do Niego

         1) Biblia Poznańska zawiera takie oto słowa ponaglające nas do modlitwy do Ducha Świętego:

         „Przy wszelkiej sposobności, w każdej prośbie o pomoc módlcie się do Ducha [Świętego]” (Ef 6:18).

Owszem inne przekłady mają w tym wersecie słowa „w Duchu”, ale grecki termin en można przełożyć jako „w” lub „do”.

         Identyczne słowa greckie padają też w tekście Judy 20 („w Duchu Świętym się módlcie”). Fragment ten też można odczytać jako „módlcie się do Ducha Świętego”, bo na to pozwala słownictwo oryginału.

         2) Według Biblii Świadków Jehowy Duch Święty jest „wspomożycielem” (J 14:16, 26, 15:26, 16:7). Jeśli On nie mógłby, jako „wspomożyciel”, wysłuchiwać naszych próśb, to byłby to dziwny wspomożyciel. A przecież ma On być z nami „na zawsze”:

         „a ja poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki” (J 14:16).

         Również Ojciec i Syn są „wspomożycielami” i ulegają naszym prośbom:

         „Możemy więc być pełni otuchy i mówić: »Jehowa jest moim wspomożycielem; nie będę się lękał. Cóż może mi uczynić człowiek?«” (Hbr 13:6).

         „Dziateczki moje, piszę to do was, żebyście nie popełniły grzechu. A gdyby jednak ktoś popełnił grzech, to mamy wspomożyciela u Ojca: Jezusa Chrystusa, prawego” (1J 2:1).

         Dodajmy tu, że Biblia Świadków Jehowy wymienia wielu innych „wspomożycieli” (2Krl 14:26, Hi 29:12, Ps 22:11, 72:12, Iz 63:5, Lm 1:7, Ez 30:8, 32:21) i w związku z tym Duch Święty byłby jedynym z nich do którego nie wolno zwracać się i który jest „nieosobową siłą” (por. Rz 8:26). Biblia Świadków Jehowy zawiera nawet zawołanie do Boga, by stał się „wspomożycielem”: „Jehowo, bądź moim wspomożycielem” (Ps 30:10).

         3) Apostoł pisze nam o „wychwalaniu Boga w ciele naszym”. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że wcześniej pisał o tym, że te „ciało nasze” jest „świątynia Ducha Świętego”. Ukazuje więc on Ducha Świętego jako Boga, którego należy „wychwalać”. Oto jego słowa:

         „A czyż nie wiecie, że wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was, a którego macie od Boga? Nie należycie też do samych siebie, gdyż zostaliście kupieni za określoną cenę. Wychwalajcie więc Boga w ciele waszym” (1Kor 6:19-20).

         4) Duch Święty nazwany jest „Duchem chwały” (1P 4:14) między innymi dlatego by Mu oddawać cześć i chwałę. Podobnie jest z osobami Ojca i Syna, którzy nazywani są następująco:

Syn - „Pan chwały” (1Kor 2:8, Jk 2:1).

Ojciec - „Bóg chwały” (Dz 7:2), „Ojciec chwały” (Ef 1:17).

         Oto zaś zdanie o Duchu Świętym z Biblii Świadków Jehowy:

         „Jeżeli was lżą ze względu na imię Chrystusa, to jesteście szczęśliwi, ponieważ spoczywa na was duch chwały, duch Boga” (1P 4:14).

         O dalszych słowach z tego wersetu z Biblii Gdańskiej i innych przekładów mówiliśmy powyżej („który względem nich bywa bluźniony, ale względem was bywa uwielbiony”). Fragment ten potwierdza nasze rozumienie określenia „Duch chwały”.

         Towarzystwo Strażnica pomimo tych nauk Pisma Świętego nie praktykuje zanoszenia modlitw do Ducha Świętego, chociaż pisze:

         „Winniśmy zatem odnosić się z najwyższym szacunkiem do ducha Bożego i czynić wszystko, co w naszej mocy, żeby się stosować do jego kierownictwa” (Strażnica Rok CI [1980] Nr 3 s. 7).

