Jezus ‘Adon Jah’ a „Trójca Święta mit czy rzeczywistość?” (cz. III - Ewangelia Mateusza)

Jezus ‘Adon Jah’ a „Trójca Święta mit czy rzeczywistość?” (cz. III - Ewangelia Mateusza)

       W pierwszej części tego artykułu wspomnieliśmy między innymi o zastrzeżeniach antytrynitarza Arkadiusza Wiśniewskiego, jakie kieruje on do nas w swej książce pt. „Trójca Święta mit czy rzeczywistość?” (Bielsko-Biała 2004), w sprawie „rzekomej tożsamości Jezusa z Bogiem Jahwe” (s. 142).

       Opisaliśmy na przykładzie nadzorcy Świadków Jehowy docenta R. i epifanisty A. Wiśniewskiego, jakie często warunki wstępne wysuwają antytrynitarze, gdy dyskutują z nami o Bóstwie Chrystusa.

       W części głównej naszego artykułu omówiliśmy sprawę Bóstwa Chrystusa i Jego tytułów ‘Adon Jah’ na podstawie Ewangelii Łukasza.

       Druga część artykułu, to temat Bóstwa Jezusa według Ewangelii Marka.

       Wskazaliśmy w niej, na podstawie opracowania ks. A. Kowalczyka, że Marek pisząc swoją Ewangelię kierował się między innymi słowami Starego Testamentu mówiącymi o „ewangelii” i działaniu „Boga z mocą”.

       Wymieniliśmy również wersety biblijne ze Starego Testamentu, które nadają Jezusowi imię Jahwe.

       Powiedzieliśmy też o fragmentach, które wskazują na moc Syna Bożego, taką jak ma Jego Ojciec, tak jak On będący Panem, „Panem szabatu”, używającym tytułu „Ja jestem”. Mówiliśmy także o tym, że Syn Boży, jak „jeden Bóg”, może odpuszczać grzechy. Ukazaliśmy również w tabeli inne podobieństwa między Bogiem a Chrystusem.

       Na końcu zaś omówiliśmy fragmenty Ewangelii Marka, które przeciw Jezusowi najczęściej przytaczają antytrynitarze, aby ‘osłabić’ Jego Bóstwo (Mk 10:17-18, 10:40, 12:29, 13:32).

       W kolejnej części tego artykułu będziemy kontynuować rozpoczęty temat, uzupełniając go o Ewangelię Mateusza. Przypomnijmy tu zastrzeżenie wspomnianego nadzorcy Świadków Jehowy:

       „Proszę udowodnić mi Bóstwo Chrystusa, na podstawie Ewangelii, z wyłączeniem Ewangelii Jana”.

       Kierując się tym warunkiem będziemy starali się ukazać to, że Ewangeliści odnosząc do Jezusa wypowiedzi Starego Testamentu, dotyczące Jahwe, zrównują Go z Jego Ojcem.

Ewangelia Mateusza

       Pisaliśmy w części I-szej tego artykułu, za ks. A. Kowalczykiem, że w genealogii Chrystusa, w Ewangelii Mateusza, ‘ukryty’ jest jego tytuł „Dawid”. Przytaczany autor dowodzi też w swej książce, że Jezus to „drugi Mojżesz”, którego zapowiadał tekst Pwt 18:15 („Bóg twój, Jahwe wzbudzi ci proroka spośród braci twoich, podobnego do mnie. Jego będziesz słuchał”). Oba te fakty wskazywały nam na ludzką naturę Chrystusa.

       Ks. A. Kowalczyk uważa, że Ewangelia Mateusza powstała jakby na marginesie pierwszych sześciu Ksiąg Biblii, a Mateusz opisał tylko te fakty z życia Jezusa, i tyle jego epizodów, aby odpowiadały one wydarzeniom związanym z Mojżeszem i Jozuem.

       Równocześnie Ewangelista ukazuje Chrystusa jako „Syna Bożego” (Mt 16:16), który jest „Panem” Dawida (Mt 22:42-45).

       Jednak w omawianej Ewangelii mowa jest też o tym, że Jezus jest Bogiem, wypełniającym proroctwa odnoszone w Starym Testamencie do Jahwe.

