Ojcowie Apostolscy a Towarzystwo Strażnica (cz. I)

Ojcowie Apostolscy a Towarzystwo Strażnica (cz. I)

       Organizacja Świadków Jehowy opublikowała niedawno artykuł pt. „Czy ojcowie apostolscy rzeczywiście trzymali się nauk apostołów?” (Strażnica 1 lipca 2009 s. 27-29).

       Wydaje się, że dotychczas Towarzystwo Strażnica miało dość pozytywny stosunek do tych wczesnych ojców, ale obecnie on jakby zmienił się na ich niekorzyść. Jeszcze w roku 1992 określało ono ich następująco:

       „wybitni przedstawiciele kościoła okresu poapostolskiego” (Strażnica Nr 3, 1992 s. 19).

       Teraz jednak już w pierwszym zdaniu wspomnianego artykułu stwierdzono:

       „Na początku II wieku n.e. fałszywe nauki zaczęły zanieczyszczać krystaliczną wodę prawdy chrześcijańskiej” (Strażnica 1 lipca 2009 s. 27).

       Później przywołano Apostołów Pawła i Jana, którzy rzekomo przestrzegali chrześcijan przed odstępstwem, którego ucieleśnieniem mieli być Ojcowie Apostolscy (jw. s. 27, 29).

       Prawdopodobnie Towarzystwo Strażnica stara się wczesną literaturę chrześcijańską zdyskredytować dlatego, gdyż ona nie potwierdza dzisiejszych nauk tej organizacji. Bo czyż np. któryś z tych pisarzy uczył o roku 1914 i o innych charakterystycznych wykładniach Świadków Jehowy?

       Drugą sprawą jest to, że organizacja ta odrzucając nauki Ojców Apostolskich, jako odstępców, nie przedstawia nikogo z tamtych lat, kto miał prawowierną wykładnię apostolską. Zakładanie, że przez dwadzieścia wieków nie było nikogo z odpowiednią nauką Apostołów, a później dopiero Towarzystwo Strażnica ją przywraca, jest absurdem. Przecież nawet Świadkowie Jehowy zmieniali wiele swych nauk, więc która z nich należała do uczniów Jezusa? A jednak za każdym razem zapewniali oni nas, że mają wykładnię biblijną tzn. apostolską. Czy gdy uczyli o roku 1925-tym, 1975-tym, czy gdy mówili o „pokoleniu roku 1914”, zawsze twierdzili, że to kontynuacja nauki Apostołów. To samo można powiedzieć o prawie każdej innej ich nauce np. o powrocie Jezusa w roku 1874 i 1914, niewidzialnym zmartwychwstaniu w roku 1878 i 1918, królowaniu Jezusa od roku 1878 i 1914 itp.

       Można by też zapytać Towarzystwo Strażnica, jak w związku z głoszonym całkowitym odstępstwem od wiary po śmierci Apostołów, rozumie ono następujące słowa Chrystusa i Apostoła Pawła:

       „A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie” J 17:20.

       „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” Mt 28:20.

       „co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać i innych” 2Tm 2:2.

       Patrz też J 14:16, Ef 5:25-27, 1Tm 6:20-21, 2Tm 1:13-14.

       Jeden ze znanych patrologów, tak oto, w przeciwieństwie do publikacji Towarzystwa Strażnica, scharakteryzował Ojców Apostolskich:

       „Ojcami Apostolskimi nazywamy pisarzy, którzy jako uczniowie Apostołów przekazali potomnym w swych pismach ich czystą i nie sfałszowaną naukę” („Patrologia” ks. prof. dr J. Czuj, Poznań 1953, s. 20).

       Z satysfakcją stwierdzamy, że w omawianym artykule są też zawarte pewne słowa Towarzystwa Strażnica, jakby ‘dowartościowujące’ nauki Ojców Apostolskich. Oto one:

       „Obecnie trudno jest do końca ustalić, na ile nauki ojców apostolskich pasowały do nauk Jezusa. Ludzie ci niewątpliwie chcieli zachować lub propagować pewną formę chrystianizmu” (Strażnica 1 lipca 2009 s. 28).

       Jednak już zaraz Świadkowie Jehowy dodają:

       „Mimo to nie byli w stanie powstrzymać napływu wód odstępstwa. A niejeden z nich jeszcze się do niego przyczynił” (jw. s. 28);

       „Zatrute wody błędnych poglądów wyraźnie wzbierały” (jw. s. 29);

       „Ojcowie apostolscy utorowali drogę napływowi błędnych nauk...” (jw. s. 29);

       „Pod koniec I stulecia wielu tak zwanych chrześcijan przestało się już trzymać nauk Jezusa i jego apostołów. A ojcowie apostolscy nie tylko nie powstrzymali fali odstępstwa, lecz dali się jej ponieść. Skazili prawdę trucizną” (jw. s. 29).