         Jedynym argumentem tej organizacji, że nie należy oddawać czci Duchowi Bożemu, jest to, że nie jest On osobą. Jednak trudno w publikacjach Świadków Jehowy znaleźć jakaś krytykę wielbienia Ducha czy zanoszenia modlitw do Niego. Nie da się zauważyć też w nich jakiegoś zakazu dotyczącego tych czynów.

         Na koniec trzeba wspomnieć, że Towarzystwo Strażnica samo pisze, iż nikt przez samodzielne studium Biblii nie dostrzeże jego nauk. Potwierdza tym to, że każdy badający indywidualnie Pismo Święte sam zauważy w nim wykładnię o osobowości Ducha Świętego i Jego Bóstwie a zarazem o Trójcy Świętej. Oto słowa tej organizacji:

         „Musimy przyznać, że choćbyśmy nie wiadomo jak długo czytali Biblię, nigdy nie poznalibyśmy prawdy samodzielnie. Nie odkrylibyśmy prawdy o Jehowie, o Jego zamierzeniach i przymiotach, o znaczeniu i doniosłej roli Jego imienia, o Królestwie, okupie złożonym przez Jezusa, o różnicy między organizacją Bożą a organizacją Szatana ani o tym, dlaczego Bóg dopuszcza zło” (Strażnica Nr 23, 1990 s. 19);

         „Pokornie przyznają, że bez pomocy niewolnika wiernego i roztropnego wcale lub prawie wcale nie znałyby cennych prawd biblijnych, dotyczących między innymi zwierzchnictwa Jehowy, uświęcania Jego imienia, Królestwa, nowych niebios i nowej ziemi, duszy, stanu umarłych, a także tego, kim naprawdę są Jehowa i Jego Syn oraz czym jest duch święty” (Strażnica Nr 7, 2007 s. 25).

         Widzimy z powyższego, że rzeczywiście badając indywidualnie Biblię Świadków Jehowy zauważamy w niej naukę o osobowości Ducha Świętego, Jego Bóstwie i oddawaniu Mu czci.

         Bibliografia uzupełniająca

            Stanowią ją moja książka i opracowania dotyczące problematyki osobowości Ducha Świętego. Zamieszczone są one między innymi na stronie www.piotrandryszczak.pl i pochodzą z kilku cykli artykułów:

„W obronie wiary” rozdziały: Osoba Ducha Świętego, Trójca Święta, Trójca Św. w pismach Ojców Kościoła.

Jehowa jako elektrownia i Dyspozytor oraz inne Jego określenia według Towarzystwa Strażnica;

Wielbienie Ducha Świętego według literatury Towarzystwa Strażnica?;

            Duch Święty – siłą czy mocą według Towarzystwa Strażnica?;

            Trójca Święta w Biblii Świadków Jehowy??? (cz. 1 i 2);

Osobowość Ducha Świętego i „Wnikliwe poznawanie Pism” (cz. I i II);

Wiedza Boga, Chrystusa i Ducha Świętego a „Trójca Święta mit czy rzeczywistość?”;

            Atenagoras, Arystydes, Hymny Gloria i Phos Hilaron oraz apokryfy o Bogu w Trójcy Świętej;

            Justyn Męczennik i Bóstwo Chrystusa;

            Ireneusz i Trójjedyny Bóg;

Teofil i nauka o Trójcy Świętej;

            Tertulian i Trójca Święta;

            Klemens Aleksandryjski i Jeden Bóg w Trójcy;

            Hipolit i Bóg w Trójcy Świętej;

Nowacjan o Trójcy Świętej;

            Orygenes antytrynitarzem??? (część I-IV);

Cyprian i Bóg Jeden w Trójcy Osób;

Ariusz, Świadkowie Jehowy i inni antytrynitarze;

Trójca Święta, Atanazy i antytrynitarze;

Trójca Święta, Hilary z Poitiers i arianie;

            Sobór Nicejski i antytrynitarze;

Sobór Konstantynopolitański i antytrynitarze;

Synody pierwszych wieków o Trójcy Świętej.