       Zanim jednak zaczniemy omawiać Bóstwo Chrystusa wczytajmy się w ukazaną przez ks. A. Kowalczyka w ‘Zakończeniu’ genezę powstania Ewangelii Mateusza.

       „Badania idei drugiego Mojżesza w Nowym Testamencie upewniły nas, że była ona w gminie jerozolimskiej bardzo żywa. Świadczą o tym cytaty o ‘proroku jak Mojżesz’ w drugim kazaniu św. Piotra (Dz 3,22-23) oraz w przemówieniu św. Szczepana przed Sanhedrynem (Dz 7,37). Zastosowanie typologii Mojżesz-Chrystus w redakcji fragmentu przemówienia św. Szczepana utwierdziło nas w przekonaniu, że typologia jest właściwą drogą do odnalezienia myśli przewodniej kompozycji Ewangelii Mateusza. Jeżeli autor tego przemówienia wybiera z życia Mojżesza te wydarzenia, które upodabniają go do Jezusa, Mateusz mógł czynić podobnie: pisząc o Jezusie wybierać to, co Go upodabniało do Mojżesza. Pewne podobieństwa między Jezusem i Mojżeszem w Ewangelii Mateusza były przez biblistów już podkreślane, ale stwierdziliśmy, że podobieństw tych jest o wiele więcej. Przede wszystkim doszliśmy do wniosku, że Mateusz nie tylko wybierał z życia Jezusa to, co Go upodabniało do Mojżesza lub Jozuego (tego rodzaju podobieństwa nazwaliśmy rzeczowymi), ale także dostosował liczbę wydarzeń (epizodów) do liczby podobnych wydarzeń w opowiadaniu o wyjściu z Pięcioksięgu względnie w opowiadaniu o podboju Ziemi Obiecanej w Księdze Jozuego.

       Podobieństw rzeczowych Jezus-Mojżesz znaleźliśmy w Ewangelii Mateusza aż trzydzieści dwa, natomiast podobieństw liczbowych ‘działalność Jezusa - wyjście’ - sześć, są to:

       (1) epizody topograficzne (czterdzieści dwa miejsca działalności Jezusa jako drugiego Mojżesza - czterdzieści dwa obozy Izraelitów w czasie wyjścia),

       (2) przypadki sprzeciwu (dwanaście przypadków sprzeciwu w Mateuszowej sekcji wyjścia - dwanaście przypadków buntu Izraelitów w opisie wyjścia),

       (3) zwycięstwa (siedem zwycięstw Jezusa nad szatanem - siedem zwycięstw Mojżesza nad plemionami pogańskimi),

       (4) epizody z górą (Jezus jako drugi Mojżesz pięć razy działa na jakiejś górze - działalność Mojżesza pięciokrotnie związana jest z jakąś górą),

       (5) cudowne nakarmienie ludu na pustyni (Jezus dwukrotnie rozmnaża chleb i ryby - Izraelici w czasie wyjścia dwukrotnie w sposób cudowny otrzymują przepiórki),

       (6) plagi (opowiadanie o męce Jezusa składa się z dziesięciu epizodów - na faraona i Egipcjan spada dziesięć plag).

       Podobieństw rzeczowych Jezus-Jozue znaleźliśmy sześć, natomiast liczbowych dwa:

       (1) epizody taumaturgiczne (Jezus jako drugi Jozue dokonuje 5 cudów - tyle samo cudów ma miejsce w czasie podboju Ziemi Obiecanej),

       (2) epizody bitewne (Jezus jako drugi Jozue dwanaście razy występuje przeciwko uczonym w Piśmie i faryzeuszom - Jozue po przejściu Jordanu stacza dwanaście zwycięskich bitew).

       Podobieństwa liczbowe występują w dwóch sekcjach: te, które należą do typologii Mojżesz-Chrystus, występują (z jednym wyjątkiem) w części od chrztu Jezusa do wzmianki o rozpoczęciu podróży do Jerozolimy, tj. od 3,13 do 19,1. Wyjątkiem jest liczba epizodów w opowiadaniu o męce, która jest paralelna do plag egipskich.

       Podobieństwa liczbowe Jozue-Chrystus występują w części od 19,1 do 27,56.