       Zanim zaczniemy ustosunkowywać do zarzutów, które Towarzystwo Strażnica kieruje przeciwko tym pismom wczesnochrześcijańskim, wspomnijmy, że w artykule naszym pokażemy też czego one uczą. Niech każdy zobaczy jak wiele mają one wspólnego z nauką naszego Kościoła, a jak niewiele z wykładnią Świadków Jehowy.

       Oto wymienieni przez publikację Towarzystwa Strażnica Ojcowie Apostolscy, o których pisze ono, że „żyli mniej więcej od schyłku I do połowy II wieku n.e.” (jw. s. 28):

       Klemens Rzymski

       Ignacy z Antiochii

       Papiasz z Hierapolis

       Polikarp ze Smyrny

       Didache (Nauka dwunastu apostołów)

       List Barnaby

       Męczeństwo świętego Polikarpa biskupa Smyrny

       Drugi List do Koryntian

       Dodajmy tu, że nie jest prawdą, że Ojcowie Apostolscy „żyli mniej więcej odschyłkuI [wieku]”, gdyż niektórzy z nich zmarli w pierwszych latach II wieku (np. Klemens Rzymski [†101], Ignacy [†107]), a urodzili się dziesiątki lat wcześniej. Przykładowo Ignacy przyszedł prawdopodobnie na świat w czasie ziemskiej misji Chrystusa, a Polikarp podobno urodził się w roku 69. Natomiast o Klemensie mówi tekst Flp 4:3, a Ireneusz (ur. 130-140) dodaje, że „przypadło biskupstwo Klemensowi, który jeszcze i widział Apostołów, i utrzymywał z nimi kontakty, i na własne uszy słyszał ich nauczanie, i przed oczyma miał ich tradycję. Nie był zresztą sam, gdyż z tego okresu pozostało wtedy wielu, którzy zostali pouczeniu przez Apostołów” („Przeciw herezjom” III:3).

       Zresztą Towarzystwo Strażnica samo nawet w innym zdaniu podaje:

       „‘Ojcami apostolskimi’ zaczęto nazywać pisarzy religijnych, którzy mogli znać jednego z apostołów Jezusa albo pobierać nauki od ich uczniów” (jw. s. 28).

       Szczegółowo okres życia i działalności każdego z nich omówimy przy okazji przedstawiania ich tekstów.

       Prócz tego, Świadkowie Jehowy wymieniając imiennie Ojców Apostolskich zagubili gdzieś Hermasa i jego pismo „Pasterz”. Trzeba tu dodać, że wspomniane dzieło zawarte jest w zbiorze, z którego cytuje pewne fragmenty Towarzystwo Strażnica tzn. Ojcowie Apostolscy A. Świderkówna Warszawa 1990 (s. 135-221).

       Wyrażamy też nadzieję, iż Świadkowie Jehowy nie uważają, że pisma Ojców Apostolskich traktowane były wyżej niż Biblia, czy chociażby były jej równe. W związku z tym przypisywanie im nadmiernego wpływu na wszystkich chrześcijan jest ze strony Towarzystwa Strażnica chyba przesadzone. Były to bowiem pisma często tylko dla danych lokalnych kościołów, a nie dla całego Kościoła Bożego.

       Jak zauważymy w kolejnych częściach tego artykułu w pismach Ojców Apostolskich znajdziemy wiele tekstów niekorzystnych dla Towarzystwa Strażnica.

       Ukazują one nasze obecne nauki jako istniejące na przełomie I i II wieku oraz potwierdzają interpretację Pisma Świętego Kościoła Katolickiego. Dotyczy to między innymi następujących spraw:

       Eucharystia

       niedziela

       chrzest przez polanie

       wyznawanie grzechów

       post

       odmawianie modlitwy ‘Ojcze nasz’

       Bóstwo Jezusa

       odwieczność Chrystusa

       cześć dla Jezusa

       formuły trynitarne

       krzyż

       powrót Chrystusa

       dusza nieśmiertelna

       czyściec

       piekło

       kierowanie kościołami

       Piotr i Rzym

       prymat Kościoła Rzymskiego

       nazwa „Kościół Katolicki”

       księgi deuterokanoniczne

       tradycja

       laikat.

       Na koniec wypada stwierdzić, że dziwna jest też logika Towarzystwa Strażnica dotycząca omawianych osób. Z jednej strony twierdzi ono, że Ojcowie Apostolscy to uczniowie Apostołów albo ich następców, a z drugiej wytacza przeciw nim wersety biblijne o „fałszywych prorokach” (1J 4:1, 6), „mitach” i „fałszywych opowieściach” (2Tm 4:3-4). Porównajmy te niektóre wypowiedzi i oceńmy sami, czy da się je uzgodnić ze sobą.

       Zarzuty Towarzystwa Strażnica wobec każdego z Ojców Apostolskich z osobna, omówimy w kolejnych częściach tego artykułu. Rozpoczniemy od dzieła Didache.

       Natomiast spis dzieł, z których cytujemy teksty wczesnochrześcijańskie, podamy w części ostatniej tego artykułu (tzn. w cz. VIII).