       A zatem w Mt 3,13-19,1 Jezus jest drugim Mojżeszem, a w sekcji Mt 19,1-27,56 Jezus jest drugim Jozuem [typiczność Jozuego patrz Hbr 4:8].

       Opowiadania o pogrzebie i zmartwychwstaniu Jezusa stoją poza wymienionymi sekcjami, co jest zrozumiałe, ponieważ pogrzeb i zmartwychwstanie trudno umieścić w ramach typologii Mojżeszowej lub Jozuego. Podobieństwa rzeczowe i liczbowe są zbyt liczne i znaczne, aby uznać je za przypadkowe. Stwierdziliśmy też, że podobieństwa liczbowe odnoszą się do wydarzeń mających szczególne znaczenie w tradycji biblijnej - to potwierdza ich charakter redakcyjny” („Wpływ typologii oraz tekstów Starego Testamentu na redakcję Ewangelii Mateusza” Pelplin 2004, s. 215-216).

       „Z analizy paralelizmów wynika, że Mateusz pisał perykopy jakby na marginesie Pięcioksięgu i w pewnej mierze także Księgi Jozuego, w relacji do tematów, które tam napotkał i kojarzył z życiem i nauką Jezusa. (...) Porównanie tematów perykop w Ewangelii Mateusza i w Pięcioksięgu doprowadziło nas do wniosku, że Mateusz starał się utworzyć bloki tekstów paralelnie do tematów całych ksiąg w Heksateuchu. A zatem, można wyróżnić w jego Ewangelii: Nową Księgę Wyjścia (1,18-9,34), Nową Księgę Kapłańską (9,35-10,42), Nową Księgę Liczb (11,1-13,53), Nową Księgę Powtórzonego Prawa (13,54-19,1) i Nową Księgę Jozuego (19,1-27,56). Dla otrzymania tych pięciu ksiąg Jezusa Mateusz musiał niekiedy pomijać w Heksateuchu interesujące go tematy, a następnie do nich wracać w dalszej części Ewangelii. Niewątpliwie Mateusz widział swoje dzieło jako nową Torę albo raczej jako nowy Heksateuch. Tekstem paralelnym do Księgi Rodzaju w strukturze Ewangelii Mateusza jest Genealogia Jezusa (Mt 1,1-17) (...) Zastosowanie typologii oraz relacje ze ST każą nam podziwiać Ewangelię Mateusza jako wspaniałe dzieło, w swoim rodzaju ‘naukowe’. W żadnym wypadku nie jest ona ‘małą literaturą’, wszystko w niej jest podporządkowane określonym ideom teologicznym i założeniom redakcyjnym” („Wpływ typologii oraz tekstów Starego Testamentu na redakcję Ewangelii Mateusza” Pelplin 2004, s. 217-219).

       Przejdźmy teraz do ukazania, co Mateusz w swej Ewangelii mówi o Jezusie Bogu i jak odnosi do Niego fragmenty Starego Testamentu o Jahwe. Oto pierwszy tekst:

       „Głos się rozlega: ‘Drogę dla Jahwe przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu’!” Iz 40:3;

       „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!” Mt 3:3 por. 3:11.

       Poniżej zamieszczamy dwa komentarze do tych tekstów:

       „Imię Jahwe odnoszą do Jezusa wszyscy synoptycy cytując tekst Iz 40,3-5. W Łk 3,4-6 brzmi on następująco: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu (TM: Jahwe), prostujcie ścieżki dla Niego!...” („Geneza Ewangelii Marka” ks. A. Kowalczyk, Pelplin 2004, s. 211-212).

       „W taki właśnie sposób interpretuje ów tekst prorocki Ewangelista, zmieniając hebrajskie oryginalne słowa proroka: drogę dla Jahwe na: drogę Pana i: ścieżki Bogu naszemu na: ścieżki Jego. Ze zmian tych wynika, że w tekście ewangelicznym podmiotem nie jest Jahwe, ale Chrystus (...[Kyrios])” („Ewangelia według św. Mateusza. Wstęp - Przekład z Oryginału - Komentarz” ks. J. Homerski, Poznań-Warszawa 1979, s. 103).

       Oto kolejne proroctwa i wypowiedzi Starego Testamentu o Jahwe, które Mateusz odnosi do Jezusa. Świadczy to o równości majestatu osób Bożych:

       „Oto ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną (...) mówi Jahwe Zastępów” Ml 3:1;

       „On [Jan] jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę” Mt 11:10 por. 3:11.

       Poniżej zamieszczamy komentarz do tych tekstów:

       „Tekst (...) oryginalny Malachiasza zapowiada, że wysłaniec poprzedzi Boga, cytat nowotestamentalny zaś wyraźnie skierowuje myśl na Mesjasza-Jezusa, identyfikując tym samym Jego przyjście z przyjściem Boga” („Ewangelia według św. Mateusza. Wstęp - Przekład z Oryginału - Komentarz” ks. J. Homerski, Poznań-Warszawa 1979, s. 198).

       „Oto wasz Bóg, oto - pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by zbawić was. Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie” Iz 35:4-5 por. Iz 29:18-19;

       „Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi” Mt 11:4-6.

       Kolejnym fragmentem są słowa Jahwe z Iz 6:9-10, które Mateusz przytacza w odniesieniu do nauczania Jezusa, On zaś je stosuje z taka mocą jak Bóg:

       „I usłyszałem głos Pana mówiącego (...) I rzekł [mi]: ‘Idź i mów do tego ludu: Słuchajcie pilnie, lecz bez zrozumienia, patrzcie uważnie, lecz bez rozeznania! (...) iżby oczami nie widział ani uszami nie słyszał, i serce jego by nie pojęło, żeby się nie nawrócił i nie był uzdrowiony’.” Iz 6:8-10.

       „Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił” Mt 13:13-15.

       Teraz przypatrzmy się następnym wypowiedziom Ewangelii Mateusza o Jezusie-Bogu:

       „Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy ‘Bóg z nami’.” Mt 1:23.

       Wpierw zauważmy, że podobną myśl o „Bogu z nami” zawiera Stary Testament:

       „albowiem z nami Bóg” Iz 8:10.

       Chrystusowi nadano imię „Jezus” (Mt 1:21, 25), więc określenie „Bóg z nami” nie jest imieniem w pełnym tego słowa znaczeniu, bo przecież nikt nie zwracał się do Syna Bożego „Emmanuelu”. „Bóg z nami” to określenie Bóstwa Jezusa (jak w J 20:28 „Bóg mój”) i zarazem Jego stałej obecności z nami („Ja jestemzwami przez wszystkie dni aż do skończenia świata” Mt 28:20). Prócz tego Mt 1:23 nawiązuje do Iz 7:14, a Izajasz gdzie indziej nazywa Mesjasza „Bogiem Mocnym” Iz 9:5.

       U Izraelitów imię określało ‘funkcję’ osoby np. Abraham - „Ojciec mnóstwa narodów” (Rdz 17:5), którym rzeczywiście stał się. To samo dotyczy Jezusa - „Boga z nami”.

       Tak rozumieli to pisarze wczesnochrześcijańscy:

       Ireneusz (ur. 130-40) „Wykład Nauki Apostolskiej” 54;

       Tertulian (ur. 155) „Przeciw Żydom” 9;

       Orygenes (ur. 185) „Przeciw Celsusowi” I:34;

       Nowacjan (ur. 200) „O Trójcy Świętej” 12:63.

       W tej sprawie przytaczamy jeszcze wypowiedź cytowanego już komentarza biblijnego:

       „Fakt że Ewangelista daje wyjaśnienie imienia Emmanuel: co znaczy: Bóg z nami świadczy, że na tym imieniu spoczywa akcent proroctwa. Nie o sam akt nadania imienia mu chodziło, ani też nie o samo imię jako takie, ale o rzeczywistość, jaką kryje w sobie treść tego imienia. Tak bowiem słowo Emmanuel jak też imię Jezus (= o Jahwe, zbaw!) z objaśnieniem: On zbawi swój lud od jego grzechów [Mt 1:21] mówią o tej samej prawdzie, że Bóg jest obecny wśród swojego ludu, aby go zbawić” („Ewangelia według św. Mateusza. Wstęp - Przekład z Oryginału - Komentarz” ks. J. Homerski, Poznań-Warszawa 1979, s. 81).

       Pośrednio nadmienia o Bóstwie Jezusa Mateusz, gdy mówi o hołdzie Mędrców. Wspomina on, że prócz pokłonów, złożyli oni Chrystusowi dary: „złoto, kadzidło i mirrę” (Mt 2:11). Oto zaś komentarz biblijny do tego fragmentu:

       „Niektórzy są przekonani, iż wymienione dary mają charakter symboliczny: dla podkreślenia godności królewskiej (złoto) Dziecięcia, Jego pochodzeniaBożego i godności arcykapłańskiej (kadzidło) oraz Jego człowieczeństwa zapowiadając swą symboliką gorycz przyszłej męki, a przede wszystkim Jego pogrzeb (mirra)” („Ewangelia według św. Mateusza. Wstęp - Przekład z oryginału - Komentarz” ks. J. Homerski, Poznań-Warszawa 1979 s. 90).

       W kolejnym fragmencie Jezus odniósł do siebie słowa, które w Psalmie 8:3 przypisane są Jahwe:

       „O Jahwe, nasz Panie (...) Sprawiłeś, że [nawet] usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę” Ps 8:2-3;

       „uczeni w Piśmie - widząc cuda (...) i dzieci wołające w świątyni: ‘Hosanna Synowi Dawida’ - oburzyli się (...) ‘Słyszysz co one mówią?’ A Jezus im odpowiedział: ‘Tak jest. Czy nigdy nie czytaliście: Z ust niemowląt i ssących zgotowałeś sobie chwałę?’ Z tym ich zostawił...” Mt 21:15-17.

       Wspomnijmy też inne tytuły Chrystusa, które w swej Ewangelii ukazuje Mateusz, a które mówią nam o Jego Boskości.

       Choć w Mt 21:5 Jezus nazwany jest „Królem”, to jednak antytrynitarze nie widzą tu „Boskiego Króla”. Jednak tekst Mt 21:5 to cytat z Księgi Zachariasza (9:9), a w Za 9:10 mowa jest o tym, że On „pokój ludom obwieści. Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza, od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi”.

       „Obwieszczanie pokoju” w Ps 85:9 przypisano Jahwe: „Chciałbym słuchać tego, co mówi Bóg Jahwe: oto ogłasza pokój ludowi swemu...”. Widać więc, że według Za 9:10 Jezus czyni to samo co Bóg (por. Ef 2:17).

       Natomiast jeśli chodzi o „władztwo od morza do morza” (por. Ps 72:8), to te panowanie jest Boską wszechwładzą Mesjasza, bo przekazaną Mu przez Jahwe jako „dziedzictwo”: „Żądaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo i w posiadanie Twoje krańce ziemi” Ps 2:8.

       Tego Króla-Władcę zapowiadał też prorok Micheasz (M 5:1), którego słowa przytacza Ewangelia Mateusza (Mt 2:2, 4-6). Fragment, który o Nim zacytowali uczeni Herodowi, nie wszystko jeszcze ukazał (Mi 5:1 por. Mt 2:6). Ale gdy przeczytamy sobie dalsze słowa proroka Micheasza, to dopiero zdamy sobie sprawę z tego, że mowa jest tu o osobie Bożej i zarazem Królu Niebieskim:

       „a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności (...) paść będzie mocą Jahwe, przez majestat Boga swego, Jahwe” Mi 5:1-3.

       Widać więc, że Król ten jest wszechmocny, bo dysponuje „mocą Jahwe”. Patrz też Mt 5:35 („wielki Król”).

       Rzeczywiście inne wypowiedzi Mateusza upewniają nas o tym, że Jezus ma nieograniczoną moc. Mówił bowiem sam:

       „Wszystko przekazał Mi Ojciec mój (...), ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” Mt 11:27;

       „Dana Mi jest wszelkawładzawniebieinaziemi” Mt 28:18.

       Chrystus, tak jak Bóg, kieruje zjawiskami atmosferycznymi:

       „Lecz ja jestem Jahwe, twój Bóg, który gromi morze, tak iż się burzą jego odmęty” Iz 51:15 por. Ps 65:8, 89:10, 107:25-30;

       „Potem wstał, rozkazał wichrom i jezioru, i nastała głęboka cisza” Mt 8:26.

       Po tym wydarzeniu właśnie Apostołowie pytali: „Kim On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?” Mt 8:27.

       Zauważmy też, że działanie Jezusa nie następuje po prośbie modlitewnej do Boga, ale natychmiast po zbudzeniu Go ze snu (Mt 8:25) i z własnej woli i mocy. Apostołowie też nie oczekiwali pomocy od Boga ale od Jezusa!

       Ich pytanie „kim On jest”, też wskazuje na to, że sam tytuł „Syn Boży” im nie wystarczał, bo wcześniej go już znali (J 1:49). Zapewne widzieli w Jezusie osobę dysponującą, jak Bóg, „wszechmocą”. Dodajmy tu, że w Ewangelii Mateusza Bóg nie jest nazwany nigdzie wprost Wszechmogącym (w tekście greckim w Mt 26:64 pada wbrew BT termin dynameos - „po prawicy mocy”).

       Jeśli chodzi o moc Jezusa to zauważmy, że po Jego działaniu „tłumy ogarnął lęk (...) wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom” Mt 9:8.

       Według Ewangelii Mateusza Jezus, jak Bóg, posiada „swoich aniołów:

       „Błogosławcie Jahwe, wszyscy Jego aniołowie” Ps 103:20 por. 148:2;

       „Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa...” Mt 13:41;

 „Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania” Mt 16:27. Patrz też Mt 4:11.

       Jezus posiada zbawcze imię, jak Jahwe:

       „Każdy jednak, który wezwie imienia Jahwe, będzie zbawiony” Jl 3:5;

       „W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą” Mt 12:21;

       „On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów” Mt 1:21.

       Również słowa „gdzie dwaj albo trzej zebrani w imię moje” (Mt 18:20) wskazują, że Chrystus, jak Bóg, mówi o gromadzeniu się w „Jego imię”: „Zgromadzą się (...) w imię Jahwe” Jr 3:17.

       Chrystus jak Jahwe jest wiekuisty. Ma być z nami na zawsze:

       „Niech będzie z nami Jahwe, nasz Bóg, jak był z naszymi przodkami!” 1Krl 8:57; „Bo Ja jestem z wami, wyrocznia Jahwe Zastępów” Ag 2:4; „Ja jestem z wami! - wyrocznia Jahwe” Ag 1:13;

       „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” Mt 28:20; „Emmanuel, to znaczy ‘Bóg z nami’.” Mt 1:23; „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” Mt 18:20.

       Na końcu swej Ewangelii Mateusz zestawił Jezusa z Jego Ojcem i Duchem Świętym, co też ukazuje Jego Bóstwo:

       „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” Mt 28:19.

       Ważne jest też to, że tytuł „Pan”, użyty w jednym zdaniu w stosunku do Ojca i Syna, ukazuje nam równość ich majestatu:

       „Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje. Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem...” Mt 22:44-45.

       Nie będziemy powtarzać tu tego, co powiedzieliśmy na ten temat omawiając w części pierwszej tego artykułu tekst Łk 20:42-43, oraz w części drugiej pisząc o Mk 12:36-37. Tam też w sprawie Mt 22:44-45 odsyłamy zainteresowanych, bo jak wiemy fragmenty te są prawie identyczne.

       Przedstawiamy też w tabeli kilka cech i określeń Syna Bożego z Ewangelii Mateusza, podobnych czy wspólnych z Bogiem.

       Uzupełnieniem tego tematu, dotyczącego Chrystusa i Boga, są moje artykuły:

       Modlitwa do Chrystusa i „Wnikliwe poznawanie Pism”;

       Cześć dla Jezusa, Hbr 1:6 i „Wnikliwe poznawanie Pism” ( www.apologetyka.info lub www.piotrandryszczak.pl ).

       Pomimo tak wielu tekstów, które wskazują na Bóstwo Chrystusa, są jednak w Ewangelii Mateusza fragmenty, które antytrynitarze wykorzystują by je podważać. Omówimy tu te najważniejsze: Mt 19:16-17, 20:23, 24:36.

       Mt 19:16-17

       „pewien człowiek zapytał: ‘Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?’ Odpowiedział mu: ‘Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry’”.

       Słowa te szczegółowo omówiliśmy w książce pt. „W obronie wiary” w rozdziale ‘Bóstwo Chrystusa’ (pkt 2.7.) i tam odsyłamy zainteresowanych (www.apologetyka.info lub www.piotrandryszczak.pl ). Tu powiemy tylko to, co na powyższy temat mówi Ewangelia Mateusza, którą zajęliśmy się (patrz też część I i II tego artykułu o Łk 18:18-19 i Mk 10:17-18).

       Werset ten nie ma takiego znaczenia jak sugerują antytrynitarze (że Jezus zaprzeczył temu że jest dobry, mówiąc że taki jest tylko Ojciec). Chrystus przez te słowa uzmysławia młodzieńcowi, że pytając go o dobro, zestawia Go z Bogiem, który jest Dobry. Odnosząc zaś do siebie fragmenty o Jahwe (por. powyżej Mt 3:3, 11:10) wskazuje, że sam jest Bogiem (por. „Pan mój i Bóg mój” J 20:28).

       Gdyby Jezus nie uważał się za dobrego nie mógłby powiedzieć temu młodzieńcowi:

       „Potem przyjdź i chodź za Mną!” Mt 19:21.

       Natomiast wszystkim ludziom Chrystus polecił:

       „Jeśli kto chce pójść za Mną, (...) niech Mnie naśladuje” Mt 16:24.

       Ponieważ powiedział również, że „jeden jest wasz Nauczyciel” (Mt 23:8), więc musiał sobie zdawać sprawę z tego, że jest dobrym, bo kogo innego, jak nie jedynego Nauczyciela, mielibyśmy pytać o dobro?

       Chrystus musi być dobry, bo tylko o innych powiedział, że są źli: „Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre rzeczy...” Mt 7:11.

       Jezus jest „dobrym drzewem” (Mt 12:33 por. Łk 23:31), jak sam powiedział o sobie, i wydaje „dobry owoc” Mt 12:33.

       Mówiąc, „Tym, który siejedobre nasienie, jest Syn Człowieczy” (Mt 13:37), musiał uważać się za dobrego.

       Chrystus też wiele razy zastosował termin „dobry” w stosunku do ludzi (Mt 5:45, 7:11,12:35, 13:38, 20:15, 22:10, 25:21, 23).

       Mt 20:23

       „Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował”.

       Nie będziemy powtarzać tu treści z części II-szej tego artykułu, w której omówiliśmy tekst Mk 10:40. Tam też kierujemy zainteresowanych. Tu tylko dodajmy, że w Ewangelii Mateusza, gdy Chrystus wybiega w swej nauce w czasy sądu ostatecznego, ukazuje to, że będzie miał decydujący wpływ na stawianie ludzi po swej prawicy i lewicy. Oto Jego słowa:

       „Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie” Mt 25:33.

       „Pośle On swoich aniołów (...) i zgromadzą Jego wybranych” Mt 24:31 por. 24:40-41, 47-51, 13:41-43.

       Mt 24:36

       „Lecz o dniu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, [ani Syn], tylko sam Ojciec” BT.

       Werset ten omówiliśmy szczegółowo w artykule Wiedza Boga, Chrystusa i Ducha Świętego a „Trójca Święta mit czy rzeczywistość?” i tam odsyłamy zainteresowanych (www.apologetyka.info lub www.piotrandryszczak.pl ). Tu dodajmy, że Chrystus w swej mowie eschatologicznej w Ewangelii Mateusza nie używa wobec siebie tytułu „Syn Boży”. W związku z tym słowa „ani Syn” dotyczą Jezusa, jako „Syna Człowieczego” czyli człowieka. Tego określenia używa Chrystus, gdy mówi o końcu świata: Mt 24:27, 30, 37, 39, 44 por. Mk 13:26, Łk 21:27, 36.

       Jak z powyższego widać, Ewangelia Mateusza pomimo że zawiera kilka tekstów jakby ‘umniejszających’ chwałę Jezusa, do których odwołują się antytrynitarze, to jednak posiada wiele fragmentów mówiących o Bóstwie Chrystusa. Mamy też wersety, które w Starym Testamencie dotyczą Jahwe, a w Nowym Testamencie Jezusa i takie które zrównują chwałę dla Syna i Ojca.